Հոգևոր-մշակութային
Գրականությունը Վրեժի համար պատրվակ էր, որ նա անխոտոր արժանապատվությամբ, այրորեն զուսպ ու անմռունչ կրեր հայ ոգու և ոգեղեն արժեքների բերդակալի իր ծանր խաչը: Վրեժի կորստյան առջև մե՛նք պարտվեցինք, կորստյան դավադիր ցավը մեզ` ապրողներիս է անգթորեն կալանել, իսկ ինքը գնաց հաղթանակած, բաց, մաքուր, խիզախ ու ազնվական:
Մի տարի այս կողմերում երաշտ է լինում։ Արտերը չհասած չորանում են։ Գյուղի ծերերը որոշում են լայնացնել մոտակա առվի հունը։ Մի երկու օրում հունը բավականին լայնացնում են։ Ջուրը թեև ավելանում է, բայց դարձյալ չի բավարարում երկու գյուղի։ Բնակիչները սկսում են վիճել, թե ով առաջ ջրի։
Օրերս ՀՀ Գրողների միության կլոր դահլիճում կայացավ մեր ժամանակի ճանաչված գրող, թարգմանիչ, արձակագիր, հրապարակախոս Գրիգոր Ջանիկյանի նոր` «Սպարտակ» գրքի շնորհանդեսը:
Ձեր կարդացածից շատ բաներ կարող են անգամ ծիծաղելի թվալ, բայց արժե՞ արդյոք դրանց վրա ծիծաղել: Չէ՞ որ ապագայի առաջ մենք անզոր ենք և կարող ենք լոկ ենթադրել: Իսկ երբեմն ամեն մի նոր բան այնքան անհավատալի է թվում, որ հրաժարվում ես հավատալ:
Միշել Լեգրան, Հովհաննես Բաղրամյան, Մոնթե Մելքոնյան, Հովհաննես Այվազովսկի, Առնո Բաբաջանյան… Նրանց անգնահատելի արժանիքների հիմքում ընկած է ոչ միայն տաղանդը և անհավանական աշխատասիրությունը, այլ նաև զարմանալի սերը, որը ոմանց ոգեշնչել է գլուխգործոցներ ստեղծելու, իսկ ոմանց՝ մղել մարտական սխրանքների։
Ես, որպես կրակ, որպես հուր-արև,
Որպես պայքարի հզոր ընդվզում,
Ձեր արյան մեջ եմ նստած հարատև,
Ոգի եմ տվել, շաչել եմ մարտում:
