Ոմանց կարող է թվալ, թե միայն ֆիլմերում եւ հորինովի պատմություններում է, որ անձնուրաց մարդիկ ինքնակամ ցանկանում են իրենց զինվորական ծառայությունն անցկացնել բարդ եւ դժվարին պայմաններում, հաղթահարել դաժան փորձությունները եւ այդպիսով նպաստել հայրենիքի պաշտպանությանը:

Այսօրվա Հայաստանի բանակը դարձել է հզոր, քաջարի բանակ: Մեր բանակը հսկա առաջադիմության մեջ է, շատ-շատ բաների է հասել և տեսնելով այդ ամենը՝ անկարելի է զորավիգ չլինել նրան:

Հայտնի ֆոտոլրագրող, պատերազմի վավերագրող Օլեգ Կլիմովի լուսանկարները ցուցադրվել եւ ցուցադրվում են ամբողջ աշխարհում: Նա շրջել է մոլորակի ամենաթեժ կետերում եւ նկարել….պատերազմի դեմքը: «Ինքնաձիգով հայուհին» Կլիմովի ամենահայտնի լուսանկարներից է:

Երկրի ուժն ու փառքը` բանակն ու մշակույթը քայլել են կողք կողքի, զինվորն ու մտավորականը միասին են անցել անկախության դժվարին ճանապարհը: Միասին են պաշտպանել մեր հայրենիքի ֆիզիկական եւ հոգեւոր սահմանները: Պաշտպանել են ու արարել: Զինվորը զորություն է տվել մտավորականի գրչին, մտավորականը զինել է զինվորի հոգին, որ մեր դարավոր երթը լինի հարատեւ ու հաղթական:

Հերնան Կույումջյան-Բերգամալին 14 տարեկանում ծառայության է անցել Չիլիի ռազմածովային ուժերում՝ ծառայելով 44 տարի: Զբաղեցրել է 30-ից ավելի տարբեր պաշտոններ։ Հերնան Կույումջյանն իր զինվորական կարիերան ավարտել է որպես պաշտպանության պետական շտաբի ղեկավար:

Եղնիկ Վաչոյին հանդիպեցի դոսաֆի գարաժում։ Ոստիկանության աստիճանավոր էր, «Դուշման» Վարդանի ընկերը։ Նրա հետ միասին կռվել էին թե՛ Աֆղանստանում, թե՛ Արցախում։

Ոչ ոք չհամարձակվեց հարցնել նրան. «Այդ ո՞ւր ես գնում, Մարգարի՛տ, ո՞ւր ես գնում այդպես անվրդով, այդպես անառագաստ` չմայրացած»: Չհարցրին, որովհետև նախօրոք գիտեին պատասխանը. «Ամեն ինչ իր ժամանակն ունի»: