Ինձ միշտ ապշեցրել է հայ մարդու մշակութային բնատուր հղկվածությունը։ Հայ պարզ, կրթություն չունեցող գեղջուկը հակված է դեպի բարձր արվեստը, հարգանք ունի բարձր արվեստի հանդեպ։ Հենրիկ Մալյանի «Եռանկյունի» ֆիլմում մի շատ բնորոշ տեսարան կա. դարբինները ինչպիսի՜ խորին ակնածանք ունեն փոքրիկ տղայի ջութակից հնչած երաժշտության հանդեպ, քանի որ «ան գիտությունով կչալե»։ Այդպես է՝ մենք գիտություն, գիրք, արվեստ, մշակույթ սիրող ենք։

Սակրավորը կյանքում մեկ անգամ է սխալվում… Այս դիպուկ դարձվածքը բնորոշում է սակրավորի դժվարին, բարդ ու պատասխանատու դերը ռազմաճակատում։ Նա պետք է առաջինը նետվի կրակի գիծ եւ վերջինը թողնի մարտադաշտը։ Մահվան երախում անգամ սակրավորը ականապատում եւ ականազերծում է ռազմադաշտերը, կամուրջներն ու ճանապարհները, թշնամու մրրկային կրակի տակ կառուցում անհրաժեշտ ամրություններ եւ այն ամենը, ինչ պահանջում է մարտական իրադրությունը։ Ահա այդպիսի մի դժվարին մասնագիտություն էր բաժին ընկել Մեծ հայրենականում Ծալկայի շրջանի Ղզլքիլիսա գյուղում ծնված Վարազդատ Ղուլիկյանին։

Քանի՞ տարի է անցել այդ հեռավոր պատերազմից… Իմ երազները, սակայն, ինձ հանգիստ չեն տալիս. ամեն գիշեր ինձ այցի են գալիս իմ մարտական ընկերները, իմ սպասումները, տագնապները… Որքան իրական են, շոշափելի, կենդանի, միեւնույն ժամանակ՝ անմարմին, խուսափուկ ու վաղանցուկ… Եվ որքան նման են իմ երազները ծերուկ Կուրասավայի երազներին։ Ասես մի խորհրդավոր, շատ խորհրդավոր գիշեր, որ աշխարհը չիմանա, ես թաքուն հափշտակել եմ նրա երազները…

Հրաձգային տեխնիկայի խոշոր գիտակ եւ գյուտարար էր Վարդգես Փինաջյանը։ 1933թ. Երեւանում հրատարակվեց նրա «Գնդացրային հրաձգության տեխնիկան» ծավալուն աշխատությունը, որն անմիջապես գրավեց խորհրդային առաջատար մասնագետների ուշադրությունը։ Նա հրավիրվեց Մոսկվա եւ դասախոսական աշխատանքի անցավ Կարմիր բանակի «Վիստրել» հրաձգային մարտավարության ինստիտուտում։

18-19-րդ դարերի ռուսական իրականության մեջ նշանակալից դեր է խաղացել Դելյանովների հայ ազնվականական գերդաստանը, որի բնիկ հայրենիքը եղել է Ջուղան։ Նրանց նախնիները Պարսկաստանում զբաղվել են վաճառականությամբ, մեծ հարստության տեր դարձել, սակայն հանգամանքների բերումով 18-րդ դարի սկզբներին գաղթել են Ռուսաստան՝ բնակություն հաստատելով Աստրախանում եւ շարունակելով վաճառականական գործը։ Գերդաստանի ավագն այդ ժամանակ Հարություն Դալլաքյանն էր (այստեղից էլ՝ «Դելյանով» ռուսականացված ազգանունը), որը տեղափոխվում է Պետերբուրգ եւ ստանում ազնվականի կոչում։ 1888-ին Դելյանովներին տրվում է կոմսի տիտղոս։

1984թ. գերմանական Messerschmitt-Boelkow-Blohm և ֆրանսիական Aerospatiale ընկերություններն սկսեցին նոր ուղղաթիռ ստեղծելու համատեղ ծրագիր: 1987թ. ներկայացվեցին փորձարկվող մոդելները, իսկ 1988թ. պայմանագիր կնքվեց ուղղաթիռների ստեղծման մասին: Կենտրոնը պետք է լիներ Փարիզը, գլխավոր հսկողությունն ստանձնում էր Ֆրանսիայի կառավարությունը: Համակարգչային մոդելավորված փորձարկումների, ինչպես նաև 1980-ական թթ. մարտական գործողությունների արդյունքում ԱՄՆ և ՆԱՏՕ-ի մասնագետները եկան այն եզրահանգման, որ ժամանակակից մարտում ուղղաթիռի կենսունակության գրավականը ոչ թե լավ զրահապատումն է, այլ ՌՏ կայանների կողմից անտեսանելի լինելը:

-1988-ի փետրվարի 28-ին ջոկատի տղաներով Տավուշի Մովսես գյուղի դիրքերում էինք։ Մարտի 12-ն էր,- վերհիշում է Արամ Պետրոսյանը,- Օրը հիշում եմ, որովհետեւ այդ օրն է ծնվել Զորավար Անդրանիկը։ Ասացին, որ մայրս Ապարանից եկել է մեզ տեսության։ Մեկ էլ մայրս իջավ մեքենայից ու մի մեծ աման ձեռքին առաջացավ։ Մոտեցավ, կափարիչը վերցրեց ու դիմեց մեզ.
-Կերե՛ք, տղաներ ջան, կերե՛ք, քանի դեռ չի սառել։