Ճակատագրեր
Վիրավոր, հազար անգամ բզկտված, մի սրտի չափ մնացած հայրենի հողի համար անընդհատ պատերազմ է…
Օջախ չկա, տուն չկա, որ կռվի մասնակից հարազատ-բարեկամ չունենա։
Արսեն Անդրանիկի Դավթյանը ծնվել է 1993 թվականի սեպտեմբերի 23-ին Երևանում: 2008 թ. ավարտել է մայրաքաղաքի Սմբատ Բյուրատի անվան 125 միջնակարգ դպրոցը, իսկ հաջորդ տարի զորակոչվել ՊԲ զորամասերից մեկը:
Կան մեծություններ, որոնք երբ կողքիդ են և նվիրումով, լուռ, առանց բարձրակոչերի շարունակում են իրենց գործունեությունը, դու մի տեսակ հանգիստ ես, ապահով, որ նրանք կան, ապրում են ու արարում: Բայց երբ մի օր հանկարծ հեռանում են, նոր ես զգում այն ծա՜նր, անդառնալի՜ և անչափելի՜ կորուստը, թիկունքիդ խոր անդունդը, որն այլևս չի լցվելու: Միայն այդժամ ես զգում, որ նրանց հեռանալով իմաստազրկվում ես նաև դու…
1993թ. ազատագրվեց Հակարի գետի ամբողջ ավազանը, և վերստին հայացավ հայոց երկրամասը։ Ծաղկաբերդ գյուղը Քաշաթաղի շրջանի առաջին վերահայացած բնակավայրերից էր, բայց Արցախյան 44-օրյա պատերազմը մեզանից խլեց գյուղը։ Տեղահանված ծաղկաբերդցիները սփռվեցին մեր երկրի տարբեր հատվածներում։
-Բոլոր հիշողություններս մնացին Հադրութում: Ամեն ինչ՝ մի ամբողջ կյանք մնաց Հադրութում:
Նորայի ձայնը նման է ջութակի ձգված լարի. թվում է՝ ուր որ է կկտրվի: Նա 44-օրյա պատերազմում զոհված սպա, վաշտի հրամանատար Արա Մկրտչյանի մայրն է:
Գիտելիքի և դպրության օրը՝ սեպտեմբերի 1-ին, Երեւանի Արշավիր Շավարշյանի անվան թիվ 40 հիմնական դպրոցում օրը հագեցած էր նաեւ Արցախյան վերջին 44-օրյա պատերազմում զոհված երկու քաջորդիների՝ Համլետ Աշոտի Հովհաննիսյանի ու Արման Խաչատուրի Խաչատրյանի անվան դասասենյակների անվանակոչության ու բացման արարողությամբ:
«Հայ զինվորի» 2021 թվականի թիվ 42-ում տպագրված այս հոդվածը նվիրված է 44-օրյա պատերազմում զոհված հրետանավոր Արեն Մհերի Մեհրաբյանին, որը սեպտեմբերի 2-ին կդառնար 25 տարեկան:
