1993 թվականի դեկտեմբեր ամիսն էր։ Մոտենում էր Ամանորը,- պատմում է Արագած Մկրտչյանը՝ Բոնդոն։ -Թալինի վաշտի տղաներով, Սարգիս Կարապետյանի հրամանատարությամբ, ավտոբուսով, դեռ լույսը չբացված` շարժվեցինք։ Վաղ շարժվեցինք, որպեսզի շատ չլինեն ճանապարհողները՝ մայրեր, քույրեր, կանայք, հարազատներ։ Խուսափում էինք տխուր, հուզական հայացքներից, խոսքերից։ Գնում էինք Ֆիզուլի։ Ճանապարհը դժվարին էր, ձյունառատ։ Ավտոբուսի շարժիչի միալար ձայնի տակ մինչ լուսաբաց անքուն տղաները մեկը մյուսին հենված` հանդարտ քնել էին։ Լռություն էր. միայն շարժիչի ձայնն էր լսվում։ Գորիսի Տեղ գյուղն անցնելիս տեսանք ճանապարհով մի զինվոր է գնում՝ ուսապարկը շալակին։

Գյուղը հենց սահմանի բերանին էր։ Թշնամու տարածքները գյուղին ավելի մոտ էին, քան հայկական գյուղերը։ Մի կողմում թշնամին էր, մյուս կողմում՝ անտառը, որ հիմա դարձել էր ավելի դավադիր ու վտանգավոր։ Գյուղի դաշտերը, հողատարածքները անմշակ էին, կծղած։ Հողը մշակելու ամեն փորձ ծանր էր նստում հայ գյուղացու վրա. թշնամին գնդակների տարափ էր տեղում ու հողի մեջ սերմ ու հունդի փոխարեն երկաթե պարկուճներ «ցանում», իսկ անջրդի մնացած հողերը հայ գյուղացու արյամբ էին հեղվում։ Թշնամին այնքան էր լկտիացել, որ մութ գիշերով համարձակվել էր գյուղ մտնել, տան մեջ մորթել էր կնոջն ու պատանդ էր տարել նրա ամուսնուն:

Մինչ քնելը հաջողացրինք ճաշարանից դուրս բերել թաքցրած պունշը, իսկ արդեն առավոտյան պարզեցինք եղելությունը. Նիզամին մենակ պահասենյակում առանց ինչ-որ բան ուտելու, միայն սխտորից հոտ քաշելով, խմել էր մի ամբողջ շիշ ռոմ ու հարբել: Հետո մտել էր այն ննջասենյակը, որտեղ մի քանի զինվորների հետ քնում էր, բայց, անկողնուն չհասած, փոսխել էր, ընկել մեջը ու այդպես քնել հատակին: Գլուշակովն էլ, տեսնելով նրան այդ վիճակում, հետևել ու տեսել էր, թե ինչպես պատերից բռնվելով՝ մի կերպ եկել էր մեզ արթնացնելու…

Կիրակի, 13 Ապրիլ 1975 թուականին, երբ ծայր առաւ Լիբանանի քաղաքացիական պատերազմը, ոչ ոք, նոյնիսկ ամենայոռետես անձը չէր կարող երեւակայել, որ այդ երկարելու էր ամբողջ տասն եւ հինգ տարի եւ աւարտելու էր 13 Հոկտեմբեր 1990 թուականին։

Խորհուրդ մեծ և սքանչելի
Որ յայսմ աւուր յայտնեցաւ,
Հովիւքն երգեն ընդ հրեշտակս`
Տան աւետիս աշխարհի:
Ծնաւ նոր արքայ
Ի Բեթղեհեմ քաղաքի…

Օ՛հ, Աստվածամա՛յր, մի՞թե դու գոհ չես,
Այսքան քաջարի, այսքան տարաբախտ մի ժողովրդից,
Որ այսքան աղետ, կոտորած տեսավ,
Բայց չնահանջեց իր հավատամքից։
Հերի՛ք փորձության մատնես դու նրան.
Վասն հավատի, վասն հայրենյաց
Ավարայր մտած այս ժողովուրդը
Սարդարապատում հրաշքներ գործեց՝
Ապացուցելով իր ինքնությունը։

Ես հավատում եմ բանակի ապագային, որովհետեւ վստահում եմ այն մարդկանց, որոնք ղեկավարում են մեր զինված ուժերը: Մասնավորապես, Սեյրան Օհանյանին: Խորին ակնածանք ունեմ նրա հերոսական կենսագրության, որպես ռազմական գործիչ՝ նրա կերպարի եւ բարոյական նկարագրի հանդեպ: