Մարդը կրոնական էակ է, նա դեռ հիշում է, որ մի ժամանակ ինքը պաշտում էր իր Արարչին եւ երջանիկ էր իր դրախտային գողտրիկ անկյունում:
Մարդու հոգում կա մշտապես լցվելու ենթակա մի անկյուն, որը լցնելու փնտրտուքներում նա հաճախ ընտրություն չի կատարում աղբյուրների, միջոցների, ճանապարհների միջեւ, ինչի հետեւանքով հասնում է սխալ նպատակակետի:
Մարդը իր հոգու այդ դատարկ անկյունում ծնկում է բոլորի եւ ամեն ինչի դիմաց` սկսած սեփական անձից, վերջացրած դիվաբնակ կուռքերով ու նրանց իշխանով: Հենց այդպես են բոլոր ժամանակներում առաջացել հերձվածները, հերետիկոսությունը, սնահավատությունը, աղանդները եւ բոլոր ճշմարտանման, բայցեւ ճշմարտազուրկ գաղափարները:

Երբ Մոսկվան անցանք, սկսեցին զինակոչիկներին խումբ-խումբ իջեցնել վագոններից: Կեսգիշերին գնացքը կանգնեց Պսկով քաղաքի կայարանում: Քիչ անց բացվեց մեր վագոնի դուռը, և շարժակազմի հրամանատարի հետ կառամատույցին կանգնած սպաներից մեկը՝ ծովայինի համազգեստով մի կապիտան, հայտարարեց.
-Ում անուն, ազգանուն, հայրանունը կկարդամ, թող առաջ գա ու ցած իջնի:

«Ամենայն ռուսաստանյան զորաց գեներալիսիմուս» (բառացիորեն՝ «ամենագլխավոր») գերագույն կայսերական ռազմակոչումով տիտղոսված, Ռիմնիկյան կոմս եւ Հռոմեական Սրբազան Կայսրության կոմս, Իտալական իշխան, ժամանակակիցների եւ սերունդների կողմից «Ռուսական առյուծ, Հերկուլես», «Ազգային ռազմական հանճարի խորհրդանիշ», «Միշտ եւ ամենուր, բոլոր հանգամանքներում հաղթելու ապշեցուցիչ կարողության տեր», «Ռուսաստանի առաջին թուր» հռչակված Ալեքսանդր Սուվորովի (1730-1800) հայ պապը՝ իմա՝ մոր՝ Եվդոկյա (Ավդոտյա) Մանուկովայի (1711-1746) հայր Ֆեդոսեյ Սեմյոնի Մանուկովը, պաշտոնապես բարձրագույն սպայական (գեներալական) կոչման արժանացած մեզ հայտնի առաջին հայկազունն է (որոշ ռուսական աղբյուրներով՝ մոր անունը Դշխուհի էր, մոր հայրանունը՝ Թադեւոս)։

Դոկտոր Ալբերտ Կապիկյան, հայտնագործել է բերանավիրուսային վարակի դեմ շիճուկը:
Էդ Իկենդերյան, հայտնագործել է սպորտային մեքենայի հիդրավլիկ պատնեշը։
Վարազդատ Կազանջյան` պլաստիկ վիրաբուժության հիմնադիր:
Ալեքսանդր /Ալեքս/ Մանուկյան, հայտնագործել է պաղպաղակի վաֆլիի կոները:

Մենք մի գաղթական հայ ընտանիք էինք ու, ինչպես բոլոր գաղթական հայ ընտանիքները, կապված էինք մեր լեզվին, սովորույթներին ու եկեղեցուն։ Զուսպ, քաշված, համեստ էր մեր ընտանիքը։ Հավասար չափով զգայուն էր եւ՛ հումորի, եւ՛ դժբախտության նկատմամբ։ Մենք սիրում էինք երգել, պարել եւ□ արտասվել։ Այո՛, եւ արտասվում էինք, որովհետեւ հայը շատ զգացմունքային է ու հեշտությամբ է լաց լինում։ Նա լաց է լինում եւ՛ կնունքին, եւ՛ պսակին, եւ՛ թաղմանը։

… 35-ին, երբ առաջին անգամ եկա Հայաստան, կուզեի տեսնել՝ ուր են մեր ժողովուրդ, ուր են հայություն, ինչ փողոց է, ինչպես կքալեն, ինչ երեւույթ ունին, ինչպես կզրուցեն իրարու հետ, ինչ համ ու հոտ կա։ Ատոնք եկան ինձի, հիացա, բայց տխրություն մը կար մեր վիճակին մեջ։ Տխրություն ան էր, թե փոքրիկ ենք□ 60□ին, երբ նորեն եկա, աշխարհ արդեն տեսած էր մեր ահագին մտքեր, տաղանդներ, անուններ, Վիքթոր Համբարձումյան, Արամ Խաչատուրյան, Անաստաս Միկոյան, եւ Նալբանդյաններ, որ հին ժամանակն էր։ Անոնց ալ խառնած ենք մեր նորության հետ։ Ատի մեզի շատ ուրախցուց, մեզի ուժ տվավ:

Հովհաննես Այվազովսկի (1817-1900)- աշխարհահռչակ ծովանկարիչ։ Պետերբուրգի, Հռոմի, Ֆլորենցիայի, Շտուտգարդի, Ամստերդամի գեղարվեստի ակադեմիաների անդամ։ Շուրջ 6000 կտավի հեղինակ։ Ծովապաշտ նկարչի մասին պատկերավոր է արտահայտվել Հովհ. Թումանյանը.