1904-ին, առաջին անգամ ըլլալով, տեսա եւ ճանչցա զայն իր բնակարանին մեջ՝ Սեւքարեցի Սաքոյին միջոցով: Բանաստեղծը իր զվարթ ու խնդուն բնավորությամբ լավ տպավորություն եւ անուշ զգացումներ ունենալու հմայքը ստեղծեց մեջս: Առաջին տեսակցությամբ մտերիմներ ու բարեկամներ էինք: Մեկ նայվածք մը բավ էր հասկնալու ու ճանչնալու անոր սրտի անբիծ ու նկարագրին անաղարտ վիճակը: Մագնիսական ուժ մը քաշած կապած էր զիս իրեն ավելի սիրելու, ավելի մտերմանալու, ավելի հիանալու եւ հարգելու: Բաց էին իր տան դռները բոլորին առջեւ: Վանքի մը պես ամեն օր ուխտավորներ եւ այցելուներ կմտնեին ու կելնեին` վայելելով այդ նահապետական տան ճոխ բարիքներն ու սեղանները:

Մայոր Գնել Շահնազարյանի «Սրի ու Խաչի զորությամբ» գործը՝ նվիրված Հայոց մեծ զորավար Անդրանիկ Օզանյանի ծննդյան 150-ամյակին, հատված է հեղինակի «Գիրք սրի և սիրո» ժողովածուից: Ինչպես այս, այնպես էլ անտիպ մյուս ժողովածուներում («Հայոց մայրեր», «Հայոց այրեր», «Լույսի ճանապարհ, Արցախ», «Մատյան հիշատակաց», «Աղոթք», «Մեր հին երկինքը») հեղինակը հավաքել, գրի է առել դարավերջի մեր ազատամարտի հերոսական պատումներ, որտեղ չկա ողբ ու կական, լաց ու շիվան, այլ կա հերոսականություն, ազգային արժանապատվություն, որը մեզ պարգևեցին մեր ազատամարտիկներն ու նրանց փոխարինած հայ զինվորները: Այդ պատմությունները իրական են, ճշմարտացի և հարյուրամյա Հայոց Մեծ եղեռնի տարելիցին թող խաղաղություն, հանգստություն բերեն հայոց 1,5 մլն նահատակների անհանգրվան հոգիներին, իսկ ապրողներս ի վերջո ազատագրվենք զոհի բարդույթի հոգեբանությունից: Եվ դարավերջի հայոց դյուցազունների հերոսական պայքարից հետո ամեն մի հայի հոգուց պիտի որոտան Խ. Աբովյանի այս խոսքերը. «Էդ ու՞մ վրա եք ձեռք բարձրացնում, Հայոց մեծ ազգին չե՞ք ճանաչում»:

Վերջերս իմ Երեւան կատարած այցի ժամանակ ընկերս, որի անունը չեմ բացահայտի, մեզ համար եռօրյա ճամփորդություն կազմակերպեց դեպի Արցախ: Անբավարար քնի եւ հոգնածության պատճառով ես գիշերվա կեսին նրան գրեցի, որ չեմ կարող գալ: Կյանքում լինում են պահեր, երբ ձեռքից բաց ես թողնում հնարավորությունը եւ հետո լրացուցիչ ջանք ես գործադրում նույն այդ բանին հասնելու համար:

Ազգային ազատագրական պայքարին որդեգրված հայորդիները մկրտվեցին զենքով, գիտակցելով, որ հաղթանակը նվաճվում է արյան գնով: Գյուլիստանի բարձունքներում ոսոխն էր: Հայաթափվել էր Շահումյանը: Հայ օջախները մխում էին հակառակորդի հրետակոծությունից: Մարտակերտի սահմանամերձ գյուղերի բնակիչները բռնել էին գաղթի ճամփան: Մարդիկ չէին հաշտվում տարիների տուն-տեղ դրածը կորցնելու մտքի հետ: Դժվար ժամանակներ էին…

Հունվարի 15-ը ՀՀ «Մարտական Խաչ» 2-րդ աստիճանի (1996 թ.), ԼՂՀ «Մարտական Խաչ» 1-ին աստիճանի (2001 թ.) շքանշանների, «Շուշիի ազատագրման համար» (2002 թ.) մեդալի և բազմաթիվ այլ պարգևների ասպետ, գեներալ-մայոր Ռաֆայել (Ֆելիքս) Հովհաննեսի Գզողյանի ծննդյան օրն է։
Կադրային զինվորականը 1988 թ. զորացրվել է Խորհրդային բանակից և տեղափոխվել է Հայաստան։ Անձնվիրաբար իր ուսերին է վերցրել «հարազատ ժողովրդի ճակատագրի ամենասրբազան և ամենածանր խաչը»։
Հրամանատարի մասին պատմում են մարտական ընկերները, զինակիցները։

Հերթական շտապ վիրահատությունից հետո նա հոգնաբեկ վերադարձավ աշխատասենյակ` շարունակելու մեր ընդհատված զրույցը:
-Լա՛վ է, վիրահատությունը հաջող անցավ, հիվանդը կապրի,-հետո խորհեց,-բժշկի կյանքն անվերջ կռիվ է կյանքի համար,-շեշտեց,-մարդու՛ կյանքի համար,-ապա հանդարտվեց,-լավ, թողնենք փիլիսոփայելը, ինչի՞ց սկսենք: Անցյալը փորփրել չեմ սիրում, բայց ձեզնից` լրագրողներիցդ, ազատվել կլինի՞…Ինչի՞ց սկսենք…

Արսեն Հացագործյանին հանդիպեցի 1980թ., Երևանում: Անհատական թոշակառու էր: Մեկ տարի էր մնացել, որ լրացներ մեկ դարը: Նա այն հազվագյուտ ողջ մնացած վանեցիներից էր, որոնց գլխով եկել-անցել էին շատ արհավիրքներ: 1979 թվականին հրատարակվել է նրա «Գոյատևում» հուշապատումը, որը նվիրված է Վանի ապրիլյան հերոսամարտին: Տպագրության էր պատրաստել «Իմ կյանքի պատմությունը» երկհատորյակը և բանաստեղծությունների ժողովածուն: Հայոց Մեծ եղեռնի 100-ամյա տարելիցի առթիվ ընթերցողներին, անշուշտ, կհետաքրքրի Մեծ եղեռնից մազապուրծ Արսեն Հացագործյանի զրույցը, որն ավելի շատ նման էր մենախոսության: