Language:

  • Հայերեն
  • Русский
  • English

#17 (1288) 8.05.2019 – 14.05.2019

ՀԱՂԹԱԿԱՆ ՄԱՅԻՍ

Դեռ քանի հազարամյակ, հայ ժողովրդի քանի սերունդ` որպես լուսավոր ապագայի առհավատչյա, որպես մշտանորոգ հույսի փարոս, որպես խիզախության, հերոսության ակունք, ոգեկոչելու է իր հաղթանակների մայիսը։ Ու իբրեւ ինքնության վավերագիր, իբրեւ դրոշ պարզելու է աշխարհին՝ հպարտորեն ու վեհաբար։

ՀԵՐԹԱՓՈԽ Է. ԳՆՈՒՄ ԵՆՔ ԴԻՐՔԵՐ

Հանրապետության հյուսիսարևելյան սահմանագոտում տեղակայված զորամասերից մեկում ենք: Կայացման ու հզորացման երկար ճանապարհ է անցել այս զորամասը: Մոտակա բնակավայրերից հեռու լինելու, դժվարամատչելի տեղանքի պատճառով այն կեսլուրջ-կեսկատակ համարել են «քարտեզից դուրս»:

ՈՒՆԵՆՔ ՄԻ ՍՈՒՐԲ ԱՌԱՔԵԼՈՒԹՅՈՒՆ՝ ԱՆԱՌԻԿ ՊԱՀԵԼ ՍԵՓԱԿԱՆ ՀԱՅՐԵՆԻՔԸ

Սիրելի՛ հավատացյալ հայորդիներ
Սիրելի՛ սպաներ և զինվորներ Հայոց հաղթական բանակի
Հարության ու հաղթանակի ամիս է մայիսը՝ Ավարայր, Սարդարապատ, Շուշի, երբ օրհասական պահին հնչում են Եկեղեցիների զանգերի ղողանջները, հավատավոր հոգու նոր զորությամբ և միաբանության ոգով խմբվում է Հայոց աշխարհազորը, զինվում հոգևորականները, մանուկն ու կինն իջնում են ռազմի դաշտ՝ կերտելով բեկումնային հաղթանակ. այսպես ենք պայքարել մինչև այսօր, պայքար ոչ թե կյանքի ու գոյատևման, այլ պայքար մեր հավատի ջահի համար…

ՍԱՐԻ ՊԵՍ ԿԱՆԳՆԱԾ ԵՆՔ

Ամեն օր, առավոտից մինչև երեկո, զորամասերում ընթանում են մարզումները, զորավարժարաններում գործարկվում է ծանր զրահատեխնիկան, մեկը մյուսի հետևից խոցվում են ուսումնական թիրախները: Արվում է առավելագույնը՝ ամրապնդելու և կատարելագործելու զինվորների մասնագիտական հմտություններն ու ունակությունները:

ԳԵՆԵՐԱԼԸ ԵՎ ԶԻՆՎՈՐՆԵՐԻՑ ՄԻԱՅՆ ՄԵԿԸ

Թե ինչ էր մտածում ծեր ու փառավոր գեներալը այն իրիկուն, երբ Կենտրոնական պողոտայով ներքեւ էր իջնում, ինձ հիմա էլ կարեւոր է թվում։ Նա անցնում էր ծաղկավաճառների շարքի առջեւով, եւ ծաղկավաճառ մի կին կողքինին ասաց՝ նայի՛ր գեներալին։

ՉՄԱՐՈՂ ՀՈՒՅՍ

Հորս հորեղբայրը՝ Ասքանազ Պետրոսյանը, Արթիկի շրջանի Հնաբերդ գյուղից Կարմիր բանակ է զորակոչվել 1939թ., մասնակցել է Խորհրդա-ֆիննական պատերազմին, որի ավարտից հետո երազել է առաջիկա զորացրման, օր առաջ հայրենի գյուղ վերադառնալու, հարազատներին տեսնելու, նորից դպրոցում դասավանդելու, ապա եւ՝ ընտանիք կազմելու մասին։

ՆՐԱ ՄԵՋ ԲՈՑԿԼՏՈՒՄ ԷՐ ՄԱՇՏՈՑՅԱՆ ԼԵԶՎԻ ԿՐԱԿԸ

…Նրա երակներում հոսում էր Նարեկացու եւ Քուչակի արյունը, իսկ սրտի միջով անցնում էր Խաչատուր Աբովյանի վերքը։ Նա տիրապետում էր Սասունցի Դավթի ուժին, սակայն նրա պոեզիայում ծաղկում էր մոր ծաղիկը, որի անունը քնքշություն է։ Նրա քնարը պատվով կրում էր Կոմիտասի կարոտը եւ Մարտիրոս Սարյանի գույների հարմոնիան։