Արտակ Օնիկի Ասլանյանը ծնվել է 1964թ. սեպտեմբերի 6-ին, Սյունիքի մարզի Մեղրի քաղաքում: Միջնակարգն ավարտելուց հետո ընդունվել է Մոսկվայի լեռնամետալուրգիական ինստիտուտ: 1986-87թթ. ծառայել է խորհրդային բանակում, որից հետո աշխատանքի է անցել տեղի պղնձամոլիբդենային կոմբինատում: 1993թ. ծառայության է անցել ՀՀ զինված ուժերի հատուկ նշանակության վաշտում` որպես դասակի հրամանատար:

«Եթե առաջիկա ամսում որեւէ առաջընթաց չլինի, ադրբեջանական կողմի մոտ գայթակղություն կլինի ինչ-որ բան ձեռնարկելու ռազմաճակատի գծում: Իրադրությունը, ցավոք սրտի, դեռեւս լարված է: Եվ, իրոք, մտավախություն կա, որ որոշ ժամանակ անց հակամարտությունը կվերսկսվի: Երկու կողմն էլ տարբեր բաներ են ցանկանում: Ադրբեջանականը ցանկանում է քաղաքական նոր գործընթաց, իսկ հայկականը, ընդհակառակը, ձգտում է ամրապնդել հրադադարի ռեժիմը: Հանրությունն էլ տաք է, այդ պատճառով բանավեճն ավելի է սրվում: Իրավիճակը ծայրաստիճան վտանգավոր է»:

Պատմության մեջ են մտնում ոչ միայն պատերազմները, հաղթանակները, այլ նաեւ հեղինակավոր անհատները: 20-րդ դարում պատմության մեջ մտան նաև երբեւէ չխամրող, նշանավոր ձայները: Եվ այդ ամենահնչուն, ամենաազդու, տպավորիչ ձայներից մեկը Յուրի Լևիտանի ձայնն է:

Երբ սկսվեց Արցախյան շարժումը, գնդապետ Գալուստ Գալստյանը այդ ժամանակ ՆԳ համակարգում էր աշխատում, ռազմամոբիլիզացիոն բաժնի պետ էր: Երկիրը հայտնվել էր ծանր վիճակում, կտրված էր արտաքին աշխարհից, ազգային հողի վրա բախումներն էլ դարձել էին ավելի հաճախադեպ:

Ես չեմ ճանաչում այս տղամարդկանց, որ եկել են խմբագրություն ու ասում են` մեր ընկերը դարձավ 50 տարեկան, մեր Արամի կեսդարյա հոբելյանն է հունիսի 19-ին: Նայում եմ նրա ընկերների փայլուն ու խանդավառված աչքերին, մարտական ընկերոջը բնութագրելու համար ճիշտ ու դիպուկ բառեր գտնելու ճիգից շիկնած դեմքերին ու փորձում եմ ճանաչել հոբելյարին: Ես հասկանում եմ, որ կա մի լավ մարդ, մի գեղեցիկ կենսագրություն, որին դեռ ծանոթ չեմ: Որ կա մի առինքնող, մի վեհ ու հերոսական պատմություն, որը չեմ պատմել մարդկանց:

Գնդապետ Արամ Պողոսյանը ծնվել է 1966 թվականի հունիսի 19-ին, Արմավիրի մարզի Առատաշեն գյուղում: Սկզբնական կրթությունը ստացել է գյուղի միջնակարգ դպրոցում: 1999թ.-ին ավարտել է ՀՀ ԶՈւ բարձրագույն հրամանատարական դասընթացները, 2003-2004 թթ.՝ Մոսկվայի Ֆրունզեի անվան ռազմական ակադեմիան: Արցախյան պատերազմի առաջամարտիկներից է:

Ամեն ոք իր մասին է մտածում. իր երկրի սահմաններից այն կողմ եթե նայող կա, նայում է միայն հանուն իր շահերի: Ոչ ոք ոչ մի մարդ չի ուղարկի տաճկական ճակատ՝ տուն գնացող ռուսներին փոխարինելու համար: Եթե ընդհանուր ուժերով ճակատ պահելու խոսք էլ է լինում, դա լոկ խոսք է՝ զուրկ իրական հիմքից եւ անկեղծությունից: