Լրագրողի եւ ենթասպայի այս երկխոսությունը կարդալով՝ անտեղյակ մարդը ակամա կմտածի՝ կա՛մ լրագրողն է բացարձակ հեռու բանակից, բանակի խնդիրներից, կա՛մ ենթասպան է ստում ու խեղաթյուրում փաստերը։ Այնուամենայնիվ, ես հակված եմ վստահելու իմ կոլեգային եւ հավատալու, որ վերոհիշյալ զրույցը ինքնահնար սուտ չէ, որ իրականում եղել են այդպիսի «պրապորշչիկ» ու այդպիսի զրույց…

Անցել է արդեն 20 տարի եւ տարբեր բնակավայրերում՝ Ճամբարակում, Դրախտիկում, Շորժայում, Աղբերքում, Այգուտում ապրող արծվաշենցիները երբեք չեն մոռանում իրենց գերված ծննդավայրը։ Հավատարիմ իրենց արարչագործ խառնվածքին՝ տուն-տեղ են դրել, դիմակայել գաղթականի դաժան բախտին եւ ի լուր աշխարհի, ի հեճուկս թշնամու ավետել, որ ուժ ունեն արարելու, ապրելու, եւ որքան էլ անցնի ժամանակը՝ մի օր գալու է ժամերի ժամը՝ ծննդավայր տանող ճանապարհով քայլելու է արծվաշենցին։

Օգոստոսի 14-ին Սևանա լճի «Կապուտակ Սևան» հանգստյան գոտում բացվեց հուշաքար` նվիրված Սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի և ՌԴ գեներալ Ալեքսեյ Տրետյակովի համատեղ լողանցմանը: 1997թ. օգոստոսի 14-ին Սպարապետն ու ռուս գեներալը հուշաքարի տեղադրման վայրից լողալով դուրս եկան Սևանի թերակղզու ափ:

Ես ծնվել եմ «պատերազմի տարին»՝ տատս այդպես էլ ասում էր՝ պատերազմի տարի, հետո գորովանքով նայում էր մորս ու ավելացնում. «Մենակ մորդ մտքով կանցներ երեխա բերել էն տարին»… Էն տարին 1993 էր։ Ես չեմ հիշում ցուրտը, խավարը, սովը… Բայց շատ լավ եմ հիշում հորս զրույցները Հայրենիքի ու Պատերազմի մասին։ Այս երկուսը՝ Հայրենիքն ու Պատերազմը, իմ մանկության ամենակարեւոր դեմքերն էին ու ամենավառ կերպարները։

Հակոբյանները 7 եղբայր են: Ունեն տասը տղա զավակ: Վերջինին՝ Վահեին, նոր են բանակ ճանապարհել: Վահեի մայրը` տիկին Մելանյան, Գորիսից Էջմիածին է հասել, որ մասնակցի որդու երդման արարողությանը. «Երդման արարողությունից առաջ մեզ` ծնողներիս ծանոթացրին զորամասին, այն պայմաններին, որտեղ պետք է ծառայեին մեր տղաները: Մենք հնարավորություն ունեցանք մոտիկից լսելու մեր զինվոր տղաների երդումը:

Փոխգնդապետ Խաչատուր Խաչատրյանը ռազմաօդային ուժերում երկար տարիներ ծառայելուց հետո 2003 թ զորացրվեց, բայց որոշեց կադրային զինվորականի իր փորձն ու գիտելիքները ծառայեցնել արժանի հերթափոխ պատրաստելու գործին: Արդեն 10-րդ տարին է՝ զինվորական համազգեստ է հագնում եւ մտնում դասարան: Նա իր ծառայության գերխնդիրն է համարում ռազմահայրենասիրական ոգով դաստիարակել ապագա զինվորին, ֆիզիկապես եւ հոգեպես առողջ պատանիներ ուղարկել զինված ուժեր:

Խաբեբաներ, ցավոք, մեր շրջապատում քիչ չեն։ Նրանց համար գոյություն չունի, ավաղ, ոչ մի սրբություն։ Շատ դեպքերի մասին կարելի է խոսել, երբ այդպիսիք մարդուց բնակարան են խլել, յուրացրել մարդկանց հալալ քրտինքով աշխատած գումարները, կեղծված փաստաթղթերով «բարեգործական» նպատակներով դրամ շորթել… Բայց որ օրը ցերեկով, քաղաքի կենտրոնում, հանգանակություն արվի… բանակի կարիքների համար, հավատացեք, վեր է սպասվածից։ Եվ ամեն անգամ զարմանում ես մարդկանց դյուրահավատության, մարդկային անտարբերության վրա։