Ես գիտեմ, թե ինչ է հայրենիքը, հողը, գիտեմ, թե ինչ բան է պատերազմը։ Որդիս՝ Խաժակ Շահբազյանը, զոհվել է պատերազմի ժամանակ…
Անչափ հուզվել էի, երբ թոռներս զինվորական դարձան, մեր հայրենիքի, մեր հողի պաշտպան. նրանք իմ որդու արյամբ է՛լ ավելի սրբացած հողն են պաշտպանում։
Այսօր մեր բանակում է ծառայում Կարեն թոռս։ Քանի որ վերջերս Կարենի ծննդյան օրն էր, ուզում եմ սրտանց շնորհավորել նրան, խաղաղ երկինք մաղթել թոռանս ու մեր բոլոր-բոլոր զինվորներին։ Այս բանաստեղծությունը սիրով նվիրում եմ Կարենին ու մեր հայրենիքի սահմանը անառիկ պահող բոլոր զինվոր տղաներին։

Գիտնականները պնդում են, որ մաշկը հայելի է, որում արտացոլվում է օրգանիզմի վիճակն իր բոլոր բարդություններով։ Եվ դա այդպես է, որովհետև մաշկն ամբողջ օրգանիզմի անբաժանելի մասն է, և տեսքը կախված է նրա ընդհանուր վիճակից։ Այսպիսով՝ որքան մաքուր է ձեր մաշկը, այնքան մաքուր է ձեր օրգանիզմը։ Գաղտնիք չէ, որ ի թիվս շատ ու շատ այլ հիվանդությունների, մաշկային հիվանդությունները ևս վերջին ժամանակահատվածում մեծ աճ են գրանցել։ Նման հիվանդություններից բնականաբար ապահովված չեն նաև զինվորները, մանավանդ հենակետերում հերթապահություն իրականացնողները. չէ՞ որ նրանք ամբողջ օրը դրսում են. արև, քամի, սառնամանիք, սողուններ, միջատներ. այս ամենը նպաստավոր հող է մաշկային հիվանդությունների զարգացման համար։

Երաժշտությունը մարդու հոգեկանի վրա ազդող հզոր միջոց է: Հոգեբանության մեջ գոյություն ունի թերապիայի հատուկ տեսակ` երաժշտաթերապիա, որը որպես բուժամիջոց կիրառում է երաժշտությունը:
Համարվում է, որ երաժշտությունը հանգեցնում է մարդու հուզական ակտիվացմանը, միջանձնային շփման հմտությունների զարգացմանը և գեղագիտական պահանջմունքների ձևավորմանը: Այն նաև ազդում է օրգանիզմի կենսաբանական գործընթացների վրա, կարգավորում է հոգեկան հավասարակշռությունը:

Հովհաննես Ղուկասյանը ծնողների միակ երեխան է: Ծնվել եւ մեծացել է Երեւանում: Ընտանիքում միշտ հետեւել են, որ առողջ ապրելակերպ վարի, ուստի Հայաստանում մեծ մասսայականություն վայելող մարզաձեւերով` ձյուդոյով եւ սամբոյով զբաղվել սկսեց վաղ հասակից: Հովհաննեսի համոզմամբ` այդ մարզաձեւերը կոփում են երիտասարդին, դարձնում ավելի կազմակերպված, պարտաճանաչ, համբերատար և դիմացկուն: Ծնողները վստահ էին, որ ձեռք բերած կամային հատկություններն ու նվաճված հաղթանակները (Հայաստանի 2010 թ ձյուդոյի չեմպիոն է, Հայաստանի բաց առաջնության ժամանակ գերծանր քաշային կարգում զբաղեցրել է առաջին տեղը) հետագա մեծ հաջողությունների սկիզբն են։ Նրանք երազում էին, որ իրենց որդին միջազգային ճանաչում եւ վարպետի կոչում ձեռք բերի:

«Հայ զինվոր» թերթի առաջին համարները թերթելիս ուշադրությունս գրավեց մի տպավորիչ լուսանկար՝ ազատամարտիկը գրկել է զինվորական համազգեստով մի փոքրիկի։ Այդ նկարն արվել էր մեր բանակի կազմավորման-ձևավորման սկզբնական օրերին, ու ես ակամա զուգահեռ անցկացրի լուսանկարի այդ փոքրիկի ու մեր բանակի միջև. նրանք գրեթե հասակակիցներ են։ Իսկապես որքա՜ն արագ է թռչում ժամանակը. ասես երեկ լիներ, երբ կամավորական ջոկատներում կռվող խենթ ու նվիրյալ տղաների ջանքերով ստեղծվեց մեր բանակը։ Բանակի անցած փառահեղ, բայց դժվարին, կորուստներով լի ճանապարհը մտաբերեցի…

Մայոր Սիդելնիկովը Տատյանինսկոյե գյուղ բերեց իր գումարտակի սպանված սերժանտի դագաղը։
Մեքենան կանգ առավ լորենիներով շրջապատված տան մոտ։ Իսկույն հավաքվեցին մարդիկ ու լուռ նայում էին, թե ոնց են շրջզինկոմիսարիատի պրապորշչիկներն ու անծանոթ մայորը թափքից իջեցնում ցինկե դագաղը։
-Էս էլ քեզ Չեչնիա, ժողովրդի քթից է բերում։
-Էդ շան որդիք կկոտորեն մեր երեխեքին։
-Հա… վարպետ են էդ գործում։ Մերոնց գնդակի բերանն են ղրկում, իսկ իրենց երեխեքին հարուստ քոլեջներում են դրստել ու արտասահմաններ ուղարկել, որ բանակում չծառայեն։

Այլևս մեր շարքերում չէ Արցախ (Դալտոն) Բունիաթյանը։ Միշտ էլ դժվարությամբ է ընկալվում բժշկի կորուստը, չես հավատում, որ բազմաթիվ մարդկանց ցավը ամոքող, կյանքեր փրկած մարդն էլ կարող է հանձնվել, անողոք ժամանակի զոհը դառնալ։ Բժիշկ Բունիաթյանի կորուստն առավել ցավալի է այն հարյուրավոր ազատամարտիկների, զինվորների համար, որոնց նա առանց հապաղման վիրահատում էր հենց ռազմադաշտում։ Նա իր գործն անում էր չափազանց բարձր մասնագիտական վարպետությամբ, ինչի շնորհիվ էլ վիրավորների, բուժվողների ճնշող մեծամասնությունը վերադառնում էր շարք և շարունակում էր ազատագրական պայքարը։