Ալեքսը երեք տարեկան է: Եվս երեք տարի, ու նա դպրոց կգնա: 15 տարի հետո զինվորական համազգեստ կհագնի, իսկ 20 տարի անց կունենա մասնագիտություն և աշխատանք: Ու կլինի Հայաստանի վաղվա քաղաքացին…

Օրերս Երեւանի Միսաք Մեծարենցի անվան թիվ 146 հիմնական դպրոցում հուշ-ցերեկույթ էր՝ նվիրված կրթօջախի սաներին՝ Վահագն Էլոյանին, Ազատ Գեւորգյանին, Կարեն Մուրադյանին. հայրենի եզերքի պաշտպանության համար տղաները նվիրաբերեցին ամենաթանկը՝ կյանքը…

Այս իրապատումները շարադրել ենք ռուսական «Մեգապոլիս-Էքսպրես» թերթի թղթակից Անդրեյ Պրալնիկովի ռեպորտաժների հիման վրա: Ա.Պրալնիկովը 1991-1992 թթ. մի քանի անգամ այցելել է Լեռնային Ղարաբաղ:

Տրված էր հրաման՝ անցնել հարձակման: Բայց ինչպես առաջ շարժվել: Նրանք մեզ նկատել էին: Եվ մի փոքր շարժի դեպքում հազարավոր գնդակներ էին թափվում մեր գլխին: Խրամատի մեջ մտածում էինք գտնել հարձակման լավագույն ձևը:

Արցախյան վերջին պատերազմը ամբողջ ազգին ոտքի հանեց։ Մեծ նվիրումով էր գործում թիկունքը, հատկապես՝ բժիշկները։ Նրանց շարքերում էին նաև Երևանի կուրորտաբանության և ֆիզիկական բժշկության գիտահետազոտական ինստիտուտի (տնօրեն՝ Տիգրան Վահրամյան) աշխատակիցները:

Գևորգ Հրայրի Սիմոնյանը զոհվել է 2020 թ. հոկտեմբերի 3-ին… Երկար ժամանակ համարվում էր անհետ կորած, հույս կար, թե գուցե ողջ է…

«Երբևէ մեզ բոլորիս էլ կփոխարինեն, դա բնական, կենսաբանական գործընթաց է, բայց, ես վստահ եմ, որ ռուսաստանյան պետականության, տնտեսության, քաղաքական համակարգի հիմքերը կլինեն այնպիսին, որ նա ամուր կանգնած կլինի իր ոտքերին և վստահորեն կնայի ապագային»։