Language:

  • Հայերեն
  • Русский
  • English

Ճակատագրեր

50 ՏԱՐԻ՝ ՇԱՐՔՈՒՄ

Ազգային բանակի հրթիռահրետանային զորքերը կատարելագործվում են արագ տեմպերով։ Շատ կարևոր է, որ նորընծա հրետանավոր սպան ունենա ավագ օգնական, ով սկզբնական շրջանում կօգնի նրան տեսական գիտելիքներն արդյունավետ օգտագործել գործնականում։ Հրետանավորի մասնագիտությունը պահանջում է նվիրում, աշխատասիրություն, հավատարմություն… Կա հրետանավորի պատիվ հասկացությունը, որն ամփոփում է մարդկային ամենամեծ առաքինությունները՝ կամք, ուժ, հայրենասիրություն, քաջություն։ Ես ցանկանում եմ, որ ամեն մի հրետանավոր այդ պատվի ջատագովն ու կրողը դառնա։

ՆՐԱՆ ՀԱՅՏՆԱԲԵՐԵՑ ԺԱՄԱՆԱԿԸ

20 տարի առաջ հունիսի 21-ին զոհվեց Լեոնիդ Ազգալդյանը` ՀՀ և ԼՂՀ առաջին աստիճանի «Մարտական խաչ» շքանշանի ասպետը, Արցախի ազատագրական բանակի հրամանատարը։ Նա անցավ ուղիղ կես դար ձգվող երկրային փառավոր ուղի, փայլուն հաղթանակներով զարդարեց իր ժողովրդի նորագույն պատմությունն ու գնաց դեպի անմահություն՝ սերունդներին թողնելով իր պատգամը՝ «Սա Հայաստանն է ու վերջ»…

ԻՆՉԸ ԿԱՐՈՂ Է ԱՎԵԼԻ ԼԱՎ ԼԻՆԵԼ, ՔԱՆ ՎԱՏ ԵՂԱՆԱԿԸ... ԿԱՄ «ՄԵՏԵՈՍՎՈԴԿԱ» ԳՈՐԾՈՂՈՒԹՅՈՒՆԸ

Բոլորովին վերջերս, ծանոթանալով գործարար Վահագն Սահակյանի հետ, հյուրընկալվեցի նրա քեռու` Սարիբեկ Հովհաննիսյանի համեստ օջախում։ Եվ ինչպես պարզվեց` ոչ ինքնանպատակ: Ժամանակին, երբ նա եռանդուն, ասող-խոսող մարդ էր, իրավունք չուներ ինքն իր մասին` իր անցյալի ու ներկայի մասին որեւէ բան պատմելու (հրամայված էր լռել), եւ երբ երկու տարի առաջ ոչ անհայտ կազմակերպությունից եկան ու իննսունի շեմը ոտք դրած ծերունուն ասացին, թե ինքն այլեւս գաղտնազերծված է եւ կարող է ազատորեն արտահայտվել, Սարիբեկ Հովհաննիսյանն այժմ արդեն Աստծո կամոք կորցրել էր վարժ խոսելու ունակությունը, ուստի նորից շարունակեց լռել…

ՄԻ ՊՏՂՈՒՆՑ ՎԱՍՏԱԿ

1991 թվականն էր, երբ մեր ուսումնարանը վերաորակավորվեց և դարձավ ռազմամարզական վարժարան։ Սաներից շատերը խուճապի էին մատնվել՝ ո՞ւր գնալ սովորելու, թեև նոր ղեկավարությունը ոչ միայն դեմ չէր, այլև շահագրգիռ էր, որ տղաները մնան և ստանան ռազմական կրթություն։ Հենց այդ օրերին էր, որ ինձ մոտեցավ իմ լավագույն սաներից մեկը՝ Դավիթ Թարոյանը.
-Ի՞նչ խորհուրդ կտաք, ընկեր Դանիելյան, շարունակե՞մ ուսումս այստեղ…

ՄԱՀ ԻՄԱՑԵԱԼ...

1963թ. նոյեմբերի 23-ին, Մարտակերտի շրջանի Քոլատակ գյուղում լույս աշխարհ եկավ մի մանկիկ, որին կնքեցին Լեւ անունով: Սանթուր Բալասյանի ուրախությանը չափ ու սահման չկար: Սակայն հայրական սերը տեղի տվեց եղբայրականին: Սիրասուն քույրը` Եպրաքսիան, զավակ չուներ և ամուսնու` Գերասիմ Հարությունյանի հետ որդեգրեց Լեւին: Փոքրիկին շրջապատեցին անմնացորդ սիրով ու հոգատարությամբ, մեծ ուշադրություն էին դարձնում նրա դաստիարակությանը: Լեւը տարրական կրթությունն ստացել է մայր Հայաստանի Չարենցավան քաղաքում: Այնուհետեւ ընտանիքով տեղափոխվել են Ստեփանակերտ: Միջնակարգ կրթությունն ստացել է թիվ 1 դպրոցում, ավարտել է Ստեփանակերտի երաժշտական դպրոցը: Սովորել է նաև Ստեփանակերտի առեւտրական ուսումնարանում:

ՀԱՅԸ` ԹՌՉՈՂ ԳՈՐԳԻ ՎՐԱ

ՔԸՐՔ ՔԸՐՔՈՐՅԱՆ. ամերիկահայ միլիարդատեր, գործարար, բարերար, «Տրասինդա Քորփորեյշն»-ի գործադիր տնօրեն: Համարվում է աշխարհի ամենահարուստ մարդկանցից մեկը: 2007թ. նրա կարողությունը հասնում էր 15 միլիարդ ԱՄՆ դոլարի: Քըրք Քըրքորյանը համարվում է Լաս Վեգասի հայրը: 1968 թվականից զբաղվել է կինոգործունեությամբ: Քըրք Քըրքորյանը շատ է օգնել Հայաստանին ու Արցախին: 2004թ. մայիսի 27-ին Քըրք Քըրքորյանին շնորհվել է Հայաստանի Ազգային հերոսի կոչում:

ԵՐԲ ՊԱՏԻՎԸ ԹԱՆԿ Է ԿՅԱՆՔԻՑ

Ես ընդգրկված եմ պաշտպանության նախարարին կից բարձրագույն սպայական խորհրդի կազմում։ Փորձում ենք օգնել բանակին։ Բանակը մեր հասարակության ու երկրի ամենազգայուն հատվածն է, ամենակարևորը, ամենասիրելին… Բանակը կարող է դառնալ բարոյական առաջնորդ հասարակության համար, բանակը կարող է չափանիշներ հուշել, գաղափարներ, բարոյախոսություն…