Ճակատագրեր
Գարնանային մայրամուտին` 1991թ. ապրիլի 7-ին, երկնքի մուգ կապույտից մի փոքրիկ լույս իջավ Ճոճկանի Սուրբ Մարիամ Աստվածածին եկեղեցու խաչին ու տարածվեց գյուղով մեկ: Ֆրունզիկ և Անահիտ Խուդինյանների ընտանիքում լսվեց առաջնեկ որդու մանկական ճիչը, որ բնավ էլ լաց չհիշեցրեց, ասես ողջույնի կանչ լիներ:
Արցախյան հերոսամարտի լեգենդար կապավոր Սերգեյ Աթարբեկյանը (գաղտնանունը՝ Էռկա) պատերազմի «չբացահայտված» մարդկանցից է, մեկը մեր խոնարհ հերոսներից:
Ազատամարտի տարիներին, երբ Արցախի ու արցախահայության լինել-չլինելու հարցն էր դրված, ամենազոր ժամանակը պահի հրամայականով ծնեց բնատուր շնորհքով, տաղանդով օժտված հրամանատարների ու ազատամարտի նվիրյալների մի փաղանգ, որոնց համար գերնպատակ դարձավ ապուպապերի երկրի հայեցի դիմագծի վերաապահովումը:
Ինչ-որ մեկն ասում է՝ Յուրա Արզումանյանն ընտրել էր հավերժության ճանապարհը: Քո մասին է ասում: Ես չեմ ճանաչում նրան, հաստատ դու էլ չէիր ճանաչի, որովհետեւ 45-50 տարի առաջ, երբ դու փոքրիկ տղա էիր, նա քո ուսուցչուհին էր՝ երիտասարդ, գեղեցիկ աղջիկ:
Հայ տառերու գյուտին 1300 եւ տպագրության 400-ամյակին առթիվ Կոմիտասի նախաձեոնությամբ կազմակերպվեցավ մեծ նվագահանդես Բերա «Փըտի-Շան»-ի ձմեռային թատրոնին մեջ։
«Մեծն Տիգրան» աշխարհազորային գնդի մարտիկ, վաշտի հրամանատար, Աֆղանական պատերազմի մասնակից, ՀՀ «Արիության» մեդալակիր, լեգենդար Գուսանի՝ Արտակ Օհանյանի մահվան տարելիցն է: Գուսանի կյանքի հերոսական ուղին ընդհատվել է 1993թ. սեպտեմբերի 9-ին:
– Ադամը 112 դիրքի ավագն էր, դիրքը պաշտպանող ջոկի հրամանատարը: Ապրիլի 2-ին մոտավորապես ժամը 3-ից մինչև 4-ը ադրբեջանցիները «Գրադ» կայանքից գնդակոծում են Լելեթեփեի բարձունքը: Հետո սկսվում է անմիջական հարձակումը դիրքի վրա:
