Զրույց ՀՀ կրթության եվ գիտության նախարար ԱՐՄԵՆ ԱՇՈՏՅԱՆԻ հետ -Պարոն նախարար, անկախությունից ի վեր ազգային դպրոց ձեւավորելու խնդիրը եղել է առաջնային գիտակրթական համակարգի ռազմավարական ծրագրերում։ Այդուհանդերձ, մինչ օրս չեն հստակեցվել ազգային դպրոցի չափորոշիչները, չի տրվել գոնե մոտավոր սահմանում, թե ինչ են հասկանում ազգային դպրոց ասելով իրավասու այրերը եւ այդ գաղափարի ջատագովները։ Գուցե Դուք բնորոշեք՝ ի՞նչ […]

ՀՀ պաշտպանության նախարարությունում մարտի 19-ին տեղի է ունեցել «Ես քո կենդանի սուրն եմ, Հայրենի՛ք» եւ «Ես հավատում եմ քեզ, զինվո՛ր» թեմաներով ստեղծագործական շարադրությունների համաբանակային եւ համադպրոցական մրցույթների ամփոփման եւ լավագույնը ճանաչված աշխատանքների հեղինակների պարգեւատրման հանդիսավոր արարողությունը:
Միջոցառմանը ներկա են եղել պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը եւ կրթության եւ գիտության նախարար Արմեն Աշոտյանը:

Ինձ կհասկանան միայն մայրերը, միայն նրանք, ովքեր բանակում զինվոր ունեն, ովքեր երկու տարի ամեն օր իրենց որդիների տունդարձին մնացած վայրկյաններն են հաշվում։ Տղաս՝ Սիփան Սարգսյանը, ծառայում է մոտոհրաձգային գումարտակում, եւ նրա տունդարձին ընդամենը մեկուկես ամիս է մնացել, բայց եթե ասեմ, որ սպասելու, համբերելու մայրական իմ ներքին ուժերն արդեն սպառվել են, հավատացեք։ Թերեւս ինձ միայն մայրերը կհավատան ու կհասկանան, ուրիշ ոչ ոք… Մինչդեռ ես զինվոր բանակ ճամփած «նորաթուխ» մայրերից չեմ, Սիփանս երրորդ որդիս է, բայց, միեւնույն է, մայրական սիրտս էլ հանգիստ չունի։

Ես շատ գունեղ ու մի քիչ էլ արտասովոր մանկություն եմ ունեցել։ Ընտանիքիս միակ երեխան էի, եւ ծնողներս առավոտից իրիկուն ինձնով էին զբաղված։ Արդյունքը եղավ այն, որ ես չորս տարեկանում ինքնուրույն ընթերցում էի, վեց տարեկանում դաշնամուր էի նվագում։ Իմ ուղեղում մշտապես զանազան պատմություններ ու պատկերներ էին պտտվում, երբեմն՝ այնքան վառ ու երեւելի, որ իմ երեւակայական աշխարհը խառնվում էր իրականին։
…Հայրս մահացավ, երբ վեց տարեկան էի։ Մինչ օրս մեր գյուղում հորս հիշում են օրհնանքով ու սիրով եւ պատմում են, թե որքան շիտակ, անշահախնդիր, առատաձեռն ու գթասիրտ մարդ էր նա։ Ես այնքան էի հպարտանում իմ հորով, որ նույնիսկ որոշել էի փոխել ազգանունս եւ հորս անունով ինձ կոչել Հայկյան։
Իմ հուզաշխարհի եւ մտածելակերպի վրա մեծ ազդեցություն է ունեցել մայրս՝ Սիլվա Ղուշչյանը։

Պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանի՝ 2010թ. ամփոփիչ ուղերձում արծարծված էին նաեւ բանակի գործունեության 2011-ի կարեւորագույն խնդիրներն ու առաջնահերթությունները, պաշտպանական համակարգի զարգացման ու կատարելագործման գերակա ուղղությունները, նախարարի ուղերձում առանցքային թեմա էր բանակի հոգեբանական վիճակը, միջանձնային հարաբերությունների բարոյականությունը հրամանատար-ենթակա առնչություններում։ Գերատեսչության ղեկավարի մտորումները անձնակազմի գաղափարական դաստիարակության խնդիրների շուրջ լայնորեն քննարկվում են պաշտպանական կառույցի բոլոր օղակներում։ Ներկայացնում ենք ազգային բանակի մի խումբ զինվորների դիտարկումներն ու խորհրդածությունները։

Պատմությունը վկայում է, որ մեր գյուղը հիմնել է Խաչիկ Վարդապետ անունով հոգեւորականը։ Երկրորդ կամ երրորդ դարում Խաչիկ Վարդապետը երկնաձիգ լեռների բարձունքում մի նրբակերտ խաչքար է կանգնեցրել՝ վերեւում, Աստծուն մոտիկ… հետո կառուցվել է առաջին շինությունը՝ քարակոփ եկեղեցին, որ կանգուն է մինչ օրս։ Մեր գյուղի առաջին բնակիչները հոգեւորականներ են եղել։ Ու հենց նրանք էլ բնակավայրը Խաչիկ Վարդապետի անունով կոչել են Խաչիկ։
…Գյուղը լեռան վրա է, ավելի ճիշտ՝ փռված է լեռն ի վեր։ Գյուղ հասնելու համար լեռն օղակող ոլորապտույտ ճանապարհով պիտի անդադար բարձրանաս, բարձրանաս դեպի գագաթը, թվում է՝ ճանապարհը երկնքին է հատվելու, երկինք է տանելու քեզ։

Զինվորների մայրերը հպարտ, հուզված, ոգեւորված եւ խանդավառ պատմում են իրենց որդիներից։ Ճոխ ու գեղեցիկ բառագանձ ունի հայերենը, սակայն զինվորների մայրերին չի բավարարում անգամ մեր շքեղ, ոսկեղենիկ հայոց լեզուն. բառերը խամրում են, անգունանում՝ անկարող լինելով արտահայտել այն, ինչ մոր սիրտն է ուզում։
«Օ՜, եթե աշխարհը մոր սրտով գնար»,- ասում է մայրապաշտ բանաստեղծը՝ Հովհաննես Շիրազը։ Երանի հենց այդպես էլ լիներ. եթե աշխարհը մոր սրտով գնար, ապա ողջ տիեզերքը պռնկեպռունկ լցված կլիներ միայն լույսով, ջերմությամբ, սիրով, առատությամբ, բարությամբ ու խինդով, այսինքն՝ խաղաղությամբ…