Վերելքը շարունակվում էր արդեն երրորդ ժամը։ Ուսապարկերի ու սպառազինության ծանրությունից ամեն քայլին ավելի ու ավելի խորն էինք թաղվում ձյան մեջ։ Մեր շուրջը խիտ մառախուղ էր, ճանապարհը գտնում էինք շոշափելով կիրճերի կտրված քարաժայռերը։ Մենք չէինք կարող կանգնել, քանզի կանգնելը հավասարազոր էր սառչելուն, ու ոչ ոք կողքինին օգնել չէր կարող, քանզի ինքը հազիվ էր ոտքի վրա մնում։ Մինչև գագաթը մնացել էր ութ կիլոմետր։

-Մեր տղաների ոգին շատ բարձր է,- օրերս ասաց երիտասարդ բարեկամս, որ սահմանին առաջացած լարված օրերին գնացել էր առաջնագիծ:- Գնացել էինք ընկերներով: Գնացել էինք տղերքի կողքին կանգնելու: Թող իրենց մենակ չզգան:
-Է, ի՞նչ, ամեն անգամ պիտի գնանք զինվորների կողքին կանգնենք, որ չվախենա՞ն,- փորձելու համար հակաճառեցի նրան:
– Վա՜յ,- զարմացավ,- կա՛մ ինձնից նման բան չէր սպասում, կա՛մ զարմացել էր իմ դատողության վրա ու սկսեց բացատրել։ -Իլհամը էդ օրերին կոչ էր անում, որ հայրենասերները գնան դիրքեր, կանգնեն իրենց ասկյարների կողքին, բայց նրա կոչին ականջ դնող չկար, իսկ մենք և մեզ նման էլի շատերը առանց կոչի, ինքնաբուխ գիտակցումով գնացել էինք դիրքեր:

Ավտոբուսը սլանում է Երեւան: Դասի շտապող ուսանողներից, նրանց ուղեկցող ծնողներից, հանգիստը հարյուրավոր կիլոմետրեր հեռվում վայելած զբոսաշրջիկներից բացի, մայրաքաղաք են ուղեւորվում նաեւ լրացուցիչ արձակուրդով խրախուսված զինվորները: Տղաներին ուղեկցում է զորամասի գումարտակի հրամանատարի ԱՀՏԱ գծով տեղակալը: Նրանք աշխույժ զրուցում են, զինվորական առօրյայից են խոսում, երաժշտությունից: Մեկը սաքսոֆոնային երաժշտություն է սիրում, մյուսը` կիթառ… Ուղեւորները միջամտում են, հարցնում սահմանին տիրող իրավիճակի մասին, սննդից հետաքրքրվում… Անկեղծ, ջերմ զրույցը երկարում է, ձգվում, մեկ էլ հանկարծ պարզվում է՝ տղաներից ավագ սերժանտ Խաչատուր Ավետիսյանի ծննդյան օրն է, լրանում է նրա 20-ամյակը:

Ադրբեջանական լրատվամիջոցների ավանդական «ձգտումը»՝ համաշխարհային հանրությանը հասցնելու ալիևյան ագիտպրոպի մասին ողջ «ճշմարտությունը», մեղմ ասած, նոր փաստ չէ ու առանձնապես երբևէ չի փայլել իր որակով։

Գեներալ-լեյտենանտ Մուրազ Սարգսյանի որդու՝ գնդապետ Աշոտ Սարգսյանի միակ արու զավակը շարունակում է ընտանեկան ավանդույթը և շուտով կկրի իր առաջին կուրսանտական ուսադիրները։

Ավանդաբար զինված ուժերում ուսումնական փուլերն սկսվում են եռօրյա մարտավարաշարային պարապմունքներով: Ջոկերի և դասակների, վաշտերի և գումարտակների, այնուհետև զորամասի կազմով անցկացվող (օրվա ընթացքում բազմիցս կրկնվող) պարապմունքները, փաստորեն, հղկում, կատարելագործում են զինծառայողների (ստորաբաժանումների) համար նախատեսված այն պարտադիր գործողությունները, որոնք պետք է կատարվեն տագնապով վերկացից մինչև կենտրոնացման շրջան հասնելը կամ մարտական խնդրի կատարումն սկսելը:

19-րդ դարի վերջին, երբ գնդացիրը, ինքնաթիռը, ներքին այրման շարժիչն արդեն սկսում էին դառնալ սովորական, երբ բանակների հրամանատարությունները դեռևս ամբողջությամբ չէին հրաժարվել նապոլեոնյան ժամանակաշրջանի մարտավարությունից, կային մարդիկ, որոնք կարողանում էին կանխագուշակել 20-րդ դարի պատերազմների էությունն ու ընթացքը: Նրանք կանխագուշակեցին գրեթե բոլոր զինատեսակները, սկսած ավտոմատ հրացաններից մինչեւ զրահաբաճկոնը, դիրքային պատերազմները և այլն: