Արցախում ծառայող նորաթուխ լեյտենանտ Տիգրան Պողոսյանը քառօրյա պատերազմի օրերին, փրկելով զինակից ընկերոջ կյանքը, զոհվեց:

Առասպելները հորինում են ժողովուրդները։ Անզորությունից։ Նրանք այդպես են փրկում իրենց երազները, հույսերը, ձգտումները, գալիք սերունդներին փոխանցում: Իսկ հետո ծնվում են շատ սովորական, ավելի քան արտասովոր մարդիկ, իրականացնում են այդ երազանքները։ Ինչպես Թաթուլ Կրպեյանը։

Ծանր ու դժվար է Սևակի մասին գրելը, որովհետև անկարող ես բառեր գտնել…: Ծանր ու դժվար է, որովհետեւ անգամ տարիներ անց էլ գիտակցությունդ, երեւակայությունդ եւ հուշերդ իրար հետ համաձայնության չեն գալիս, եւ սիրտդ չի համակերպվում աչքերիդ տեսածին: Եվ ի՞նչ գրես, երբ չես կարողանում տարանջատել գլխավորն ու երկրորդականը։

1947 թվականին (հետմահու) Փարիզում լույս է տեսել Միսաք Մանուշյանի բանաստեղծությունների ժողովածուն, որը 1956թ. վերահրատարակվել է Երևանում:

108 տարեկան Խոսրով պապը ծնվել է Մուսալեռի Քաբուսիե գյուղում՝ Արիստակես և Սիմա Ֆռանգյանների ընտանիքում: Ցեղասպանությունից 103 տարի անց էլ լավ է հիշում իր ընտանիքի գլխով անցած-գնացածը:

ԱՄՆ ռազմածովային ուժերի (NAVSEA) պաշտոնական կայքը տեղեկացնում է, որ 2017թ. սեպտեմբերին կայացել է ԱՄՆ ռազմածովային ուժերի համակարգում երկարամյա ծառայող հայազգի Սարգիս Թաթիկյանի մեծարման արարողությունը, որն աննախադեպ է Պենտագոնի պատմության մեջ՝ 75 տարի:

Ինձ թվում էր` այլեւս նման տներ չկան` հնաբույր, տաք ու գույնզգույն, որտեղ անցյալը շնչում է կողքիդ, ամեն անկյունում հուշեր են ապրում, ասքեր ու լեգենդներ: Որտեղ ժամանակները ձուլվել են իրար, ու հիշողության արահետները չեն ավարտվում… Նկարիչներն ավելի բախտավոր են: Կվերցնեն վրձինը, կխառնեն գույներն ու կտավի վրա կպատկերեն ամեն ինչ` բոլոր մանրամասներով` հին, բայց գունավոր գորգերը, մաշված, բայց ազնվական կահկարասին: Բազմերանգ ծաղիկները…