Առաջին համաշխարհային պատերազմում զոհված հայ կամավորների ընտանիքներին, վիրավորներին, որբերին ու գաղթականներին օգնություն ցույց տալու նպատակով 1914թ. վերջերին ստեղծվեց Մոսկվայի հայկական կոմիտեն (հիմնադիր անդամներ՝ Ս. Մամիկոնյան, Կ. Կուսիկյան, Ա. Ծատուրյան, Ա. Ջիվելեգով), որը շուտով դարձավ ամուր ազգային-հասարակական կազմակերպություն՝ իր շուրջը հավաքելով Մոսկվայի հայ համայնքի բոլոր խավերի ներկայացուցիչներին։ Կոմիտեն կազմակերպում եւ Կովկասյան ռազմաճակատ էր ուղարկում բժշկական խմբեր, դեղորայք, որբերի համար բացում մանկատներ, ապաստան տալիս գաղթականներին։

Եղեռնից փրկված հայության մի հսկայական զանգված ապաստանեց աշխարհի տարբեր երկրներում, եւ դա ավելի ակտիվացրեց այնտեղ գործող հայկական կազմակերպությունների գործունեությունը, ստեղծվեցին նորերը։ Գերխնդիրն էր նյութապես եւ բարոյապես նեցուկ կանգնել թշվառության մեջ հայտնված հայերին՝ հայրենիքում լինեին, թե նրա սահմաններից դուրս։
Ստորեւ՝ Բոստոնում լույս տեսած «Պահակ» թերթի 1916թ. համարներից ներկայացնում ենք լուրեր, որոնք որոշակի պատկերացում են տալիս այդ շրջանում հայկական կյանքի մի քանի կողմերի մասին։

Ամեն օր չէ, որ Ադրբեջանում ազգային անվտանգության նախարարի տեղակալ են աշխատանքից ազատում: Ուստի ապրիլի 11-ը, երբ Իլհամ Ալիեւի հրամանագրով ազգային անվտանգության փոխնախարար գեներալ-մայոր Ալի Նաղիեւը ազատվեց զբաղեցրած պաշտոնից, մտորումների առիթ է տալիս: Հետաքրքիրը պաշտոնից ազատելու պատճառն է, որից, թերեւս, կարելի է պատկերացում կազմել պետության եւ իշխանության առաջ ծառացած լուրջ խնդիրների մասին: Ուստի փորձենք կռահել Ադրբեջանի նախագահի որոշման շարժառիթը:

Ամերիկայի հայկական համագումարը ապրիլի 19-ին կազմակերպեց Մեծ եղեռնի զոհերի հիշատակին նվիրված համերգ:
Հոգեւոր կատարումներով հանդես եկավ «Սպեղանի» երգչախումբը: Հնչեցին շարականներ, Կոմիտասի հիանալի խմբերգերը, որոնք ունկնդիրների վրա հուզական մեծ ազդեցություն էին գործել: Երգերի մելանուշ ընթացքը հոգեւոր ներդաշնակության եւ հանգստության զգացողություն էր սփռել դահլիճում: Երգչախմբային երաժշտությունը կարծես հանդուրժողականության կոչ լիներ՝ ուղղված ոճրագործներին, եւ միաժամանակ՝ իբրեւ վերքերի բալասան` եղեռն վերապրածների սերունդների համար:

Օսմանյան Թուրքիայի թուլանալուն զուգընթաց, հպատակ ժողովուրդներն սկսեցին ինքնավարության հույսեր փայփայել։ Հայկական տարրը, որ դարեր շարունակ թուրքական տիրապետության տակ էր, բնականաբար, պիտի հետեւեր մյուս թուրքահպատակ ժողովուրդների օրինակին։ Մանավանդ՝ անկախացած ժողովուրդները՝ հույները, բուլղարները եւ մյուսները հաջողության հասան երրորդ ուժի օգնությամբ, եւ հայերը նույնպես աջակցություն ստանալու ակնկալիք ունեին։ Սակայն հանգամանքներն ի նպաստ հայերի չէին եւ շատ ավելի զորեղ դուրս եկան։ Ամենամեծ խնդիրը պետականության բացակայությունն էր, ինչը խոչընդոտում էր համընդհանուր, ծրագրավորված պայքար եւ դիմակայություն կազմակերպելու հնարավորությունը։

2010թ. ընթացքում փոխգնդապետ Աշոտ Ղազարյանի հրամանատարությամբ գործող տանկային զորամասը ցուցաբերեց բարձր առաջադիմություն եւ պարգեւատրվեց «ՀՀ ԶՈՒ լավագույն տանկային զորամաս» պատվո դրոշով։
Այցելելով տանկիստներին՝ մենք հետեւեցինք մեքենավարման եւ կրակային պատրաստության ցուցադրական պարապմունքի ընթացքին, զրուցեցինք հաջողության գործում առավել մեծ ներդրում ունեցող զինծառայողների հետ։

Հայրս Այնթափում է ծնվել, ես՝ Եգիպտոսում։ Հայրս լուսանկարիչ էր։ Նա աշխարհի ամենալավ հայրն էր ու մահացավ, երբ ես յոթ տարեկան էի։ Հորս մահից կարճ ժամանակ անց մահացավ նաեւ մեծ մայրս։ Իսկ մեծ հորս թուրքերը մորթեցին Դեր Զորում։ Տասնմեկ տարեկանից հաճախել եմ Կիպրոսի Մելքոնյան վարժարան՝ գիշերօթիկ դպրոց ու սովորել եմ այնտեղ մինչեւ 17 տարեկան։ Մելքոնյան վարժարանը մեծ դպրոց էր՝ մայրաքաղաքից հեռու, բնակչությունից կտրված, տղաների եւ աղջիկների համար նախատեսված մասնաշենքերով։ Այն փոքրիկ Հայաստան էր, հայկական միջավայր։ Մելքոնյան վարժարանում եմ ես ծանոթացել հայոց պատմության, հայ գրականության հետ։ Շատ սիրել եմ մեր արեւմտահայ ու արեւելահայ գրականությունը։