Մեր ընթերցողներին արդեն տեղեկացրել ենք, որ ՀՀ զինված ուժերում գործածության է դրվել «Հայրենիքի պաշտպանի ազգային-գաղափարական դաստիարակության ուղեցույց-ձեռնարկը»: Այն նպատակ ունի հստակեցնելու ՀՀ զինված ուժերում ազգային գաղափարախոսության հիմնադրույթների և ազգային բանակի ավանդույթների կիրառման շրջանակները, համակարգելու դրանց պահպանմանն ու արդյունավետ կիրառմանը, ազգային գաղափարականությամբ տոգորված զինվորականի ձևավորմանը միտված միջոցառումները: Հաշվի առնելով ձեռնարկի կարևորությունը՝ ներկայացնում ենք ուղեցույցի մշակման նպատակով ստեղծված աշխատանքային խմբի ղեկավար, ԱՀՏԱ վարչության բաժնի պետ, գնդապետ Ա. Ալեքսանյանի պարզաբանումները:

Մարտական զորամասերում ուսումնական գործընթացն սկսվում է ջոկերի (հաշվարկների) ներդաշնակումից, ինչը միանգամայն տրամաբանական է: Եթե դասակի կամ վաշտի (մարտկոցի) կազմի մեջ մտնող բոլոր ջոկերը (հաշվարկները) ձեռք բերեն բարձր մարտական պատրաստություն, և նրանցից յուրաքանչյուրը կարողանա ամբողջությամբ կատարել առաջադրված մարտական խնդիրը, ուրեմն՝ կստացվի, որ միջին օղակի՝ վաշտ, մարտկոց, մարտունակության հիմքը դրված է, մնացածը հրամանատարի (սպայի) գործն է: Եվ եթե նա՝ վաշտի, մարտկոցի հրամանատարն օժտված է անհրաժեշտ մարտավարական գիտելիքներով, փորձով, ինչու չէ, նաև տաղանդով, կկարողանա ճիշտ համադրել և օգտագործել մարտական փոքր ստորաբաժանումների (ջոկ, հաշվարկ) ուժերը և կհասնի հաջողության:

Գնդապետ Ա. Տոնոյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասում մի տեսակ առանձնահատուկ, հարգալից վերաբերմունք կա հրաձգային վաշտի հրամանատար, կապիտան Ստեփան Ալեքսանյանի նկատմամբ:
-Եթե սպաների մեջ կա մեկը, որ օրինակ կարող է լինել մյուսների համար, ապա, իհարկե, կապիտան Ստեփան Ալեքսանյանն է,- ասաց հրամանատարի ԱՀՏԱ գծով տեղակալը:

Տղաները, որ այսօր համալրում են ազգային բանակի շարքերը, ծնվել են Արցախի ազատագրումից հետո: Նրանք չեն տեսել այն միահամուռ, համազգային պոռթկումը, որով հայ ժողովուրդը տեր կանգնեց իր իրավունքներին: Կամավորական ջոկատները համալրեցին ամենատարբեր մասնագիտության ու զբաղմունքի տեր մարդիկ՝ բանվորներ, շինարարներ, մանկավարժներ, ինժեներներ, գիտնականներ, մտավորականներ… Պատերազմից հետո նրանցից շատերը ծառայությունը շարունակեցին ազգային բանակում և այսօր էլ հայ զինվորի կողքին են: Այդ մտավորականներից մեկն էլ գեղանկարիչ, գնդապետ Կ. Սեդրակյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասի ակումբի պետ, մայոր Ստեփան Օհանջանյանն է՝ «Քոլատակ» կամավորական ջոկատի նախկին զինվորը:

Աշխարհում ամենաշատը խաղաղություն մայրերն են ուզում և այդ օրհնաբեր խաղաղությունը պահելու-պահպանելու համար էլ բանակ են ճանապարհում աշխարհում իրենց համար ամենաթանկը՝ զավակին։
Ու ամեն օրը լցվում է սպասումով, առօրյա մեծ ու փոքր հոգսերի մեջ մոր ուշքն ու միտքը զինվոր որդին է՝ ի՞նչ կերավ, չմրսե՞ց, տեսնես զորամասում ամեն ինչ հա՞րթ է, հո ընկերոջ հետ չվիճեց, տեսնես այս պահին սահմանին ի՞նչ իրավիճակ է, միայն թե լարված չլինի…
Ու այսպիսի նմանատիպ տագնապների ու անհանգստությունների մեջ է մոր սիրտն ու միտքը ամեն ժամ, ամեն րոպե, ամեն վայրկյան… Որտեղի՞ց գտնենք բառեր, որ հանգստացնենք ձեր անհանգիստ սիրտը, զինվորի՛ մայրեր։

Մարդու էությունն իր երկակի՝ նյութական-մարմնական և հոգևոր կեցությամբ անբաժան է անհատական ու հասարակական գիտակցությունից և դրանց արտահայտման գործիք` խոսքից ու լեզվից:
Այսինքն՝ խոսքը, ավելի ստույգ՝ բառը, սկսում է արտացոլել ոչ միայն օբյեկտիվ իրականության առարկայական-զգայական կեցությունն ու դրա բովանդակությունը, այլև ձեռք է բերում նաև սիմվոլիկ-նշանային իմաստ ու բովանդակություն: Ձևավորվող խոսքի մշակույթն արտացոլում է տվյալ էթնոսի խոսքի համապատասխանությունն ընդունված գրական լեզվի օրինաչափություններին, գործող նորմերին ու կանոններին:

Ինժեներասակրավորային զորքերը ռազմական գործողություններին իրենց ներգրավվածությամբ անգնահատելի, նույնիսկ ճակատագրական ազդեցություն կարող են ունենալ ռազմական գործողությունների ընթացքի ու ելքի վրա: Անփոխարինելի է ինժեներական զորքերի նշանակությունը մանավանդ լեռնային շրջաններում ինչպես պաշտպանության, այնպես էլ հարձակողական մարտերի ժամանակ: Զինված ուժերի այս կարևոր զորատեսակի ձեռքբերումների, զարգացման հեռանկարների և առկա խնդիրների մասին է մեր հարցազրույցը ԶՈՒ ինժեներական զորքերի վարչության պետի տեղակալ, գնդապետ Հակոբ Հարությունյանի հետ: