Մայոր Սամվել Լալայանը ծնվել է Սյունիքի մարզի Շինուհայր գյուղում: Դպրոցն ավարտելուց հետո՝ 1987թ., ընդունվել է հայկական պետական ֆիզիկական կուլտուրայի ինստիտուտ: 1993թ. ավարտել է ուսումը և ծառայության անցել ազգային բանակում: Մասնակցել է 1993-94թթ. մարտական գործողություններին: Հրադադարից հետո Ս. Լալայանը ծառայել է ՆԳ զորքերում՝ որպես ֆիզպատրաստության սպա, այնուհետև Շինուհայրի միջնակարգ դպրոցում եւ շրջանային մանկապատանեկան մարզադպրոցում, նախ՝ որպես մարզիչ, ապա` տնօրեն:

Նա միակն է, որ մասնակցելով Արցախյան շարժմանը, ինքնապաշտպանական կռիվներին, բանակի կազմավորման առաջին օրից անցել է ծառայության և անցած քսաներկու տարիների ընթացքում երբեք չի մտածել բանակից դուրս գալու, ինչ-որ բիզնեսով զբաղվելու մասին: Բայց կար ժամանակ, որ զորամասը գրեթե ամբողջությամբ համալրված էր կամավորական ջոկատների տղաներով, որոնք հիմնականում Գորիսի և տարածաշրջանի գյուղերից էին: Երբ այդ մասին ասացի Գարունին, նա մի քիչ լռեց, ապա հանգիստ, կարծես ինչ-որ բան հիշելով, ասաց.

2014 թ. նոր ուսումնական տարվա մեկնարկին գնդապետ Տիգրան Փարվանյանի հրամանատարությամբ գործող զորամիավորման ենթակա զորամասերից մեկում տեղի ունեցավ հանդիպում ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանի հետ, որին մասնակցում էին 1-ին բանակային զորամիավորման, Զանգեզուրի կայազորի զինդատախազության, Գորիսի կայազորի ռազմական ոստիկանության, Սյունիքի մարզի զինկոմիսարիատների ղեկավարությունն ու սպայակազմը, մարզպետարանի ներկայացուցիչներ՝ մարզպետ Վահե Հակոբյանի ղեկավարությամբ:

Աճող սերնդի ռազմահայրենասիրական դաստիարակության հիմնախնդիրների լուծման ուղիները գտնելու, հայրենասիրական դաստիարակության ոլորտում ծրագրեր իրականացնելու, կարգապահ զինվոր եւ պատասխանատու քաղաքացի դաստիարակելու նպատակով պաշտպանության նախարարությունն արդեն հինգ տարի է՝ համագործակցում է մի շարք գերատեսչությունների հետ:

Օրերս գնդապետ Գ.Ենոքյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասում երդման արարողություն էր: 100-ից ավելի նորակոչիկներ այդ օրը համալրեցին հայոց բանակի հաղթական շարքերը՝ ձեռք բերելով զենք կրելու, զենք կիրառելու իրավունք: Այսօր մենք ունենք այն ամենը, ինչը չենք ունեցել դարեր շարունակ: Ունենք բանակ՝ ի դեմս հայրենիքի պաշտպանի: Փառք ու պատիվ հայ զինվորին, ազգային բանակն ստեղծողներին, որոնց գործի շարունակողներն են լուսանկարներում պատկերված նորակոչիկները, ինչը եւ վկայեցին նրանք՝ հանդիսավոր երդմամբ: Աստված օգնական, որ հավատարիմ լինեն իրենց երդմանը:

Ամանորի հանգստյան օրերին մի քանի հետաքրքիր ֆիլմ դիտեցի: Դրանցից մեկում` ամերիկյան «Ֆորեսթ Գամփ» կինոնկարում, դեպքերը տեղի էին ունենում վիետնամական պատերազմի տարիներին: Գլխավոր հերոս Ֆ. Գամփը դպրոցն ավարտելուց հետո գնացել էր բանակ: Նորակոչիկների հետ աշխատող սպան շարքում կանգնած երիտասարդ զինվորներին տալիս էր միևնույն հարցը` ինչո՞ւ ես եկել բանակ: Պատասխանները տարբեր էին: Մեկն ասում էր, թե եկել եմ հայրենիքին ծառայելու, մեկ ուրիշը, թե` եկել եմ Ամերիկայի թշնամիների դեմ կռվելու: Սպային զարմացրեց Ֆորեսթ Գամփի պատասխանը.

1994 թվականի վերջերն էր. թշնամու տանկերը բարձրանում էին Պուշկինյալ կոչվող բարձունքով… Պետք էր կանգնեցնել նրանց առաջխաղացումը, այլապես առաջանալով՝ Սարսանգին կարող էին հասնել… Հանկարծ բոլորիս աչքի առաջ պայթում ու հրդեհվում է թշնամու առաջնորդող տանկը… Նայում ենք` դեռ չէր ցրվել Հովիկի հակատանկային հրանոթի փողից ելնող ծուխը. նա արհամարհելով վտանգը` թնդանոթը հանել էր թմբի վրա, փողը կախել ներքև` թշնամու ուղղությամբ, ու կրակել… Մնացած տանկերը գլուխները շուռ տվեցին Պուշկինյալից ու նահանջեցին… (Փոխգնդապետ ՀՈՎԻԿ ՍԱՂԱԹԵԼՅԱՆԻ մարտական ընկերների հուշերից):