Տիկին Վերգուշի եղբոր ամենահավատարիմ ընկերը` Սամվելը, դարձավ նաեւ իր անբաժան ընկերն ու կյանքի ուղեկիցը: «Համակրելի եւ սրտամոտ էր ամուսինս, խոսքը համոզիչ էր, համարձակ, ինչը ինձ միշտ հիացնում էր: Մենք հանդիպում էինք, երբ Սամվելը հյուր էր գալիս եղբորս, մտերմիկ եւ հաճելի միջավայր էր ստեղծվում նրա շուրջը…»: Հերթական հանդիպումը տեղի ունեցավ Վերգուշի եղբոր հարսանիքին, այս անգամ Սամվելին ուղեկցում էին նաեւ ծնողները, որոնք էլ իրենց որդու անձնուրաց նվիրվելու եւ հավերժ սիրելու պատրաստակամության մասին հայտնեցին աղջկան ու որոշեցին հարս տանել. «Ես, իհարկե, զարմացած էի: Սամվելը երբեք իր զգացմունքի մասին չէր խոսել, զուսպ էր, միայն փոխադարձ ժպտում էինք. ո՞վ կմտածեր, որ մեր հայացքների հանդիպումները այդպիսի ընթացք կունենային: Համաձայնեցի: Ամուսնացանք 1973 թվականին»:

18 տարի առաջ Քաղցրաշեն հասավ գրող, բանաստեղծ, լրագրող Սամվել Գեւորգյանի մահվան բոթը` ցնցելով ամենքին: Արցախի անկախության և ազատության համար մղված պայքարում զոհված ազատամարտիկի շիրիմին մարտի 28-ին հարգանքի տուրք մատուցելու էին եկել հարազատներն ու ընկերները, Արարատի մարզպետ Էդիկ Բարսեղյանը, համագյուղացիներ, հասարակական կազմակերպությունների ներկայացուցիչներ, զինվորականներ:

Մարտի 24-ին լրացավ Արցախյան ազատամարտի լեգենդներից մեկի` «Խաչակիրներ» ջոկատի հրամանատար Կարո Քահքեջյանի (Սպիտակ Արջ) ծննդյան 50-ամյակը: Այդ առիթով Հայազն միության կենտրոնական գրասենյակում կազմակերպվեց դասախոսություն: Մտերմիկ զրույցի ընթացքում «Խաչակիրներ» ջոկատի փոխհրամանատար, Կարո Քահքեջյանի մանկության եւ մարտական ընկեր, Հայազն միության կենտրոնական մարմնի անդամ Շահե Աճեմյանը ունկնդիրներին (որոնք հիմնականում երիտասարդներ էին) պատմեց հերոսի մասին:

Բանակը մեր պետականության ամենակարևոր կառույցն է ոչ միայն այն պատճառով, որ նա անխախտ է պահում մեր երկրի սահմանները… Բանակով է անցնում մեր ազգի յուրաքանչյուր տղամարդ՝ կրելով բանակի գաղափարախոսությունը, բարոյականությունն ու արժեքները… Բոլորս պիտի թիկունք լինենք բանակին։ Օգնենք, որ բանակը հասարակություն ուղարկի հիրավի ոգեղեն, քաջասիրտ, արժանապատիվ ու հայրենասեր հայորդիներ։

Ազատամարտիկ, մանկավարժ, բասկետբոլի և լեռնային տուրիզմի ԽՍՀՄ սպորտի վարպետ, միջազգային կարգի փրկարար, մարտական ծառայության համար կառավարական և գերատեսչական բազմաթիվ մեդալների և տասնյակ պատվոգրերի արժանացած պահեստի փոխգնդապետ Գեղամ Լալայանի ապրած կյանքի ամեն րոպեն, ամեն վայրկյանն այսօր էլ լեցուն է և հագեցած։ Ծնվել է հայկական հրաշալի ավանդական ընտանիքում, Երևանի ֆիզիկական կուլտուրայի հայկական պետական ինստիտուտն ավարտելուց հետո որպես ֆիզկուլտուրայի ուսուցիչ աշխատանքի է անցել Քանաքեռավանի միջնակարգ դպրոցում։ Աշակերտների համար հաճախակի էր արշավներ կազմակերպում։ Իրեն հատկապես գրավում, ձգում էին լեռները և պատահական չէր, որ սկսեց զբաղվել նաև լեռնային տուրիզմով։

Վարդան Պապիկյանը այն քաջ, անվեհեր պատանիներից էր, որ անկախ ու ազատ Հայաստան ունենալու ակնկալիքով նետվեց պատերազմական թոհուբոհի մեջ` արհամարհելով մահը:
Վարդանը ծնվել է 1974թ. մարտի 1-ին, Երևանում՝ արհեստավորի ընտանիքում: Սովորել է Երևանի հ. 51 միջն. դպրոցում, որը, սակայն, չի ավարտել, ինչպես ինքն էր ասում, «սովորելու ժամանակը չէ, երբ վտանգված է քո երկիր հայրենին, երբ ամեն ինչ կկարգավորվի, պատերազմը կվերջանա, կշարունակեմ ուսումս»: Սովորում էր 9-րդ դասարանում և մի օր էլ եկավ դպրոց ու հրաժեշտ տվեց ընկերներին և սիրած աղջկան` Լիլիթին, որին էլ բանաստեղծություն նվիրեց:

Հայաստանի ազգային հերոսներից շատերին, ովքեր հանուն հայրենիքի մարտնչել էին Սարդարապատում, Բաշ Ապարանում, Ղարաքիլիսայում, կա՛մ ոչնչացրին, կա՛մ մոռացության տվեցին: Նրանցից ոմանց քշեցին Ռուսաստան և գնդակահարեցին: Կորպուսի հրամանատար գեներալ-լեյտենանտ Թովմաս Հովհաննեսի Նազարբեկյանը աքսորվեց Կազան և այնուհետև տեղափոխվեց Թիֆլիս, ուր և կնքեց իր մահկանացուն 1931-ին: Առաջին հրաձգային դիվիզիայի գեներալ Ա. Պ. Բեյ-Մամիկոնյանը ձերբակալվեց և գնդակահարվեց 1921-ին: