Զորամասը կախարդական տպավորություն էր թողել երեխաների վրա: Ճիշտն ասած` ինձ վրա էլ, քանի որ ես էլ էի առաջին անգամ զորամաս մտնում: Սկզբում երեխաները միայն լուռ նայում էին, հետո, երբ մի քիչ ընտելացան, աշխուժացան, սկսեցին ամեն ինչի ձեռք տալ: Նրանց համար բացառապես ամեն ինչ անծանոթ, խորհրդավոր էր, ասես հայտնվել էին ուրիշ մոլորակում: Զարմացած նայում էին զորամասի սպիտակեցրած պատերին, ասֆալտի վրայի գծերին, նշաններին, ներկված մայթեզրերին… Սակայն, իմ կարծիքով, նրանց շատ ավելի հետաքրքրեց զորանոցը, այնտեղ, որտեղ ապրում, քնում են զինվորները: Անհամբեր շոշափում էին մահճակալները, ծածկոցները, պահարանիկները:

Քսան տարին քիչ ժամանակ է պատերազմական վերքերը բուժելու համար։ Խոսքը, իհարկե, մարմնական վերքերի մասին չէ, այլ հոգու… Այս վերքերը երբեք չեն սպիանում, եւ մեր՝ յուրաքանչյուրիս պարտքն է գոնե ինչ-որ չափով սպեղանի դնել հայրենիքի համար զենք վերցրած ազատամարտիկների, նրանց ընտանիքի վերքերին։ Ահա հենց սա է մեր` ՀՀ «Ազատամարտի վետերանների միություն» հասարակական կազմակերպության խնդիրը, ի դեպ, նաեւ յուրաքանչյուր հայի։

Հայտնի է, որ արվեստագետները իրենց վառ երեւեկայության շնորհիվ հաճախ անցնում են այն ճանապարհներով, որով քայլել են հին աստվածները… Նրանք հասնում են Հելլադա, վիճում Աթենքի իմաստասերների հետ, ռազմի դաշտում օգնության ձեռք մեկնում վիրավոր զինվորին… Եվ դու՝ Նժդեհ, մեր սիրելի ընկեր, սուրը ձեռքիդ, ահա, փառահեղ Մասիսի հովանու ներքո հսկում ես քո հայրենիքի սահմանները…

Նոյեմբերի 9-ին ԵՊՀ «Երիտասարդ Համալսարանականների միավորում» հասարակական կազմակերպությունը երթ էր կազմակերպել դեպի «Եռաբլուր» պանթեոն: «Բանակը մենք ենք» խորագրով երիտասարդական երթի նպատակն է աջակցել աշնանային զորակոչի կազմակերպմանը և երիտասարդության շրջանում բարձրացնել ռազմահայրենասիրական ոգին:
Երթի մասնակից համալսարանականները հարգանքի տուրք մատուցեցին «Եռաբլուրում» հանգչող հերոսների հիշատակին, ծաղիկներ դրեցին Անդրանիկ Օզանյանի և սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի շիրիմներին:

Այն քրեական գործերը, որոնց քննության վերաբերյալ անվստահություն կա, հարուցվել են նախքան իմ պաշտոնավարումը (Տիգրան Օհանջանյանի, Արտակ Նազարյանի, Վալերի Մուրադյանի եւ էլի մի քանիսի)։ Օրինակ՝ Վալերի Մուրադյանի ինքնասպանության վերաբերյալ գործը կասեցված էր մինչեւ իմ զինդատախազ նշանակվելը. իմ նախաձեռնությամբ գործի քննությունը վերսկսվեց, քննության ընթացքում բացահայտեցինք եւ որպես մեղադրյալ կալանավորեցինք մեկ զինծառայողի։ Վերջինս ազատ արձակվեց համաներման ակտով։ Գործի քննությունը այժմ շարունակվում է։ Արտակ Նազարյանի գործը մեղադրական եզրակացությամբ ուղարկված է դատարան։

Օրեր առաջ բոլոր հեռուստաընկերությունների լրատվական ծրագրերի անոնսները սկսվում էին հույժ հրատապ տեղեկատվությամբ՝ Երեւանի Դանիել Վարուժանի անվան դպրոցում արտառոց դեպք է կատարվել։ Անկեղծ ասած` առաջին միտքը, որ ծագեց գլխումս, սպանությունն էր, ինքնասպանությունը կամ նմանատիպ բռնության մեկ այլ դրսեւորում։ Թեթեւացած շունչ քաշեցի, երբ պարզվեց, որ «արտառոցը» ուսուցիչներից մեկի արարքն էր. դասղեկը իր չորրորդ դասարանի երկարամազ տղաներին ու նրանց ծնողներին քանիցս զգուշացնելուց հետո, փոքրիկ մազափունջ էր կտրել՝ խաթարելով մի քանի երեխաների փարթամ սանրվածքը։

Հոկտեմբերի 30-ին, Կոտայքի մարզի Ջրվեժ համայնքի միջնակարգ դպրոցի բակում ԵԿՄ Ջրվեժի տարածքային բաժանմունքի նախաձեռնությամբ տեղադրվեց հայ ժողովրդի մեծ զավակ, Հայաստանի եւ Արցախի ազգային հերոս, Հայաստանի Հանրապետության առաջին պաշտպանության նախարար, ԵԿՄ հավերժ նախագահ, Սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի կիսանդրին։
Դպրոցի բակում Սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի կիսանդրու տեղադրման մտահղացումը ԵԿՄ Ջրվեժի տարածքային բաժանմունքի նախագահ Հրաչ Միհրանյանինն է, որն իրականություն դարձավ տարածքի երկրապահների եւ գործարարների աջակցությամբ։