Բանակ և հասարակություն
1994թ. գարնանային մի առավոտ կանուխ, դեռ լույսը կարգին չբացված, հեռախոսը զնգաց, հեռավոր ազգականներիցս մեկն էր։
-Հողը ծարավ էր,- ասում է Հայկազ պապին ու բահով փոխում առվի հունը: Ջուրը գլգլալով հոսում է, թրջում հողի ճաքած շուրթերը: Ու հանկարծ տարիների հեռվից թրթռում, արթնանում է մի պատկեր՝ մի փոքրիկ այգի՝ կանաչի մեջ թաղված:
Լեռնագնաց Գևորգ Գասպարյանի անունը լսեցի մի զրույցի ընթացքում, երբ պատմում էին, թե ինչպես է կամավորների խումբը պարաններ ամրացնում ժայռերի վրա՝ դեպի հենակետեր տանող դժվար հաղթահարելի ճանապարհներին, որպեսզի զինվորները հատկապես ձմռան ամիսներին կարողանան ավելի անվտանգ հասնել դիրքեր:
Հուլիսի 20-ին Քաշաթաղում զորակոչ է: Առավոտյան շրջանային զինկոմիսարիատում սկսվեց զորակոչիկների ընդունելությունը։ Զինկոմիսարիատի զորակոչային բաժանմունքում գրանցեցին տղաներին, վերջնական տեսքի բերեցին նրանց փաստաթղթերը։
Ադրբեջանցիները Տավուշի ուղղությամբ անցած շաբաթ հրետակոծում էին ոչ միայն մեր դիրքերը, այլև՝ խաղաղ քաղաքացիական բնակչությանն ու ենթակառուցվածքները:
Ադրբեջանական հարձակումից տուժած Չինարի, Այգեպար, Մովսես և Վերին Կարմիրաղբյուր գյուղերի գյուղապետները պատմում են մարտական գործողությունների, դրանց հետևանքների, վերականգնողական աշխատանքների ու համագյուղացիների տրամադրության մասին:
Մոսկվաբնակ արձակագիր Նարինե Աբգարյանը ծագումով Բերդից է: Նրա ստեղծագործություններն արդեն իսկ թարգմանվել են 14 լեզուներով: Աբգարյանի արձակ գործերի մեծ մասի հենքը տավուշցին է՝ իր բազում հոգսերով, երազանքներով ու առօրյայով:
