Պահեստազորայինների 25-օրյա վարժական հավաքները գործնական փուլում են՝ արդյունավետ մարզումներով, մարտավարաշարային և կրակային պարապմունքներով: Զորավարժարաններում պահեստազորայինները օրեցօր կատարելագործում են հմտությունները, ամենայն լրջությամբ ու պատասխանատվությամբ են վերաբերվում առաջադրված խնդիրներին՝ գիտակցելով հայրենիքի պաշտպանության գործում նմանօրինակ հավաքների հույժ կարևորությունը: Վրանային ավաններում նրանք վերհիշում են զինվորական առօրյան, կարգացուցակը՝ հետևելով սահմանված պահանջներին։

Կազմակերպված է, լուրջ, ունի հումորի նուրբ զգացողություն, վնասակար սովորություններ չունի…

…Երևանի Շենգավիթ վարչական շրջանի բակերից մեկում՝ Շիրակի փ. 68 շենքի դիմաց, տեղադրված է խաչքար… Երբ անցնելիս լինեք այս փողոցով՝ ձեր փոքրիկների ձեռքը բռնած, պատմեք, որ այստեղ՝ այս բակում է ապրել Արցախյան 44-օրյա պատերազմում անմահացած հերոսներից մեկը՝ Հովհաննես Արմենի Գալստյանը: Ասեք նրանց, որ այս բակում էր ապրում մի լուսավոր տղա, ով իր մասնագիտական ուղին, երազանքները մի կողմ դնելով՝ գերադասեց նախ իր պարտքը տալ հայրենիքին:

Տեսանյութը փոխգնդապետ Արտուշ Բալյանի մասին է: Զինվորական լեզվով՝ այս պատմությանը մարտական ուղի են ասում: Ես գերադասում եմ «կյանքի հետագիծ» արտահայտությունը: Թերևս սկսենք 80-ականներից, երբ Չարենցավանի Կենտրոնաձույլ գործարանում աշխատող Արտուշ Բալյանը համախոհների հետ գիշերները թաքուն նռնակների, ականների, ականանետների և այլ զենքերի համար ձուլվածքներ էր պատրաստում:

Արմավիրի մարզի Տանձուտ գյուղում նշեցին մերօրյա հերոսներից մեկի՝ Անդրանիկ Շահնազարյանի ծննդյան 40-ամյակը։ Անդրանիկն իր մարտական ընկերների՝ Հարություն Անդրեասյանի, Սարգիս Հարությունյանի, Արմեն Մարտիրոսյանի, Սմբատ Ավետիսյանի, Ռոման Մարգարյանի, Հարություն Մկրտչյանի, Գևորգ Արշակյանի եւ Գարիկ Բարսեղյանի հետ մարտիրոսվեց Արցախյան 44-օրյա պատերազմում:

Հունվարի 19-ին, մեր մարտական ընկերոջ՝ Մանվել Խաչատրյանի (մականունը Ճուտ) ծննդյան օրը, այցելեցինք «Եռաբլուր»։ Հերոսի շիրմին ծաղիկներ խոնարհեցինք, խնկարկեցինք նրա և բոլոր Անմահ հերոսների հոգիների համար։ Արցախյան բոլոր պատերազմներով անցած Մանվելը կդառնար 48 տարեկան, իր աջակցությունը կբերեր հայոց բանակին, մեր երկրին, սակայն անցած տարվա սեպտեմբերի 13-ին Ջերմուկի դիրքերը պաշտպանելիս մարտիրոսվեց։

1996-ին էր Նաիրայի մորաքրոջ որդին՝ Վահանը, զոհվել Թալիշի պաշտպանության համար մղված մարտերից մեկում։ Վահանն ու Նաիրան միասին էին մեծացել։ Տարիներ անց Նաիրան կրտսեր որդուն անվանակոչեց ի պատիվ Վահանի։ Վահանը վերածնվեց Վահեի տեսքով։ Նույն Թալիշում 2016 թ. ապրիլյան մարտական գործողություններին էր մասնակցում ավագ որդին՝ Գեորգին։ Ընտանիքում անհանգիստ էին բոլորը։ Իսկ Վահեն այդ օրերին ժամ առ ժամ էր մեծանում, այդ օրերի ընթացքում Վահեն ապրեց իր կյանքի ամենաբուռն հույզերն ու զգացումները, որոնք երևի նույն ուժգնությամբ մեկ էլ հետո՝ պատերազմի դաշտում էր վերապրել։