Վերջերս Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման հարցում Հայաստանի վարած քաղաքականության մեջ նկատելի է մի էական շեշտադրում, այն է` ցեղասպան երկիրը` Թուրքիան, բացի իր ոճիրն ընդունելուց, պետք է փոխհատուցի դրա հետևանքով հայ ժողովրդի կրած նյութական վնասը: Այս տարվա ապրիլի 24-ին այդպիսի բացահայտ պահանջով հանդես եկան Ամենայն Հայոց Գարեգին Երկրորդ և Մեծի Տանն Կիլիկիո Արամ Առաջին կաթողիկոսները:

Շատ հայրենազրկված հայերի նման Մամիկոն Կալոյանի պապ մշեցի Աբգարն էլ չէր կարողանում մոռանալ իր կորսված ծննդավայրը: Նրա արյան մեջ կարոտի հետ մինչ ի մահ եռում էր վրեժի կրակը: Քանի դեռ ուժը տեղն էր, մտածում էր՝ կգա հարմար պահը, եւ ինքը կառնի վրեժն անաստված թուրքից: Սակայն այդ առիթը չներկայացավ՝ նա մեռավ կարոտն ու վրեժի անթեղված կրակը սրտում: Մեռնելուց առաջ այն պատգամեց իր թոռանը՝ Մամիկոն Կալոյանին: Հայրն այդ պատգամը փոխանցեց Մամիկոնին. «Իմ վրեժ իմ թոռ պիտի լուծե»:

Հայկական երկու հանրապետությունների զինված ուժերի միջև փոխհամագործակցության շրջանակում հուլիսի 15-ից 19-ը պաշտպանության բանակում զորամասերի հրամանատարների և նրանց տեղակալների հետ անցկացվեց հրամանատարական հավաք: Միջոցառումը նախատեսված էր զինված ուժերի 2013թ. ուսումնական տարվա պատրաստության պլանով և հետապնդում էր զորամասերի հրամանատարների և նրանց տեղակալների պատրաստության մակարդակը ստուգելու և բարձրացնելու, առաջավոր փորձն ուսումնասիրելու և դա զորքերի ամենօրյա գործունեությունում ներդնելու նպատակ:

Չինացի անվանի գրող և գիտնական Լին Յույտանը գրել է. «Չին ժողովուրդը երևի թե կընդունի քրիստոնեական ուսմունքի միայն մի մասը, այն է` լինել աղավնու նման հեզ և օձի նման իմաստուն»: Այնպես որ՝ չինացիները թշնամական կամ անհասկանալի վարքը վերլուծում են ստրատագեմների տեսանկյունից: Հաճախ դա կարող է ճիշտ լինել, սակայն ստրատագեմական տրամաբանությանն անծանոթ օտարերկրացիների հետ շփվելիս դա կարող է և հանգեցնել թյուրըմբռնման: Երևի այստեղ է թաքնված «հանելուկային Չինաստանի» մասին հին պատկերացման արմատներից մեկը:

Որոշ հրեադավան հետազոտողներ (մասնավորապես` Անդրեյ Զելևը) Ալեքսանդր Մակեդոնացու «հրեական» արմատներն ավելի են խորացնում` հայտարարելով, որ հույն զորավարի նշանավոր ուսուցիչը` Հին Աշխարհի մեծագույն փիլիսոփաներից մեկը` ստագիրցի Արիստոտելը (մ.թ.ա. 384-322), իր իմաստասիրական երկերի նյութը քաղել է Երուսաղեմի տաճարում պահվող` Իսրայելի Սողոմոն թագավորի (իշխել է մ.թ.ա. 965-928թթ.) գրվածքներից, որոնք նրան է ուղարկել Ալեքսանդր Մակեդոնացին: Փիլիսոփան, իբր, այդ գրվածքներին խառնել է իր սխալ մտքերը, մասնավորապես` նյութական աշխարհի մշտնջենականության և ճշմարտությունը միայն բանականությամբ ճանաչելու մասին: Այդ հեղինակները պնդում են, որ Արիստոտելը կյանքի վերջում հուդայականություն է ընդունել: Ոմանք էլ, վկայակոչելով ինչ-որ հին գրքեր ու հեղինակների, գրում են, որ Արիստոտելն ինքը հրեա է եղել` Բենիամինի ցեղից:

Ընթերցողի ուշադրությանն ենք ներկայացնում «Հայկական մարտարվեստ» նոր խորագիրը, որի ներքո այսուհետ կտպագրվեն առողջ ապրելակերպի, հայկական մարտարվեստի, հասարակական առողջ փոխհարաբերությունների, զինված ուժերում մարտարվեստի տարածման, կարևորության և բազմաթիվ այլ թեմաներով հոդվածներ: Խորագիրը վարում է հայկական մարտարվեստի հիմնադիր, մարտարվեստի վարպետ, ազատամարտիկ ԳԵՎՈՐԳ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆԸ:

Ամեն հանդիպումը խրամատում կանգնած հայ զինվորի հետ ինձ համար մի նոր բացահայտում է: Ուզում եմ դիրքում անվախ ու աներեր կանգնած զինվորին ասել` տղա՛ս, միշտ հիշիր՝ հայրենիքը վերացական արժեք չէ, հայրենիքը քո մայրն է, քո քույրն է, քեզ համար թանկ ու հարազատ մարդիկ են, ու դու պաշտպանում ես նրանց խաղաղությունը, քո հողուջրի, քո տան խաղաղությունը: Մեծ առաքելություն է զինվոր լինելը: Բարի ծառայություն քեզ, զինվո՛ր, բարի վերադարձ, տղա՛ս…