Գալիք ժամանակների շառագույն հորիզոնների ֆոնին՝ հոյաշուք մի բերդ, անքանդ, անխոցելի մի պարիսպ է բարձրանում, դա Հայոց պետականությունն է։ Եվ ի՞նչն է առավել նույնական այդ պետականության հետ, որքան Հայոց բանակը։

«Ինձ բացակա չդնեք». այս խորագիրն էր կրում ՀՀ Արագածոտնի մարզի Հնաբերդի Ե.Պետրոսյանի անվան միջնակարգ դպրոցի 6-րդ դասարանում անցկացված մայրենիի դասը` նվիրված դպրոցի նախկին սան Աբրահամ Կարապետյանին, որ հերոսաբար զոհվեց Ջաբրայիլում ընթացող թեժ մարտում:

Ամանորի նախաշեմին երկու աղջնակ՝ լրագրող Անի Ավետյանն ու միջոցառումների կազմակերպիչ Սյուզի Հովհաննիսյանը, որոշեցին մի քիչ ժպիտ, փոքր-ինչ ջերմություն պարգեւել Արցախում իրենց տունուտեղը կորցրած երեխաներին, մարտերում զոհված, վիրավոր զինվորականների փոքրիկներին։

…21 տարի առաջ՝ 1999 թ. սեպտեմբերի 1-ին, ամենուր ուրախությունն էր թևածում՝ դպրոց շտապող դպրոցականների, նրանց ուղեկցող ծնողների… Մի խոսքով՝ տոնական տրամադրություն էր:

Ունենալու ենք նոր մարզադահլիճներ, գերժամանակակից պրոթեզարան՝ գերմանական սարքավորումներով հագեցած, վերապատրաստված մասնագետներ,- ասում է Հայրենիքի պաշտպանի վերականգնողական կենտրոնի տնօրեն Հայկուհի Մինասյանը:

«Հայ զինվորի» բազմաթիվ ընթերցողներ նամակներ են գրել ինձ՝ խնդրելով պատմել Արցախի հերոս Մենուա Հովհաննիսյանի կյանքի ու սխրանքի պատմությունը, նկարել երկնագույն, խորունկ աչքերով մարտիկի հոգու դիմանկարը։ Ես, բնականաբար, դիմեցի Մենուա Հովհաննիսյանի մորը՝ լրագրող Կարին Տոնոյանին։

Աշխարհի տարբեր ծայրերում «սպիտակ բանակի» մարտիկներին՝ բժիշկներին նվիրված բազմաթիվ հուշարձաններ կան: Հուշարձաններից մեկի վրա տպավորիչ մակագրություն է. «Խոնարհվում ենք՝ բոլոր ողջ մնացածների կողմից»: