2000 թվականից սեպտեմբերի 7-ը ՀՀ ԶՈՒ-ում նշվում է որպես Ինժեներական զորքերի օր: 1992 թ. մայիսին Ինժեներական զորքերի վարչությունը կենտրոնական ապարատում կազմավորվեց որպես ծառայության բաժին, իսկ նույն թվականի սեպտեմբերի 14-ին վերակազմավորվեց որպես վարչություն: Սակայն ԶՈՒ-ում ինժեներական զորքերի օր սահմանվեց սեպտեմբերի 7-ը, քանի որ այդ օրը Լաչինի միջանցքում ինժեներական ստորաբաժանումների կողմից ինժեներական զինամթերքի ճիշտ գործարկման եւ փայլուն աշխատանքի արդյունքում պատրաստվել էին համապատասխան պայթյունային հանգույցներ եւ ականապատման դաշտեր, ինչի շնորհիվ կանխվեց հակառակորդի առաջխաղացումը եւ նրան հասցվեց կենդանի ուժի եւ տեխնիկայի մեծ կորուստ:

Թվերի լեզվով խոսենք. նորանկախ Ադրբեջանի առաջին մարդահամարի տվյալներով (1999թ.) Ադրբեջանի բնակչությունը նախորդ մարդահամարի համեմատ (1989թ.) աճել է 930 հազարով, մինչդեռ ադրբեջանցիների քանակը՝ մեկ միլիոն 400 հազարով։ Այսինքն՝ մոտ կես միլիոնով ավելի, քան հանրապետության ողջ բնակչությունը։ Ադրբեջանցի բնակչության աճի գերազանցությունը հանրապետության ողջ բնակչության նկատմամբ պետք է գնահատել որպես այդ երկրի կողմից իրականացվող բռնի ձուլման (ասիմիլյացիա) քաղաքականություն… Սա իսկական էթնոցիդ է, այսինքն՝ այլազգիներին ուղղված գենոցիդ։

Ժամանակակից համազորային մարտի վարման ընթացքում ավելի ու ավելի մեծ տեղ է հատկացվում փոքր ստորաբաժանումների գործողություններին: Աշխարհի շատ բանակներում ամրապնդվում է այն մոտեցումը, որ դասակը, ջոկը (կամ համարժեք օղակները) կարող են կատարել ինքնուրույն խնդիրներ, նպաստել ընդհանուր հաղթանակին, իհարկե, համապատասխան պատրաստության դեպքում: Արդիական սպառազինությամբ համալրված դասակը (ջոկը) ընդունակ է ոչնչացնելու հակառակորդի կենդանի ուժը, տանկերը, զրահապատ տեխնիկան, հակատանկային և այլ կրակային միջոցները, պայքարելու ցածր թռչող ինքնաթիռների, ուղղաթիռների և այլ օդային թիրախների դեմ, ինչպես նաև պաշտպանելու իր զբաղեցրած բնագիծը հակառակորդի գերակշռող ուժերից, հարձակում գործելու, հետախուզություն վարելու և այլն:

Մարդասպան Ռամիլ Սաֆարովին այս քանի օրս շատ խիստ ու անպատիվ բառերով բնորոշեցին. է՛լ ստոր, է՛լ նենգ, է՛լ տականք, է՛լ տմարդի, է՛լ ուխտադրուժ, է՛լ փոքրոգի, է՛լ դաժանաբարո, է՛լ լկտի, է՛լ ճիվաղ, է՛լ ստահակ, է՛լ ոչնչություն… Իհարկե, այս բոլոր բառերն այս կամ այն չափով բնորոշում են նրան ու նրա արարքը։ Բայց, չգիտեմ ինչու, ինձ այնպես է թվում, թե Ռամիլին շատ ավելի հասարակ, նույնիսկ կենցաղային բառ կսազի, ասենք՝ քաքլան։

ՀՀ ՊՆ համազորային զորավարժարանում սպասում են ՀԱՊԿ արագ արձագանքման հավաքական ուժերի (ԱԱՀՈՒ) այն ստորաբաժանումներին, որոնք պետք է մասնակցեն «Փոխգործակցություն-2012» զորավարժությանը: Հայկական հյուրընկալության լավագույն ավանդույթները պահպանվում են նաև ռազմական համագործակցության ասպարեզում. մասնակիցների համար դաշտային պայմաններում ապահովվում է առավելագույն հարմարավետություն՝ ինչպես մարտական պատրաստությամբ զբաղվելու, այնպես էլ առօրյա կենսագործունեությունն ապահովելու նպատակով:

2012թ. օգոստոսի 28-ին Մոսկվայում ՀԱՊԿ միացյալ շտաբում կայացավ ՀԱՊԿ անդամ պետությունների զինված ուժերի գլխավոր շտաբերի պետերի աշխատանքային խորհրդակցությունը, որին մասնակցում էր նաև ՀՀ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետ, գեներալ-գնդապետ Յու. Խաչատուրովի գլխավորած պատվիրակությունը:

Հայրս հադրութցի էր, ծամձորցի։ Նա երբեք ինձ հայրենասիրության դասեր չի տվել, չի խոսել հայրենիքի մասին, բայց հենց նա է արթնացրել իմ մեջ հայրենիքի կերպարը, հայրենիքի զգացողությունը, ես տեսել եմ , թե նա ինչպես է սիրում Ծամձորը, որքան է կապված իր գերդաստանին, հարազատներին, համագյուղացիներին, իր հող ու ջրին։ Ես հասկացել եմ, որ այս արեւի տակ ուր էլ գնաս, որտեղ էլ ապրես, քո արմատն այնտեղ է, որտեղից սկիզբ ես առել։ Քո փոքրիկ աշխարհը, քո հենման կետը, քո անկյունը։