1988թ. հենց սկզբնական օրերից շարժման առաջին նվիրյալներից եմ։ Երբ սահմանամերձ գոտիներում իրավիճակը կտրուկ սրվեց, մեկնեցի ճակատային գիծ, այնտեղ, որտեղ վտանգված էր մեր մի բուռ մնացած հայրենիքի խաղաղությունը։ Ես էլ շատերի նման կռվեցի մեր հող ու ջրի համար եւ մինչ մրուրը ճաշակեցի պատերազմի ողջ դառնությունը։ Մի խոսքով՝ երկրապահ ազատամարտիկ եմ, թեև պետք է խոստովանեմ, որ երբեք չեմ բարձրաձայնել, երբևէ որևէ արտոնությունից չեմ օգտվել։ Սակայն վերջին շրջանում առողջական լուրջ խնդիրներ ունեցա և որպես Արցախյան պատերազմի մասնակից դիմեցի Երևանի կենտրոնական կլինիկական զինվորական հոսպիտալ, որտեղ ինձ ապրիլի 4-ին վիրահատեցին։

Սիրելի խմբագրություն
Մեր հայրենիքի արևելյան սահմանները պաշտպանող զորամասում են ծառայում Տիգրան և Սերյոժա Սիրեկանյան եղբայրները։ Նրանք հայրենիքի նվիրյալ, բարեխիղճ և պատասխանատու զինվորներ են։
Մայիսի 4-ին լրանում է Սերյոժայի 19-ամյակը։ «Հայ զինվոր» թերթի միջոցով շնորհավորում ենք նրան ծննդյան տարեդարձի կապակցությամբ, մաղթում քաջառողջություն, երջանկություն, լուսավոր իղձերի իրականացում։
-Սերյոժա ջան, քեզ ջերմորեն շնորհավորում են նաև Սվետա տատիկդ, Ժորա պապիկդ, մորաքույրերդ ու նրանց ընտանիքի անդամները։

Սրտանց շնորհավորում ենք քեզ ծննդյանդ օրվա առթիվ։ Ցանկանում ենք քեզ խաղաղ երկինք, քաջառողջություն և ամենայն բարիք։ Հարկ եղած դեպքում զենքդ դիպուկ և հատու թող լինի, իսկ խաչ պատերազմին` ի վեր քո բազկին։ Վճռորոշ պահերին թող քեզ ուղղորդեն իմաստությունը, քո անսահման բարությունը և յուրաքանչյուր քայլիդ համար բարձր պատասխանատվությունը։ Ցանկանում ենք, որ քո և ծառայակիցներիդ համազարկերը լինեն բացառապես ուսումնական, իսկ դժվարությունները կոփեն, ամրացնեն բնավորությունդ, մարզեն միտքդ, հոգիդ ու մարմինդ։ Բարի ծառայություն և բարի վերադարձ։

Այսօրվա Քաշաթաղի շրջանում, հատկապես հյուսիսային մասում, որտեղ Մեծ Հայքի նահանգներ Սյունիքի Աղահեճք-Քաշաթաղ և Արցախի Վայկունիք, Մաղավուզ և այլ պատմական գավառներն են, կան մի քանի տասնյակ հնադարյան վանքեր, եկեղեցիներ, մատուռներ, հարյուրավոր խաչքարեր, տապանաքարեր եւ այլ հուշարձաններ: Ցավով պետք է նշել, որ գրեթե բոլոր սրբատեղիների վիճակը տագնապ է հնչեցնում, որ վաղը կարող են քանդվել: Վերջիններիս շարքում քիչ թե շատ բարվոք վիճակում է Ծիծեռնավանքը, որը տարածքի ազատագրումից հետո նորոգվել է:

Քաշաթաղի շրջանի Վակունիս գյուղը գտնվում է շրջկենտրոն Բերձորից մոտ 40 կմ հյուսիս, ունի պատմական հարուստ անցյալ, ինչի մասին այսօր վկայում է կիսաքանդ միջնադարյան եկեղեցին: Այստեղից դեռևս միջնադարում ճանապարհ է ձգվել դեպի պատմական Չորմանք գյուղ, ապա՝ Գանձասար: Ազատագրումն էլ եղավ պատմական. 1993 թվականի մարտի 31-ին Լաչինում տեղակայված Սիսիանի ջոկատներից մեկին` Վուրգ Ոսկանյանի հրամանատարությամբ, հանձնարարվում է շարժվել դեպի հյուսիս և ամրանալ, իբր, արդեն ազատագրված Վակունիսում (Բիչանիս): Այդ օրերին Լաչինից հյուսիս ընկած տարածքները գրեթե մաքրվել էին թշնամիներից, որոնք ձգտում էին ժամ առաջ հեռանալ այստեղից, քանի որ գիտեին՝ շատ շուտով վրա է հասնելու նաև Քարվաճառից քոչվորների արտաքսումը:

Հանրակրթական դպրոցներում կարևորվում է դպրոցական ծրագրերից դուրս միջոցառումների անցկացումը: Այս առումով ԼՂՀ ԿԳ նախարարությունը կազմակերպել է Արցախյան շարժման 25 ամյակին նվիրված «Բրեյն-ռինգ» ինտելեկտուալ խաղ-մրցույթ:
Ապրիլի 10-ին շրջվարչակազմի կրթության բաժինը Բերձորի Վ. Թեքեյանի անվ. թիվ 1 միջնակարգ դպրոցում անցկացրեց մրցույթ-փառատոնի շրջանային փուլը՝ Քաշաթաղի հանրակրթական 9 դպրոցների 9-12-րդ դասարանցիների միջև: Ըստ կանոնակարգի՝ մրցույթ-փառատոնը կազմված էր 2 փուլից՝ առաջինում 15 հարց, երկրորդում՝ 10, յուրաքանչյուրը՝ 1 կամ 0,5 միավոր:

Եղեռնից հետո դարեր էլ անցնեն, մեկ է՝ նույն հարցի շուրջ պիտի խորհենք` ինչո՞ւ: Հարց, որը չի կարելի անպատասխան թողնել, որովհետև եզրակացությունները մեզ անհրաժեշտ են ապրել շարունակելու համար: Քանի դեռ թուրքը մեր հարևանն է:
Պատասխանը բազմաշերտ է, ոչ միանշանակ. քաղաքագետը իր պատասխանը կտա, պատմաբանը` իր, հոգևորականը` իր: Այդուհանդերձ, կարող ենք արձանագրել.
նախ` մենք ունեինք մեղքի մեր բաժինը, բայց ո՛չ այն իմաստով ու մտայնությամբ, որը թուրքերն են այսօր հրամցնում: Մենք թույլ տվեցինք, որ մեզ ցեղասպանության ենթարկեն: Մենք պարտավոր էինք մեկ բռունցք դառնալ, բայց չդարձանք: