Համլետ Լալազարի Մինասյանը մեր ազատամարտի հերոսներից մեկն է: Ընտանիքի միակ արու զավակն էր, օջախի ծխեցնողը, հույսը, հավատը: Թուրքմենստանի Մարի քաղաքում էր ծնվել, հետո ընտանիքով տեղափոխվեցին Երեւան: Սովորեց 62 միջնակարգ դպրոցում, ապա ընդունվեց Կամենեց-Պոդոլսկի բարձրագույն զինվորական ինժեներական ուսումնարան: Սպայական ծառայությունն սկսել է որպես դասակի հրամանատար, ծառայել Նախիջեւանում, Հեռավոր Արեւելքում, Հյուսիսային Կովկասում:

Աֆղանական պատերազմից ինձ մնաց պատերազմի բոցերում թրծված մարտական ընկերությունն ու այն հարազատությունը, որը մինչ օրս ջերմացնում է ինձ:
«Ես չեմ ուզում թվարկել բոլորը, բայց մենք գիտենք, որ մեր գնդի հրամանատարի` Արտուշ Հարությունյանի հմուտ ղեկավարման շնորհիվ տասնյակ, գուցեև հազարավոր կյանքեր են փրկվել: Այդ մասին խոսելն ընդունված չէ, բայց մենք հո գիտենք»,- գրում է իմ սպաներից մեկը:
1982-ին Աֆղանստանում մարտական ծառայություն կատարող մեր գունդը անձնակազմի համար ստեղծված կենցաղային պայմանների առումով ճանաչվեց լավագույնը Թուրքմենստանի ռազմական օկրուգում: Օկրուգի հրամանատար, գեներալ-գնդապետ Մաքսիմովը ժամանեց Ֆայզաբադ՝ իր հետ բերելով օկրուգի բոլոր գնդերի հրամանատարներին, որպեսզի վերջինները սովորեն, թե ինչպես կարելի է կազմակերպել լավագույն պայմաններ անձնակազմի համար նույնիսկ պատերազմական իրավիճակում:

Իմ գզրոցում պահպանվել են գեներալ-մայոր Արտուշ Հարությունյանի հետ հարցազրույցի գրառումները եւ ձայնագրությունները, իսկ նրա առինքնող ներկայությունը վայելելու բավականությունը անանց է իմ հոգում: Արտուշ Հարությունյանի առերեւույթ խիստ ու պրագմատիկ կերպարը իրականում ողողված էր լույսով, բարությամբ, սիրով: Նրա կրծքի տակ ազնիվ ու փխրուն, միեւնույն ժամանակ քաջ ու աննկուն սիրտ էր տրոփում: Այս ակնարկը փոքրիկ ներբող է հրաշալի մարդուն եւ իսկական զինվորականին ծննդյան տարեդարձի կապակցությամբ:

– Ողջո՛ւյն, հրամանատա՛ր…
– Ողջո՛ւյն, պարո՛ն գնդապետ…
– Հարգանքներս, Արամ Սերգեյի…
Արդեն քանի տարի է` ամեն օր, լինի առավոտ, թե կեսօր, ականատես – վկան եմ լինում պահեստազորի գնդապետ Արամ Հակոբյանի և իր ընկերների այսպիսի ջերմ հանդիպումների: Արամ Հակոբյանը քաղաքացիական հագուստով է: Հրամանատար և գնդապետ կոչումով դիմողները նրան ճանաչում են դեռ շատ վաղուց, միասին ճանապարհ են անցել, ծառայել ինչպես խորհրդային, այնպես էլ հայոց բանակում, իսկ անուն – հայրանունով դիմողները այդ հիշողությունները, անցած օրերի բարի հուշերը պահպանողներն են: Երկու դեպքում էլ զգացվում է այն հարգանքը, որը տարիների ընթացքում վաստակել է Արամ Սերգեյի Հակոբյանը:

աճախ մարդիկ գալիս են պաշտպանության նախարարություն` չիմանալով, թե իրենց հուզող հարցով ո՞ւմ պետք է դիմեն: Մենք ուսումնասիրում ենք նրանց խնդիրը և ճշտում, թե ուր և ում մոտ պիտի գնան: Դա մեր աշխատանքի մի մասն է: Երբեմն մարդիկ գալիս են մարզերից` գրպանում չունենալով վերադարձի գումար: Երբ համոզվում ենք, որ նրանք ազնիվ են ու անկեղծ, կա՛մ գումարով ենք օգնում, որ հետ գնան, կա՛մ էլ մեր աշխատողների մեքենաներով տանում ենք տուն ու վերադառնում: Դժվարությունները շատ են, աշխատանքը ծանր է, բայց մենք ընդհանուր առմամբ գոհ ենք մեր այցելուներից, մեր քաղաքացիներից: Նրանք սիրում են մեր բանակը, և շատ շատերն էլ գալիս են իրենց գոհունակությունը, երախտագիտությունը, անհրաժեշտության դեպքում` բանակին իրենց օգնությունն ու աջակցությունը ցուցաբերելու, պատրաստակամությունը հայտնելու համար:

Օրերս ԵՊՀ պատմության ֆակուլտետի 218 լսարանում, որն անվանակոչված է Արցախյան ազատամարտում անմահացած հերոս քաջորդի Զաքար Ավանիսյանի անունով, հուշ-ցերեկույթ էր։ Միջոցառումը կազմակերպվել էր պատմության ֆակուլտետի և «Վարդանանք» ռազմահայրենասիրական դաստիարակության ակումբի համատեղ ջանքերով։

Սարգիս Շեկիկյանի այգում բարդու կատարին արագիլն իր բույնն էր նորոգում, իսկ բակում Սարգսի որդի Կայծերը՝ իր մարզական հեծանիվը: Փորձելով հիշել խառնիճաղանջ երազի մանրամասնությունները` երգում էր «Գուզիմ էրթամ սարն ի Սասուն, ճամփա չկա, դուռն է փակ»: Սակայն ամենևին էլ չէր վհատվում, թե Էրգրի դուռը փակ է` ավելի ուժգին խփելով մարզական հեծանիվի անվադողին, որովհետև «Աստված է այդ դուռը բացելու»: