Հասմիկ Բաբաջանյանը Կենտրոնական զինվորական հոսպիտալում է ծառայում: «Հայ զինվոր» հանդեսին հասցեագրված նրա նամակը հուզեց ինձ. մեկ նախադասությամբ ասած՝ նա դասընկերոջն էր «որոնել»… հետմահու:

ՀՈՒՆԻՍԻ 21-ԻՆ ԼՐԱՑԱՎ ԱՐՑԱԽՅԱՆ ԱԶԱՏԱՄԱՐՏԻ ՀԵՐՈՍ, «ԱԶԱՏԱԳՐԱԿԱՆ ԲԱՆԱԿ» ՋՈԿԱՏԻ ՀՐԱՄԱՆԱՏԱՐ ԼԵՈՆԻԴ ԱԶԳԱԼԴՅԱՆԻ ՄԱՀՎԱՆ 30-ՐԴ ՏԱՐԵԼԻՑԸ

Հայկի դեմքը ծածկված է, դիմագծերը չեմ տեսնում: Գլուխը հակել, թաղել է մոր գրկում: Հաղթանդամ է, թիկնեղ, բարձրահասակ:
-Տղաս երկու մետր բոյ ուներ,- ասում է մայրը,- ու ոտից գլուխ խիղճ էր: Փողոցում մի անտեր շուն, սոված կատու տեսներ, կերակրում, խնամում էր: Խեղճերի, թույլերի, տկարների պաշտպանն էր: Իմ տղայի համար ուրիշի ցավ չկար, հարազատի պես օգնության էր հասնում անծանոթ մարդկանց:

Այս անգամ ես Հայրենիքը թշնամուց պաշտպանելիս զոհված հերոսի քրոջ հետ եմ զրուցում: Կենսագրության մեջ կարդում եմ, որ կամավորական Հուսիկ Հովակիմյանը արտաշատցի է: Նույն հողուջրից ենք՝ ասում եմ Շուշանին: Հենց առաջին լուսանկարին նայելիս նկատում եմ տղայի նմանությունը Վազգեն Սարգսյանին: Վառվռուն, կրակով լի աչքեր, պայծառ, ցնծուն ժպիտ, վճռական, հաղթամարմին… Գեղեցիկ դիմագծերն ու դեմքին շատ սազող մորուքն էլ են նման:

Ես գույն առ գույն հավաքել եմ մի դիմանկար, մի պատմություն հայրենիքի համար պատերազմում զոհված հերոս զինվոր Համլետ Բադալյանի մասին: Մանկությունից մինչև վերջին ճակատամարտը: Ես ո՛չ նկարիչ եմ, ո՛չ ռեժիսոր, բայց այս անգամ, չգիտես ինչու, իմ գլխում բառերի փոխարեն փոքրիկ շարժանկար պատկերներ են:

Ես ու Էլեոնորան զրուցում ենք Տիգրանի մասին: Տիգրանն Էլեոնորայի որդին է, ժամկետային զինծառայող էր պատերազմի ժամանակ:
-Տիգրանն ու շրջափակման մեջ ընկած մեր վիրավոր տղաները պատսպարվել են Վանք գյուղի տներից մեկում: Գնդակը Տիգրանի գոտկատեղն էր խոցել:

1988 թ. փետրվարի Սումգայիթյան ջարդերը երբեք չեն ջնջվի ականատեսների հիշողությունից։ Նրանցից մեկն էլ տիկին Գայանեն է, որն իր որդու հետ փախել և ապաստան է գտել Հայաստանում։
Եվ թերևս մորից լսած պատմություններն ու հարազատներին պաշտպանելու մղումն էին պատճառը, որ փոքր հասակում հորը կորցրած Հարությունը դիմեց և ընդունվեց Ռազմական համալսարան։