Նիկոլայ Գրիգորյանը բժշկական համալսարանի ռազմաբժշկական ֆակուլտետի 5-րդ կուրսի ուսանող է՝ ծնունդով Ստեփանակերտից: Նիկոլայի հայրն ու մայրը զինվորականներ են, և մանկուց Նիկոլայի համար սովորական ու միևնույն ժամանակ հոգեհարազատ է դարձել զինվորականի հանդերձանքը: -Երբ փոքր էի, մտածում էի, թե դա մեր ընտանեկան ավանդական հագուստն է, և շատ էի սիրում ու որոշել էի, երբ մեծանամ, ես էլ կունենամ իմը,- ասում է Նիկոլայը:

Պատերազմի առաջին օրից էր արցախցի լուսանկարիչ, Ստեփանակերտի Վ.Փափազյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոնի դերասան Դավիթ Ղահրամանյանն աշխարհին ներկայացնում ստեղծված իրավիճակը, հակառակորդի ավերած շենքերը։ Նրա լուսանկարներից անպակաս են քաջարի զինվորները, կամավորագրված հայորդիներն ու Արցախի խաղաղ բնակչությունը։

Օրերս Քանաքեռի Սուրբ Աստվածածին եկեղեցում տեղի ունեցավ Արցախի պաշտպանության համար մղված մարտերում հերոսաբար զոհված խաղաղապահների հիշատակի ոգեկոչման արարողությունը, ինչից հետո զորամասի հրամանատարի նախաձեռնությամբ, հանդիսավորապես, հետմահու պետական պարգևներ հանձնվեցին բրիգադի բոլոր այն մարտիկներին, որոնք առանց վարանելու կամավորագրվել ու մեկնել էին Արցախ՝ պաշտպանելու Հայրենիքը:

Մարտի 30-ին ՀՀ վետերանների միավորման խորհրդի նիստում ամփոփվեցին տարածքային, քաղաքային վետերանական կազմակերպությունների 2020 թ. կատարած աշխատանքները:

Ես զինվոր եմ, ծառայությունս սկսել եմ Քարվաճառում, անցել եմ 44-օրյա պատերազմի արհավիրքով, իմ կորուստները բազում են, բայց ուզում եմ խոսել դրանցից մեկի՝ իմ մանկության ընկերոջ՝ Լևոն Հովհաննիսյանի մասին:

Մինչեւ հինգ օր առաջ, նախքան կոշկակարի գործը սովորելը, սովորում էինք զինվորի գործը, ակադեմիկոսի քղամիդը ուսելուց շատ առաջ հագնում էինք զինվորի շինելը, նախագահական երդում տալուց շատ ու շատ առաջ զինվորական երդում էինք տալիս։

Երևանի պետական բժշկական համալսարան մտնելիս Ռոման Օհանյանի առաջին կանգառը պարտադիր համալսարանական և պատերազմում զոհված իր գործընկերներին նվիրված ցուցանակի առջև է. ողջունում է, մեկ րոպե լռությամբ հարգում նրանց անմար հիշատակը։