Անիկ մայրիկը արցունքները սրբելով ու քթի տակ փաղաքշական խոսքեր մրմնջալով, մետաղյա ամանով ջուրը ձեռքին, մոտեցավ որդու ընկերների օգնությամբ դիրքերից իրեն հասած ծաղիկներին, դողդողալով, դանդաղ ջրեց, հետո խալաթի գրպանից հանեց խնամքով ծալված շորի կտորն ու սկսեց ծաղիկների տերևների վրայի փոշին առնել:

Դեկտեմբերի 4-ին լրացավ Արցախյան ազատամարտի մասնակից, մոտոհրաձգային գնդի հրամանատար Ռուբեն Գևորգյանի ծննդյան 65-ամյակը։ 1994 թ. մարտի 10-ին Գևորգյանը զոհվեց Հորադիզում, հուղարկավորված է «Եռաբլուրում»։ 1994 թ. հուլիսի 21-ին նրան հետմահու շնորհվեց գնդապետի կոչում և պարգևատրվեց ՀՀ «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանով:

Նորոյանների գերդաստանը տեղահանվել էր Արևմտյան Հայաստանից դեռևս1915-ին։ Մշեցի մի խումբ գաղթականների հետ Անդրանիկի պապերն էլ հաստատվել էին Թալինի շրջանի Դաշտադեմ գյուղում։

«…Եթե դուք երբևէ հիանաք, օրինակ, ամերիկյան բանակի լավագույն դիպուկահարներով, մի պահ հիշե՛ք այս տղային. նա հայ է, Կապան քաղաքից, ՀՀ ԶՈւ այն դիպուկահարներից, ով հազարերորդականի բանաձևը լուծում էր այնպես, ինչպես դա կաներ բարձրագույն զինվորական ակադեմիան ավարտած սպան…

2020 թ. սեպտեմբերն էր, պատերազմից օրեր առաջ զորամասերից մեկում էինք: Հրամանատարի տեղակալը ներկայացնում էր զորամասի շնորհալի զինվորներին՝ մեկը մեկից տաղանդավոր։

Ապրիլյան պատերազմի սխրագործ զինվոր Անդրանիկ Զոհրաբյանը արժանացել է Արցախի հերոս կոչման: Հերոսի կարճատև, բայց փառահեղ ու հաղթական կենսագրությունը ներկայացնում է հայրը՝ Ատոմ Զոհրաբյանը:

Մենք՝ հայերս, հերոսական ժողովուրդ ենք: Կարող ենք մեր երկիրը ոսոխից պաշտպանել, հարկ եղած դեպքում՝ հերոսաբար կռվել: Ուստի, ամեն մի հայ երիտասարդ պետք է անցնի զինվորական բովով, սովորի զինվորական արվեստը, պատրաստ լինի իր ժողովրդի պատիվը պաշտպանելու: