Ամերիկահայ գրող, դասախոս, իրավաբան Աննա Աստվածատուրյան Թերքոթը ծնվել է Բաքվում 1978թ.: Նրան անվանում են Բաքվի «Աննա Ֆրանկ»: Այնտեղ իրագործված հայերի ջարդերի ժամանակ Աննան 12 տարեկան է եղել. իր մանկական հիշողություններն ու զգացողություններն այդ իրադարձությունների մասին շարադրել է օրագրերում, որոնք հետագայում՝ 2012թ., տպագրվել են «Ոչ մի տեղ արտաքսման մի պատմություն» վերնագրով:

44-օրյա պատերազմի ժամանակ Կովսականի համար մղվող մարտերում հերոսաբար զոհված գեղանկարիչ Գոռ Հակոբյանի նոթատետրի գրառումներից. «Մենք դեռ պիտի աշխարհը փոխենք, դարձնենք գունեղ», «Հայրենասեր պիտի լինեն բոլոր ազգերը, փոքրերը ավելի քան մեծերը, մենք առավել քան մյուսները», «Ուժեղինն է աշխարհը, Հայրենիքը, ազատությունը և ամեն ինչ», «Ապրել ու կռվել այն բանի համար, որի համար արժե մեռնել, և մեռնել այն բանի համար, որի համար արժե ապրել»:

Առաջնեկի ծննդից մի քանի օր առաջ էր Գարիկն ավտովթարի ենթարկվել։ Պապը հորը քայլելիս այդպես էլ չտեսավ։ Առայսօր Գարիկը հաշմանդամության սայլակին է։ Հեշտ չէր Այվազյանների երիտասարդ ընտանիքի համար։ Գյուղի դժվար վաստակվող ապրուստը, հոգսն ու կենցաղը, նորաստեղծ ընտանիքի անթիվ, անհամար կարիքները, առաջնեկի ծնունդն ու բազում-բազում երազանքներն ու ծրագրերը մի տեսակ չէին համատեղվում իրականության հետ։

Հուլիսի 25-ին փոխգնդապետ Արա Շահբազյանը կդառնար 40 տարեկան…

«Վերածնունդ կլինի»- մեկ տարի առաջ այսպիսի վստահություն էր հայտնել տիկին Արմինեն մեզ հետ հարցազրույցում։ Ուղիղ մեկ տարի անց այդ վերածնունդն արդեն իրականություն է։

Կյանքի ու մահվան, պատերազմի ու խաղաղության, ավերման ու արարման պայքարում ապրելու ու ապրեցնելու կամքը հայոց ճակատագրի, հայոց դարավոր երթի անքակտելի մասն է, անդառնալի կորուստներ կրած ընտանիքներում մանկիկների լույս աշխարհ գալը՝ հայի անկոտրում ու չընկճվող ոգու, կյանքը նորից սկսելու ու վերածննդի խորհրդանշանը։

Հայոց պատմության դասերին լսել ենք շատ պատերազմների մասին, սերտել թվականները, քաջերի անունները, որոնք նաև գրքերի հերոսներ և հաղթանակների խորհրդանիշ են դարձել։