Սասունիկը հայկական գյուղ է, որը գտնվում է Արագածոտնի մարզում: Այս փոքրիկ գյուղի պուրակում՝ անմահության հուշակոթողի տակ, հանգչում են համագյուղացիներ, Արցախյան գոյապայքարի ազատամարտիկներ՝ նոյեմբերի 15-ին ծնված Լյովան, նոյեմբերի 16-ին ծնված Գեղազնիկը, նոյեմբերի 17-ին ծնված Հովհաննեսը: Նոյեմբերյան այդ երեք օրերին էլ այգին մարդաշատ է. հավաքվում են գյուղացիներն ու հիշում նրանց, ովքեր փոքրիկ գյուղը հայոց կամքի ու ազգային ոգու տոկունության խորհրդանիշ են դարձրել:

Ղարաբաղյան շարժման սկզբնավորման օրից Լեոնիդ Ազգալդյանը մասնակցել է ազգային-ազատագրական պայքարին։ 1990թ. փետրվարից ստանձնել է «Անկախության բանակի» հրամանատարությունը, կազմակերպել մի շարք շրջանների ինքնապաշտպանությունը: Ազգալդյանը հետագայում իր ճակատագիրն ամբողջությամբ եւ վերջնականապես կապել է Արցախի ազատամարտի հետ` սկզբում գործելով Գետաշենի եւ Շահումյանի, այնուհետեւ՝ Մարտակերտի շրջաններում։

Սեպտեմբերի 15-ին սկսվեց աշնանային զորակոչը։ Առաջինը հանրապետական հավաքակայան ներկայացան մայրաքաղաքի Շահումյանի, Էրեբունու, Արաբկիրի, այնուհետեւ Արարատի, Կոտայքի, Մասիսի, Նաիրիի տարածքային զինկոմիսարիատների զինակոչիկները։ Հաշվի առնելով եղանակային պայմանները` զորակոչի պատասխանատուները զինակոչիկներին տեղավորեցին ջեռուցվող սպասասրահում, որպեսզի նրանք, որքան հնարավոր է, քիչ ժամանակ անցկացնեն դրսում, չմրսեն ու չհիվանդանան։

Նոյեմբերի 11-ին Մարշալ Բաղրամյանի անվան ուսումնական զորամասում ՀՀ պետական կառավարման մարմինների պաշտոնատար անձինք՝ շուրջ 40 մարդ, պաշտպանության նախարարության կազմակերպած հավաք-պարապմունքների շրջանակում մասնակցեցին գործնական պարապմունքի:
Երեք ուսումնական կետից առաջինում կատարվում էր ավտոմատ զենքի քանդում-հավաքում՝ ըստ ժամանակային նորմացույցի, երկրորդում կրակային վարժություն էր ընթանում, իսկ երրորդում՝ ուսումնական (իմիտացիոն) նռնակներ նետում: Գործնական պարապմունքները ղեկավարում էր ՀՀ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի գնդապետ Հակոբյանը:

Օրը մեկ ծնվող հասարակական բարեգործական կազմակերպություններով ոչ մեկին չես զարմացնի, ուրիշ բան է, եթե դրանք աշխատանքով ու գործունեությամբ կարողանան արդարացնել իրենց գոյությունը ժողովրդի աչքում։
«Երաշխավոր» հայրենասեր այրիների» հասարակական կազմակերպությունը, որը հիմնականում կազմված է ծառայական պարտականությունների ժամանակ զոհված, մահացած զինծառայողների այրիներից եւ նրանց ընտանիքի անդամներից, մեն ու միակ մի նպատակ ունի՝ շարունակել մեր հարազատների գործը, շարունակել նրանց առաքելությունը եւ լինել հայոց բանակի, հայ զինվորի կողքին։

Նոյեմբերի 4-ին Երեւանի թիվ 192 դպրոցի բակը մարդաշատ էր եւ զարդարված էր տոնականորեն, փողփողում էին եռագույններ, հնչում էին ազգային-ռազմի երգեր, դավիթաշենցիները եկել էին մասնակցելու ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանի եւ Հայաստանի քիք-բոքսինգի ազգային ֆեդերացիայի նախագահ Գառնիկ Հայրապետյանի նախաձեռնությամբ ու ջանքերով հիմնադրված ռազմահայրենասիրական լսարանի բացման արարողությանը։ Լսարանը կրում է 20-րդ դարավերջի հայոց ազգային-ազատագրական պայքարի երախտավորներից մեկի՝ «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանակիր, «Սասնա ծռեր» ջոկատի հրամանատար Սամվել Գեւորգյանի անունը։

Մարշալ Ա. Խանփերյանցի անվան ռազմական ավիացիոն ինստիտուտում նոյեմբերի 4-ին տեղի ունեցավ «Նրանք կերտեցին հաղթանակը» խորագրով հուշ-երեկո` նվիրված Հայաստանի անկախության և հայրենի հողի ազատագրման համար իրենց կյանքը զոհաբերած դյուցազուններին։ Դահլիճը լեփ-լեցուն էր, ներկա էին ավիացիոն ինստիտուտի ամբողջ կուրսանտական եւ սպայական կազմը, հրավիրված էին պատվարժան հյուրեր` կանայք, որոնցից Արցախյան ազատամարտը խլեց ամենաթանկը՝ ամուսիններին ու զավակներին. ՀՀ «Արիության» մեդալի ասպետ Արամ Օհանջանյանի այրին՝ Մարիա (Զոյա) Մուրադյան, «Արիության» մեդալի ասպետ Արշակ Գոքորյանի մայրը՝ տիկին Հեղինե Բադալյան, «Արիության» մեդալի ասպետ Սամվել Շահինյանի մայրը՝ Վերա Շահինյան, «Մարտական խաչ» 2-րդ աստիճանի շքանշանի ասպետ Գեւորգ Ղազարյանի մայրը՝ Լյուդմիլա Ղազարյան, «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանի ասպետ Վարդան Ստեփանյանի՝ Դուշման Վարդանի մայրը՝ Զարուհի Ստեփանյան, ինչպես նաև ազատամարտիկ Հայրապետ Օհանյանը իր տիկնոջ՝ արձակագիր, մանկագիր Հայկուշ Օհանյանի հետ: