20-րդ դարասկզբին հայ ժողովրդի հանդեպ իրականացել է թերեւս ամենասոսկալի ոճիրն աշխարհում՝ ցեղասպանություն։ Սակայն աշխարհի երեսից հայ ժողովրդին վերացնելու՝ բարբարոսի ծրագիրը չի իրականացել՝ ցեղը չի սպանվել, ցեղը կա եւ արդար պատիժ է պահանջում ոճրագործի համար։ Պահանջում է արդարության վերականգնում, պահանջում է տարիներով, տասնամյակներով, սերնդեսերունդ փոխանցելով Հայ դատը՝ իբրեւ ամենադժվար ու ամենակարեւոր ազգային ժառանգություն։

Ամերիկայի հայկական համագումարը ապրիլի 19-ին կազմակերպեց Մեծ եղեռնի զոհերի հիշատակին նվիրված համերգ:
Հոգեւոր կատարումներով հանդես եկավ «Սպեղանի» երգչախումբը: Հնչեցին շարականներ, Կոմիտասի հիանալի խմբերգերը, որոնք ունկնդիրների վրա հուզական մեծ ազդեցություն էին գործել: Երգերի մելանուշ ընթացքը հոգեւոր ներդաշնակության եւ հանգստության զգացողություն էր սփռել դահլիճում: Երգչախմբային երաժշտությունը կարծես հանդուրժողականության կոչ լիներ՝ ուղղված ոճրագործներին, եւ միաժամանակ՝ իբրեւ վերքերի բալասան` եղեռն վերապրածների սերունդների համար:

Օսմանյան Թուրքիայի թուլանալուն զուգընթաց, հպատակ ժողովուրդներն սկսեցին ինքնավարության հույսեր փայփայել։ Հայկական տարրը, որ դարեր շարունակ թուրքական տիրապետության տակ էր, բնականաբար, պիտի հետեւեր մյուս թուրքահպատակ ժողովուրդների օրինակին։ Մանավանդ՝ անկախացած ժողովուրդները՝ հույները, բուլղարները եւ մյուսները հաջողության հասան երրորդ ուժի օգնությամբ, եւ հայերը նույնպես աջակցություն ստանալու ակնկալիք ունեին։ Սակայն հանգամանքներն ի նպաստ հայերի չէին եւ շատ ավելի զորեղ դուրս եկան։ Ամենամեծ խնդիրը պետականության բացակայությունն էր, ինչը խոչընդոտում էր համընդհանուր, ծրագրավորված պայքար եւ դիմակայություն կազմակերպելու հնարավորությունը։

Հայրս Այնթափում է ծնվել, ես՝ Եգիպտոսում։ Հայրս լուսանկարիչ էր։ Նա աշխարհի ամենալավ հայրն էր ու մահացավ, երբ ես յոթ տարեկան էի։ Հորս մահից կարճ ժամանակ անց մահացավ նաեւ մեծ մայրս։ Իսկ մեծ հորս թուրքերը մորթեցին Դեր Զորում։ Տասնմեկ տարեկանից հաճախել եմ Կիպրոսի Մելքոնյան վարժարան՝ գիշերօթիկ դպրոց ու սովորել եմ այնտեղ մինչեւ 17 տարեկան։ Մելքոնյան վարժարանը մեծ դպրոց էր՝ մայրաքաղաքից հեռու, բնակչությունից կտրված, տղաների եւ աղջիկների համար նախատեսված մասնաշենքերով։ Այն փոքրիկ Հայաստան էր, հայկական միջավայր։ Մելքոնյան վարժարանում եմ ես ծանոթացել հայոց պատմության, հայ գրականության հետ։ Շատ սիրել եմ մեր արեւմտահայ ու արեւելահայ գրականությունը։

Ապագա զինվորական բժիշկները Եռաբլուրում ավարտեցին ծառատունկը։ Արցախյան պատերազմի հաղթանակն ու փառքը հավերժացնող պանթեոնում հայրենիքի պաշտպանները ծառեր տնկեցին՝ մարմնավորելով մեր վերընձյուղված հույսերի, ապագայի հանդեպ մեր ամուր հավատի ու մեր գալիք հաղթանակների խորհուրդը։ Մեկական ծառ՝ հայրենի հողից ավիշ ու սնունդ առնող, հայրենի հողում ննջող հերոսների շիրիմներին՝ կենդանի հուշարձան։ Մեկական ծառ՝ իբրեւ արժանապատիվ խաղաղության առհավատչյա։

…Քաջազուն, հերոսական և դժվար ժամանակների զինվորներ, մենք գիտենք, որ ձեզ համար չկա առավել բարձր ու սրբազան պարտականություն, քան հայրենիքի պաշտպանությունը…
Հավատում ենք քեզ, քաջ զինվոր, մենք կհաղթենք մեր համբերությամբ, բարությամբ, մեր ինքնանվիրումով, անհողդողդ կամքով ու դեպի լույսն ունեցած ձգտումով… Իսկ եթե լցվի համբերության բաժակը, չարին կրկին կպարզենք մեր որձաքարե ոգին, վկան՝ Արցախի Հանրապետությունը։

«Ես շատ եմ կարեւորում այս հանդիպումը, որովհետեւ համարում եմ, որ ժուռնալիստները մեր հասարակության առաջամարտիկներն են: Եթե հետախուզության աշխատակիցներին ասում են գաղտնի պատերազմի զինվորներ, իսկ դուք բացահայտ՝ տեղեկատվական դաշտում ծավալվող պատերազմի զինվորներն եք եւ այսօր առաջին շարքում եք կանգնած, ինչպես մարտական դիրքը պահող զինվորը»,- այսպես արտահայտվեց ռազմական փորձագետ Արծրուն Հովհաննիսյանը ԵՊՀ ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետի ուսանողների հետ հանդիպմանը: 2004-2005 թվականներից հետո եւ հատկապես վերջին մի քանի տարիներին, տեղեկատվական պատերազմները Հայաստանի համար լուրջ մարտահրավեր են: