Թշնամիները Գեղարքունի գավառից 93 կույս աղջիկ են ուղարկում Սյունիքում բանակ դրած իրենց առաջնորդին: Երբ գերի աղջիկների քարավանը հասնում է այստեղ, դիմելով իրենց առեւանգիչներին, նրանք ասում են. «Մենք երկար ճանապարհին շատ փոշոտվել ու կեղտոտվել ենք, թույլ տվեք գետում լողանանք, նոր ներկայանանք ձեր մեծին»:

Նկարները անսովոր բույր ունեն: Նրանք ծնվել են առաջնագծում, անցել են քառօրյա պատերազմը, ապրիլի 1-ից մինչեւ հուլիսի վերջ չեն իջել դիրքերից:

Թալեաթն ընկերների մոտ պարծանքով ասում էր. «Ես հայերի հարցը երեք ամսվա ընթացքում ավելի հմտությամբ կարողացա լուծել, քան Աբդուլ Համիդը` երեք տարում»: Եվ այդ մտքով էլ «Բեռլիներ-Թագեբլաթ»-ի լրագրողի ուշադրությանն էր «հանձնել» իր անհավատալի փիլիսոփայությունը. «Մեզ քննադատում են, որ մենք ոչ մի տարբերություն չենք դնում անմեղ հայերի եւ մեղավորների միջեւ:

Վաղը չէ մյուս օրը: Հենց այդպես էլ ասաց: Վաղը չէ մյուս օրը, երբ արևը թեքվի դեպի արևմուտք ու գլորվի երկնակամարի ուղեծիրն ի վար, կսկսվի խաչակրաց արշավանքը: Ասաց, որ մեզ ևս մեկ արթնացում է պետք, որ թշնամին նույն թշնամին է, որ փախչում էր մեր առաջ, մենք էլ նույն մենքը: Ասաց, որ մեռնելու ու ապրելու հավանականությունը հիսուն-հիսուն է:

Դեռ քանի հազարամյակ, հայ ժողովրդի քանի սերունդ` որպես լուսավոր ապագայի առհավատչյա, որպես մշտանորոգ հույսի փարոս, որպես խիզախության, հերոսության ակունք, ոգեկոչելու է իր հաղթանակների մայիսը։ Ու իբրեւ ինքնության վավերագիր, իբրեւ դրոշ պարզելու է աշխարհին՝ հպարտորեն ու վեհաբար։

Սիրելի՛ հավատացյալ հայորդիներ
Սիրելի՛ սպաներ և զինվորներ Հայոց հաղթական բանակի
Հարության ու հաղթանակի ամիս է մայիսը՝ Ավարայր, Սարդարապատ, Շուշի, երբ օրհասական պահին հնչում են Եկեղեցիների զանգերի ղողանջները, հավատավոր հոգու նոր զորությամբ և միաբանության ոգով խմբվում է Հայոց աշխարհազորը, զինվում հոգևորականները, մանուկն ու կինն իջնում են ռազմի դաշտ՝ կերտելով բեկումնային հաղթանակ. այսպես ենք պայքարել մինչև այսօր, պայքար ոչ թե կյանքի ու գոյատևման, այլ պայքար մեր հավատի ջահի համար…

…Նրա երակներում հոսում էր Նարեկացու եւ Քուչակի արյունը, իսկ սրտի միջով անցնում էր Խաչատուր Աբովյանի վերքը։ Նա տիրապետում էր Սասունցի Դավթի ուժին, սակայն նրա պոեզիայում ծաղկում էր մոր ծաղիկը, որի անունը քնքշություն է։ Նրա քնարը պատվով կրում էր Կոմիտասի կարոտը եւ Մարտիրոս Սարյանի գույների հարմոնիան։