Գաղտնիք չէ, որ բանակում (աշխարհի բոլոր բանակներում) զինծառայողների միջև հարաբերությունները կարգավորվում են համապատասխան օրենքներով, հրամաններով, կանոնագրքերի պահանջներով, այսինքն` այստեղ առկա ազատությունների որոշակի սահմանափակում, և ոչ մեկը չի կարող անել այն, ինչ իր սիրտն է ուզում, որովհետև նախ թույլ չեն տա, իսկ հետո էլ ընդունված կարգը խախտելու կամ հրամանները չկատարելու համար կպատժվի: Հաճախ նաև իրենց իմաստը կորցնում են զինվորներին ըստ կանոնակարգի շնորհվող մասնակի ազատությունները՝ ազատականներն ու արձակուրդները, երբ դրանք վատ ավարտ են ունենում:

ՀՀ հյուսիսարևելյան սահմանին` հպարտ սարերի ու կանաչ անտառների գրկում է մարտական հերթապահություն իրականացնող զորամասը, որը պատվով է կատարում իր առաքելությունը` հուսալիորեն իրականացնելով հայ-ադրբեջանական սահմանի մի ստվար հատվածի պաշտպանությունը:
Հյուսիսարևելյան դարպասն անառիկ է: Հայրենյաց պաշտպանի թիկունքն այստեղ առավել քան ամուր ու հուսալի է: Դիրքապահ զինվորն ու սահմանապահ դարձած գյուղացին թև թևի անառիկ ու անխորտակելի են պահում հայրենյաց սահմանները:

Բանակում փողոցային բարքերի դեմ պայքարը պետք է իրականացվի զինվորական բոլոր օղակներում, բայցև առավել կարևոր է կրտսեր հրամանատարական անձնակազմի ակտիվ մասնակցությունը գործընթացին: Սերժանտների գնահատմամբ՝ բացասական երևույթների դեմ պայքարի արդյունավետությունը պայմանավորված է ոչ այնքան խիստ պատժամիջոցների կիրառմամբ, որքան յուրաքանչյուր զինծառայողի նկատմամբ անհատական մոտեցումով:

Ուղիղ մեկ տարի է, ինչ ծառայում եմ: Բանակ զորակոչվեցի ՀՊՃՀ-ի էլեկտրատեխնիկական ֆակուլտետն ավարտելուց հետո: Կարգին պատկերացում չունեի բանակի մասին: Միայն այն ժամանակ ամեն ինչ հասկացա, երբ ինքս դարձա զինվոր: Ծառայությունս սկսեցի կապի ուսումնական զորամասից, որտեղ էլ տվեցի զինվորական երդումս: Կապավորի մասնագիտություն ստացա և քննություն հանձնեցի բարձրակարգ մասնագետների մոտ. ինձ շնորհվեց կրտսեր սերժանտի զինվորական կոչում, ապա և ծառայության նշանակվեցի հարավային սահմանամերձ զորամասերից մեկում: Այստեղ` զորքերում, ծառայությունն այլ է:

«Մոտոհրաձգային (հրաձգային) դասակը պաշտպանությունում» թեմայով մարտավարաշարային պարապմունքի նպատակն է սովորեցնել ջոկերի հրամանատարներին պաշտպանություն կազմակերպելը, դիտարկում իրականացնելը, ջոկի գործողությունները գիշերով ղեկավարելը, ինչպես նաև զարգացնել զինվորների գործնական ունակությունները գիշերային դիտարկման սարքերի միջոցով հակառակորդին հետևելիս և հարկ եղած դեպքում նրան կրակային միջոցներով ոչնչացնել։

Լոռեցիների բնորոշումը տվել են հենց իրենք՝ լոռեցիները, ու տվել են հանճարեղորեն: Այլ կերպ չէր էլ կարող լինել, որովհետև այդ բանն արել են հանճարեղ մարդիկ՝ Հովհաննես Թումանյանը և Հրանտ Մաթևոսյանը: Ըստ նրանց՝ լոռեցիները ոչ միայն գյուղացի Համբոն («Գիքորը») ու անճար Սիմոնն են («Աշնան արև»), այլ նաև իր տարածքը մտած թուրք համբավավոր ավազակին շանսատակ անող Չատին (Հովհ. Թումանյան, «Գրազը»), Ծմակուտից մինչև Ղազախ ոտնատակ տվող, իր չափն անցնող քոչվորի դեմքին մտրակ շառաչեցնող Իշխանը (Հրանտ Մաթևոսյան «Աշնան արև»):

Մեր երկու որդիները՝ Սարգիս և Սերոբ Մխիթարյանները, վերջերս են զորացրվել: Ծառայել են Աշոտ Մկրտչյանի հրամանատարությամբ գործող դիվիզիոնի մարտկոցներում: Եվ չնայած արդեն տանն են, բայց մտքերով դեռ զորամասում են, սիրով խոսում են հրամանատարի մասին, որի քրտնաջան աշխատանքի շնորհիվ ստեղծվել է զինվորական մի այնպիսի կուռ անձնակազմ, որտեղ ծառայելը պատիվ է և հպարտություն: Մեր տղաները պատմում են, որ հրամանատարը զինվորի հոգսով, նրա կյանքով ու հաջողություններով ապրող, անմիջական, անկեղծ և մեծ սրտի տեր մարդ է, որ վայելում է զինծառայողների հարգանքն ու վստահությունը: