Ավիացիայի վարչության օդաչու-տեսուչ փոխգնդապետ Ռուբեն Աբրահամյանը ծնվել է Ախալցխայի Ծղալթբիլա հայաբնակ գյուղում: 13-14 տարեկան պատանի էր, երբ իրենց գյուղում առաջին անգամ տեսավ վայրէջք կատարած «Մի-8» ուղղաթիռը, հետաքրքրված- հմայված-հիացած մտավ օդաչուի խցիկ ու հենց այդ օրն էլ երեւի որոշեց իր ապագա մասնագիտությունը: Եւ երբ դպրոցն ավարտեց, գնաց իր երազանքի հետքերով` ընդունվեց Երեւանի ռազմական ավիացիոն թռիչքատեխնիկական ուսումնարան (հետո ուսումնարանը վերակազմավորվեց ՀՀ ՊՆ ռազմաավիացիոն ինստիտուտի, եւ 2003թ. Ռուբեն Աբրահամյանը կրկին ուսանեց այդտեղ` բարձրագույն կրթություն ստանալու նպատակով):

Այս տարի ՀՀ ՊՆ Մ.Մելքոնյանի անվան ռազմամարզական վարժարանի սաները մի շարք միջազգային մրցումներում զբաղեցրել են մրցանակային տեղեր: Ո՞րն է հաջողության գաղտնիքը. այս հարցին պատասխանում է վարժարանի ուսումնական մասի պետ-պետի ուսումնական մասի գծով տեղակալ, մայոր ԿԱՐԵՆ ԱՎԱԳՅԱՆԸ:

Երիտասարդ սպաներից ոմանք մի քանի տարի ծառայելուց հետո երկընտրանքի պահեր են ունենում` արդյոք ճի՞շտ են ընտրել մասնագիտությունը: Սովորաբար նման մտորումների առիթ են դառնում ինչպես ծառայության, այնպես էլ կենցաղի հետ կապված անսպասելի դժվարությունները: Երբեմն էլ սպային թևաթափ է անում որոշ ծառայակիցների` զինվորականին անհարիր պահվածքը: Նման դեպքերի համար առաջարկում ենք մի կարճ ինքնավերլուծություն:

Հետախուզությունը բարդ ու դժվարին, բայց, միևնույն ժամանակ, չափազանց հետաքրքիր մասնագիտություն է: Այն ինչ նպատակ էլ հետապնդի` քաղաքական, տնտեսական, թե ռազմական, հետախույզից պահանջում է հարուստ գիտելիքներ, մասնագիտական պատրաստվածություն, վերլուծական կարողություն, հնարամտություն, բարոյակամային և ֆիզիկական բարձր որակներ, նպատակասլացություն ու, բնականաբար, անսահման հայրենասիրություն:

Ղեկավարվելով Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 55-րդ հոդվածի 16-րդ կետով և հիմք ընդունելով «Հայաստանի Հանրապետության պետական պարգևների մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքը` որոշում եմ.

Քարվաճառում ծառայած յուրաքանչյուր երիտասարդ հպարտությամբ է խոսում իր զորամասի, հարազատ դարձած դիրքերի մասին: Խոսում է վաստակած իրավունքով: Դիրքեր այցելելուց հետո միայն ամբողջովին ըմբռնեցի այդ հպարտության իմաստը: Եվ այժմ ավելի քան երբևէ ցանկություն ունեմ նորից այցելելու Քարվաճառ, ժամերով մնալու, զրուցելու մեր զինվորների, սպաների հետ, որոնց հոգեբանությունն ու մտածելակերպն իրոք առանձնահատուկ են: Այստեղ բոլորն ընկերներ են, եղբայրներ: Եթե որևէ մեկն իրեն վատ է զգում, ձգտում է չբարձրաձայնել այդ մասին, թե չէ հանկարծ «դաժան» հրամանատարները կարող են հանել մարտական հերթապահության ցուցակից, ուղարկել զորամաս, ուր անհրաժեշտ կլինի բուժկետում պառկել, բուժվել: Իսկ այդ օրերի ընթացքում ընկերները զենքը ձեռքին հերթապահելու են: Սա իսկական մարտական եղբայրություն է, երբ մարտի դաշտը լքում են միայն ծայրահեղ դեպքում, երբ մի կտոր փայտ տեղափոխելիս էլ ընկերդ քո կողքին է:

Հոկտեմբերի 7-ին ՀՀ ՊՆ վարչական համալիրում տեղի ունեցավ ՈՒսուցչի օրվան նվիրված հանդիսավոր միջոցառում, որին մասնակցում էին ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը, ՀՀ ՊՆ, ԶՈՒ և ԶՈՒ ԳՇ ներկայացուցիչներ, հանրակրթության ոլորտի պատասխանատուներ, դպրոցների տնօրեններ, գործող և վաստակաշատ թոշակառու ուսուցիչներ, ինչպես նաև ՀՀ ԶՈՒ ժամկետային զինծառայողներ` ներկա գտնվող ուսուցիչների նախկին աշակերտները: Նրանց թվում էր նաև մեր զորամասի 4-րդ ուսումնական վաշտի 3-րդ ուսումնական դասակի 2-րդ ջոկի հրամանատար, կրտսեր սերժանտ Աշոտ Հրահատի Ստեփանյանը: