Փոխգնդապետ Արմեն Օհանյանի 50-ամյակը նշվում է Իջևանի բարձունքում՝ նրա շիրիմի մոտ… Փոխգնդապետը, որ բանակն ընտանիք համարեց, զինվորին՝ զավակ, ու դիրքն՝ իր տան պատերը… Արմեն Օհանյանը 44-օրյա պատերազմի ամենաթեժ ուղղություններից մեկում կռվեց, Քաշաթաղի դարպասները պահեց, Այգեհովիտը պաշտպանեց։ Եվ հայրենիքը պաշտպանելիս ու զինվորի կյանքը փրկելիս զոհվեց։

Լոռու մարզի Պրիվոլնոյե գյուղի փայտաշեն տունը, որտեղ ապրում է Իվանովների ընտանիքը, 150 տարեկան է: Գյուղը հիմնել են Դոնի կազակները 19-րդ դարավերջին, որոնցից մեկն էլ Պյոտր Իվանովն էր՝ Վալենտինա տատիկի նախապապը:

Վերջերս այցելեցի Երևանի Մալաթիա-Սեբաստիա վարչական շրջանի սոցիալական ծառայության տարածքային կենտրոն, որտեղ սենյակներ են հատկացվել նաեւ Արցախի Հանրապետության աշխատանքի, սոցիալական և միգրացիայի հարցերի նախարարության միասնական ծառայության գործակալության կենտրոնական բաժնի աշխատակիցներին։

Շատ ծնողներ, հարազատներ մինչև վերջ որևէ հրաշքի սպասելով, հավատում են՝ տուն կգա պատերազմում անհետ կորած իրենց զինվորը։ Այս հույսով էին սպասում նաև Կովսականի բնակիչ, ժամկետային զինծառայող Հովհաննես Մխիթարի Սողոմոնյանին… Սակայն հուլիսի 4-ին ՀՀ Վայոց Ձորի մարզի Զառիթափ գյուղում կայացավ հերոսի հուղարկավորությունը. ամիսների սպասումից հետո ԴՆԹ փորձաքննությամբ հաստատվել էր. զոհվածը Հովհաննեսն է։

Հուլիսի 8-ին «Եռաբլուրում» հերթական համազարկով հուղարկավորվեց Հրաչյա Գալուստի Մարտիրոսյանի աճյունը…

-Գոռը արտասովոր տղա էր,- ասում է Դավիթը։ Ու ես մտածում եմ, որ Հայրենիքի ազատության համար կռված բոլոր տղաների մասին էլ նույնն են ասում: Իսկ գուցե նրանք իրոք արտասովոր էին: Որքան էլ չեմ ուզում հավատալ, որքան էլ ծանր է համակերպվելը, բայց գուցե պատերազմն ընտրում է ամենալավերին:

Օգիտայի ձայնի մեջ այնքան հույս, կամք ու լավատեսություն կա: Շատ կուզենայի, որ լսեիք այդ ձայնը, որով նա մի ամբողջական ու ճշմարիտ կյանքի փիլիսոփայություն մեկնեց: Եթե չիմանայի, որ ընդամենը ամիսներ առաջ պատերազմում սիրելի ամուսնուն՝ իր երեք լույս-զավակների հորն է կորցրել, կմտածեի, որ որևէ խնդիր չունեցող մի մարդու հետ եմ զրուցում…