Մայր Արաքսն այսօր սահման է դարձել, և այդ սահմանից սկսվում է նորօրյա հայոց երկիրը: Մեր զինվորն է դարձել պատնեշ և հսկում է երկրի ու ժողովրդի անդորրը: Արցախյան շարժումը նաև ծնողը դարձավ հայոց բանակի, որն արդեն 21 տարեկան է:
Արդեն մի քանի տարի է, ինչ Բանակի օրվա առթիվ Քաշաթաղի շրջվարչակազմը կազմակերպում է մշակութային խմբերի այցելություն զորամասեր: Այս տարի էլ հունվարի 28-ին Քաշաթաղի տարածքում տեղակայված սահմանապահներին այցելեցին և նրանց տոնը երգով ու պարով շնորհավորեցին Բերձորի արվեստի և սպորտի դպրոցի/տնօրեն՝ Գ. Մանուկյան/ պարի խմբի սաները և «Բերձոր» ժողգործիքների համույթի/ղեկավար՝ Հ. Գրիգորյան/ երաժիշտները: Այստեղ էին նաև շրջվարչակազմի աշխատակազմի ղեկավար Դավիթ Դավթյանը, վերաբնակեցման վարչության պետ Ռոբերտ Մաթևոսյանը, մշակույթի, սպորտի և երիտասարդության հարցերի բաժնի վարիչ Հարութ Ավանեսյանը:

Բանակի տոնն այս անգամ յուրօրինակ ձևով նշեցին Արաբկիր վարչական շրջանի N25 մանկապարտեզում։ Մանկապարտեզը հյուրընկալել էր ազգային բանակից վերջերս զորացրված իր նախկին սաներին՝ Ավետիս Վարոսյանին, Հովհաննես Հովհաննիսյանին, Հայկ Մկրտչյանին և Մկրտիչ Յադիգարյանին։

Արաքսյա մայրիկի և Վազգեն Սարգսյանի այդ լուսանկարը շատերն են տեսել։ Լուսանկարիչ Հովհաննես Արմենակյանի` հավերժությանը պահ տված ակնթարթներից մեկն է։ Եռաբլուրի Հաղթակամարի բացման արարողության օրն էր։ Առատ, խոշոր փաթիլներով ձյուն էր իջնում երկնքից։ Ձյունը նստել էր Վ. Սարգսյանի ուսերին, Արաքսյա մայրիկի ճերմակ վարսերին։ «Հայ զինվորի» խմբագրություն այցելած Արաքսյա մայրիկին հարցնում եմ.
-Ի՞նչ էիք զրուցում, Արաքսյա մայրիկ։

Մեր թերթի այս տարվա 2-րդ համարում անդրադարձել էինք բռնագաղթածների եւ զոհված ազատամարտիկների ընտանիքներին աջակցող «Ղարաբաղ» հասարակական կազմակերպության նախագահ Սիրվարդ Գալստյանի ահազանգին: Նա պատմել էր, որ դեկտեմբերի 29-ին ԱՄՆ-ում բնակվող բարերար Մանավազ Մարտիրոսյանից 9 ծանրոց նյութական օգնություն էր ստացել, որը Ամանորի կապակցությամբ պիտի հատկացներ սահմանամերձ գյուղերի կարիքավոր բնակիչներին։ Մինչդեռ ստոր մարդկանց պատճառով ծանրոցների պարունակությունը չէր համապատասխանել մակնշմանը, ինչը հիասթափության պատճառ էր դարձել տասնյակ ընտանիքների, երեխաների, օգնության սպասող տարեցների համար:

Ժամանակին ծագած դժվարությունների պատճառով շատ հայեր հեռացան Հայաստանից։ Աղջիկս էլ ամուսնու և երկու փոքր որդիների՝ Գոռի և Արտյոմի հետ հայտնվեց Մոսկվայում։ Թոռներս մեծացան օտար հողում, բայց երբ հասան զորակոչվելու տարիքին, առանց մի վայրկյան իսկ երկմտելու եկան Հայաստան՝ հայոց ազգային բանակում ծառայելու։

Պատերազմի ցավն ու դառնությունը, տառապանքն ու վիշտը տեսած մարդկանց համար աշխարհում խաղաղությունից թանկ ոչինչ չկա։ Մեր գյուղը՝ Կոթին, շրջապատված է ադրբեջանական տարածքներով և այն դաժան տարիներին բազմիցս ենթարկվել է հրետակոծությունների ու ավերածությունների և թշնամուն սահմանամերձ մյուս բնակավայրերի նման բազմաթիվ կորուստներ կրել։ Ամուսինս՝ Թելմանը, 26 տարեկանում զոհվեց՝ անհայր թողնելով իր երեք որդիներին։ Դժվար, շատ դժվար ժամանակներ էին, գնան ու երբեք հետ չգան այդ մղձավանջային տարիները։

Չիլիից ժամանած ծովակալ Հեռնան Կույումջյանը հայրենիքում երկրորդ անգամ է: Նա Չիլիի ռազմածովային ուժերի հիմնադիրներից է, 44 տարի է` ծառայում է, որից 10-ը որպես ծովակալ: Թեև հայրենիքում չի ապրում և հայերեն չի խոսում, սակայն զգում է, որ իր հողի վրա է և իր երակներում հոսում է հայի արյուն.
«Ես չէի կարող ինչ-որ միջակություն լինել. հայերը միշտ պետք է առավելագույն ջանքեր գործադրեն՝ առավելագույն արդյունքներ արձանագրելու համար: Ես նաեւ Չիլիի պաշտպանության նախարարի աշխատակազմի ղեկավար եմ եղել: Վերադառնալով Չիլի՝ անպայման կպատմեմ, թե ինչպես է զարգացել մեր հայրենիքը, ինչպիսի հաջողությունների է հասել հատկապես ռազմական ոլորտում: