Հերթական զորակոչն է: Հայ երիտասարդները գնում են ծառայության, ու ամեն զինվորով Հայոց հողն ավելի է ամրանում, հայրենիքը դառնում առավել պաշտպանված ու անառիկ:

Մոնթրէալի Սուրբ Յակոբ Ազգային վարժարանի «Սարաֆեան» նախակրթարանի հինգերորդ կարգի աշակերտները նոր տարուան առաջին օրերուն յիշեցին մեր հայրենիքը պաշտպանող հայ զինուորներին եւ անոնց գրեցին հետեւեալ նամակները:

«Որտեղ նույնիսկ բժշկությունն է անզոր, կարող ես հաղթել քո անսահման ցանկությամբ: Ու զինվորն ապրեց: Մենք չհանձնվեցինք: Զինվորը չհանձնվեց»,- պատմում է ՊՆ կենտրոնական զինվորական հոսպիտալի վիրաբուժության բաժանմունքի պետ, փոխգնդապետ Սևակ Շահբազյանը:

Պատերազմն անցած զինվորի ու զինվորականի համար պատերազմը երբեք չի ավարտվում, օրերը հեռանում են, գնում, բայց հուշերի ալիքը տարիների հեռավորությունից գալիս, պաշարում է միտքը, տակնուվրա անում սիրտը, հոգին: Չավարտված պատերազմ է հոգու, սրտի մեջ…

Քաշաթաղի շրջանային զինկոմիսարիատում եռուզեռ էր: 2019թ. առաջին զորակոչն էր, և շրջանի տարբեր բնակավայրերից զորակոչիկները տեղ էին հասել: Զորակոչային բաժանմունքի պետ, կապիտան Հովհաննես Բայաթյանը, աշխատակիցները վերջնական տեսքի էին բերում զինվորացող տղաների փաստաթղթերը:

Զինվորական ծառայությունը յուրաքանչյուր տղամարդու կյանքում անցնում է յուրովի։ Փորձեմ հակիրճ, բայց բովանդակալից ներկայացնել իմ ծառայության երկու տարիները։

Բարեւ, սիրելի զինվոր: Ես քեզ չեմ ճանաչում, չգիտեմ քո անունը, բայց դու այնքան հարազատ ես… Հեշտ չէ ծառայությունդ, երեւի կարոտում ես ծնողներիդ, ընկերներիդ…