Արցախյան ազատամարտի մասնակից զինհաշմանդամ Ապետ Աղաբաբյանը դեկտեմբերի 3-ին` Հաշմանդամների միջազգային օրը, երեւանյան իր բնակարանում, որտեղ ապրում է կնոջ եւ որդու ընտանիքի հետ, առավոտից սպասում էր, ինչպես ինքն ասաց՝ կարեւոր հյուրերի ժամանմանը:
«Շարժման սկզբին Արարատում էի բնակվում, ընտանիք էի կազմել Թամարայի հետ, երեք որդի ունեինք, փոքրս 1.5 տարեկան էր: Աշխատում էի որպես էլեկտրազոդող»,-պատմում է Ապետը: Նրա Լուսիկ տատը ջարդերի ժամանակ Հայաստան էր գաղթել Վանից եւ միշտ պատմում էր թուրքերի դաժանությունների մասին:

Օրերս պաշտպանության բանակի մարտական հերթապահություն իրականացնող զորամաս էինք հրավիրել բժշկագիտության դոկտոր, պրոֆեսոր, երեւանաբնակ Սերգեյ Կիրակոսյանին։
Հարգարժան պրոֆեսորը նախ շեշտեց, որ ինքն էլ, առաջացած տարիքով հանդերձ, իրեն զինվոր է համարում։ Վաստակաշատ բժշկի այս խոսքերը զինվորները անկեղծ ծափահարություններով դիմավորեցին։

Հայոց միասնական հայրենիքի բաժանման հետևանքով առաջացան Արևելյան և Արևմտյան Հայաստանները: Երկար դարերի ընթացքում հայության այս երկու հատվածներն ապրեցին տարբեր հասարակարգերում, տարբեր քաղաքակրթությունների ազդեցության ներքո: Ժամանակի ընթացքում արդեն տրոհված հայության տարբեր հատվածները հիմնականում արտաքին ազդեցության և ինքնակազմակերպման ներքին հզոր լծակների բացակայության պատճառով ձեռք բերեցին ազգային երազանքի իրականացման մասին տարբեր պատկերացումներ, տարբեր գաղափարախոսություններ ու անգամ տարբեր լեզուներով սկսեցին խոսել:

Ես համոզված եմ, որ գրեթե բոլոր տղաներն էլ ընկերուհի ունեն կամ կուզենային ունենալ, և բոլորն էլ ցանկանում են հարգանք տեսնել իրենց սիրելիի աչքերում: Հենց այնպես հարգանքի չես արժանանա: Որպեսզի աղջիկը Ձեզ հարգի, Դուք պետք է Ձեզ ճիշտ պահեք: Ահա մի քանի խորհուրդ:

Մենք հավաքվել ենք մի գաղափարի շուրջ. օգնել, չսպասելով, որ օգնություն խնդրեն։ Օգնել՝ պատվելով։ Երբ մարդը հասնում է մի եզրագծի, որից հետո սկսում է պահանջել, նրա հոգում շատ ծանր բարոյական փոխակերպում է կատարվում։ Ինչ վերաբերում է կազմակերպության «Զոհված եւ հաշմանդամ ազատամարտիկների ժառանգություն» անվանմանը, խոսքը ազատամարտին ամենաթանկ գինը վճարած մարդկանց բարոյական ժառանգությանը տեր լինելու մասին է։

Երբ ազգը պետականություն ունի, ազգային հիմնական հարստությունը ազնվականների և իշխանավորների ձեռքում է: Եվ այն հիմնականում կենտրոնացած է լինում հայրենիքում, ուստի եւ աշխատում է հօգուտ հայրենիքի: Սակայն պետականության բացակայության պայմաններում այդպես չէ: Քաջ հայտնի է, որ հայկական գաղթօջախները դարեր շարունակ եղել են այս կամ այն երկրի ու անգամ աշխարհամասի տնտեսական լոկոմոտիվը: Հայերը հսկայական ներդրում են ունեցել Հնդկաստանի, Եգիպտոսի, Եթովպիայի, Լեհաստանի, անգամ Վենետիկի, Ռուսաստանի և այլ մեծ երկրների տնտեսական ու մշակութային զարգացման գործում: Իսկ Անդրկովկասի երկու մեծ ոչ հայկական քաղաքները` Թիֆլիսն ու Բաքուն, բառիս բուն իմաստով մենք ենք շենացրել:

Դեկտեմբերի 1-ին Տիգրան Մեծի, Մոնթե Մելքոնյանի անվան ռազմամարզական վարժարանների եւ Փոքր Մհեր կրթահամալիրի սաները մասնակցեցին պաշտպանության նախարարության տեղեկատվության եւ հասարակայնության հետ կապերի վարչության կազմակերպած Հայոց պատմության թեմայով մրցույթ-ստուգատեսին: Մասնակիցները հյուրընկալվել էին Արմավիրի «Տիգրան Մեծ» ռազմամարզական վարժարանում, որտեղ նրանց դիմավորեցին «Հաղթանակը` արժանավորին» պաստառով: Ստուգատեսի հարցաշարը, որը կազմել էր ՀՀ ՊՆ տեղեկատվության եւ հասարակայնության հետ կապերի բաժնի գլխավոր մասնագետ Սուսաննա Մարտիրոսյանը, վերաբերում էր հայոց պատմության ամենանշանավոր, արժանահիշատակ էջերին՝ Հայկ Նահապետից մինչեւ Արցախյան պատերազմ: