Արցախյան պատերազմն էլ ծնեց շատ հերոսներ, նրանցից շատերն ընկան անարգ թշնամու գնդակից, բայց ազատ ու պատվաբեր ապրելու նրանց փայլը դեռ կլուսավորի բազմաթիվ սերունդների ճանապարհը: Իոսիֆը վաղ հասակից զրկվել էր հորից, հայրական գուրգուրանք չէր տեսել, բայց դրա փոխարեն հրաշալի մայր ուներ, որ ոչինչ չէր խնայում միակ զավակի համար: Ինչպես Իոսիֆն էր հաճախ կրկնում, այն, ինչին հասել էր, պարտական է մորը, որը որդու համար, առաջին հերթին, կաթի հետ ներարկել էր լավը, բարին, ազնվությունն ու հավատարմությունը:

Նարվիկ Ասլանի Գեւորգյանը 1991թ. հունիսին Հադրութի շրջանի Խծաբերդ գյուղում կազմավորել է ինքնապաշտպանական ջոկատ եւ դարձել այդ ջոկատի հրամանատար։ 1992թ. սեպտեմբերի 1-ին ջոկատն ամբողջ անձնակազմով մտել է ԼՂՀ ինքնապաշտպանական ուժերի կազմի մեջ, Նարվիկը նշանակվել է վաշտի հրամանատար, նրան շնորհվել է «ավագ լեյտենանտ» զինվորական կոչում։ Նրա վաշտը մասնակցել է Ջաբրայիլի, Ղուբաթլուի, Զանգելանի շրջաններում հակառակորդի կրակակետերի ոչնչացմանը։ 1993թ. դեկտեմբերի 22-ին նշանակվել է գումարտակի շտաբի պետ։ Զոհվել է 1994թ. հունվարի 5-ին` Ֆիզուլիի շրջանի Բաբը բնակավայրի մոտերքում։

Արցախյան ազատամարտ: Հազարները զենք վերցրին` իրենց խաղաղ կյանքը դարձնելով պայքար: Ջամբոն (այդպես էին անվանում ընկերները նրան) փոխվեց, դարձավ ավելի խիզախ, պատերազմը նրա մեջ բացահայտեց նոր որակ, նոր հատկություններ: Նա ոչ միայն խիզախ օդաչու էր, այլեւ փայլուն նշանառու: Երկինքը Ջամբուլադի տարերքն էր: Երկնքում իրեն ազատ ու անկաշկանդ էր զգում: Նրա համար լավ ու վատ եղանակ գոյություն չուներ: Եթե թռիչքը անհրաժեշտ էր, ուրեմն պետք է թռչեր առանց երկմտելու` հույսը դրած Աստծո վրա:

Զանգեզուրի լեռնաշղթայի գեղատեսիլ անկյուններից մեկում է ծվարել հայ ազատագրական շարժման ու հոգեւոր զարթոնքի ջատագովներ Մելիք-Թանգիների նստավայրը։ Այսօր մենք մեծագույն հպարտությամբ ենք արտասանում Դավիթ Բեկի տաղանդավոր զորավարներից Տեր-Ավետիսի, 1828-29թթ. ռուս-պարսկական պատերազմի մասնակից հազարապետ Մելիք-Թանգիի, 1912-48 թվականներին Ատրպատականի հայոց թեմի առաջնորդ, բանասեր Ներսես Մելիք-Թանգյանի, աշխարհահռչակ գիտնական Նիկողայոս Ադոնցի, Խորհրդային Միության հերոսներ Լիպարիտ Իսրայելյանի, Սամսոն Մկրտումյանի անունները։

Ռուսական ավիաշինությանը քիչ թե շատ ծանոթ ցանկացած մարդ լավ գիտի, որ այդ ոլորտի ամենահայտնի անունը մեր հայրենակից Միխայիլ Պողոսյանն է: 2011թ. հունվարին Միխայիլ Պողոսյանը նշանակվեց ռուսական «Ավիաշինական միավորված ընկերության» նախագահ: Պետական այդ ընկերությունը միավորում է ավիաշինության բնագավառի գրեթե բոլոր ռուսական ընկերությունները, այդ թվում մեզնից շատերին քաջ հայտնի «МиГ», «Су», «Як», «Ил», «Ту» ինքնաթիռաշինական ընկերությունները եւ տասնյակ այլ ընկերություններ ու գործարաններ:

Ծնվել է 1955թ. օգոստոսի 13-ին, Երեւանում: 1962-1972թթ. սովորել եւ ավարտել է Կիրովի անվան միջնակարգ դպրոցը: 1977-1979թթ. ծառայել է խորհրդային բանակում: 1981թ. ավարտել է Կիրասանովի ավիացիոն տեխնիկական ուսումնարանը, վերադարձել Երեւան եւ աշխատանքի անցել «Էրեբունի» օդանավակայանում` որպես տեխնիկ, իսկ վերապատրաստվելուց հետո` որպես «Մի-8» ուղղաթիռների բորտմեխանիկ: Զոհվել է 1992թ. Շահումյանում հերթական մարտական առաջադրանքը կատարելու ժամանակ: Հետմահու պարգեւատրվել է ԼՂՀ «Մարտական խաչ» երկրորդ աստիճանի շքանշանով: Աճյունն ամփոփված է Եռաբլուրում:

«Հրամանատարը՝ զինվորի ավագ ընկեր» ուղերձի վերընթերցումը ինձ՝ հայոց բանակի զինվորագրյալին, ամիսներ հետ տարավ։
Չմանրամասնելով ասեմ՝ ՀՀ պաշտպանության նախարարի շտապ եւ անմիջական աջակցության կարիքն ունեի։ Դիմեցի, ընդունելություն խնդրեցի։ Պատասխանը չուշացավ։
…Ամիսներ են անցել այդ օրից, սակայն այն տպավորությունը, զգացումը, որ համակեց նախարարի մոտ ընդունելության առաջին իսկ պահերից, անանց է։