Language:

  • Հայերեն
  • Русский
  • English

Ճակատագրեր

ԶԻՆԿՈՄԸ

1992-ի փետրվարին, երբ Կապանի տարածքային զինվորական կոմիսարն էր, Գենադի Դավիդյանը հավաքագրեց կամավորների, իր ընկերներին, ինչպես նաեւ շրջանի բնակչության հանգանակած գումարով ու նվիրատվություններով հանդերձավորեց ու զինեց մարտիկներին, նրանց նախապատրաստեց ու մարտի առաջնորդեց։ Շրջանի առաջին ինքնապաշտպանական կամավորական գումարտակն էր դա։

ՄԵՐ ԺԱՄԱՆԱԿՆԵՐԻ ԱՌԱՍՊԵԼԸ

Լրանում է Մովսես Գորգիսյանի մահվան քսաներկուերորդ տարին: Նա շատ քիչ ապրեց, սակայն այդ կարճ ժամանակահատվածում անգնահատելի ծառայություն մատուցեց հայ ժողովրդին: Եվ այն միակ՝ Երասխավանի առաջին կռվին մասնակցությունը բավարար էր, որպեսզի դրսեւորվի նրա ռազմական, հրամանատարական տաղանդը:

ԿՌՎՈՂԸ ԿՌՎՈՒՄ Է

Զինվորական հին համազգեստով, երկփողանի, որսորդական հրացաններով ու ատրճանակներով զինված՝ մերոնք սովորում էին հաղթել։ Վազգենը մոռացել էր, որ գրող է։ Նա ընդունել էր ճակատագրի մարտահրավերը։ Ճաք էր տալիս եղբայրական ժողովուրդների դարբնոց համարվող 70-ամյա հսկայական երկիրը։ Վազգեն Սարգսյան գրողը, որ կատարել էր իր ընտրությունը դեպի մեծ գրականություն, շեղվեց իր ուղուց, վերամկրտվեց որպես հայրենիքի զինվոր։

ԳՆՈՒՄ ԵՄ ԿՌՎԵՄ ՈՒ ԳԱՄ...

Մերուժան Մարգարյան. սպորտի վարպետ, մարզիչ, դասախոս, ազատամարտիկ, Հայր։ Առանձնակի սիրով ու ջերմությամբ են հիշում նրան ու երկար պատմում են կամքի ու նվիրումի, բացառիկ անհատականության, հայրենասեր էության մասին։
Թալինի շրջանի Աշնակ գյուղն է ծննդավայրը, որտեղ 1915թ. ցեղասպանությունից հետո հանգրվանել էր սասունցիների մեծ մասը։ Անդրանիկի զինվոր Գրիգորի Մերուժան որդին իսկական սասունցու կատարելատիպ էր` պոռթկուն խառնվածքով, վճռական, հպարտ ու կենսախինդ, ազնիվ ու շիտակ, խոսքը երեսին ասող ու աշխարհի չափ բարի։

ՎԱԽՃԱՆՎԵՑ ԼԵԳԵՆԴԱՐ ՀԵՏԱԽՈՒՅԶԸ

Դեկտեմբերի 10-ին, Մոսկվայում 87 տարեկան հասակում իր մահկանացուն է կնքել լեգենդար հետախույզ, Խորհրդային Միության հերոս, hայ ժողովրդի արժանավոր զավակ Գևորգ Վարդանյանը:
Ծնվել է 1924 թ. փետրվարի 17-ին, Դոնի Ռոստովում, իրանահպատակ Անդրեաս Վարդանյանի ընտանիքում: Սովորել է Թավրիզի հայկական, այնուհետեւ պարսկական դպրոցներում, ինչպես նաեւ ռուս-հայկական գիմնազիայում:
Հետախուզական աշխատանքներում ընդգրկվել է վաղ երիտասարդական տարիքից` հետևելով հոր օրինակին, որը շուրջ 23 տարի համագործակցել է խորհրդային հետախուզության հետ:

ՀԻՄԱ ԿԱՍԵՔ՝ Ո՞Վ Է, Ի՞ՆՉ Է...

Գյուտարար չէ նա, ոչ էլ՝ անվանի գիտնական, բայց նրան ճանաչում են, գիտեն բոլորը։
-Լավ մարդ է,- ասում են նրան ճանաչողները։
Ու նա իրեն լավ է զգում, քանզի հասկանում է, որ հենց այնպես ասված խոսքեր չեն։ Եվ, իրոք, ամեն մարդ չէ, որ արժանի է նման գնահատանքի։ Դիպուկ է ասել մտածողներից մեկը. «Ամենադժվար մասնագիտությունը մարդ լինելն է»։ Իրո՛ք, դյուրին բան չէ մարդ լինելը, առավել եւս՝ լավ մարդ։ Մեծն Թումանյանի տողերը հիշենք. «Ո՛չ մի պաշտոն, կոչում չկա, որ հավասար լինի ու կարելի լինի համեմատել մարդ կոչումի հետ»։

ԻՐԻԿՈՒՆ ԷՐ, ՄՈՒԹ...

Գուգարաց լեռնաշղթայի արեւելյան մասում է Շնող գյուղը: Մինչեւ Արցախյան պատերազմը այստեղ մարդիկ ապրում էին իրենց առօրյա հոգսերով, երազանքներով: Արմիկ եւ Վարուժան Ավետյանները անհոգ մեծացնում էին իրենց հինգ զավակներին` հազար երազանք ու ցանկություն կապելով նրանց հետ: Պատերազմը փշրեց ամեն ինչ: