Բանակում չկան մեծ ու փոքր խնդիրներ, կարևոր և նվազ կարևորություն ունեցող զորատեսակներ, զորամասեր, ստորաբաժանումներ, իսկ թիկունքի ծառայության կարևորությունը, պարզապես, անհնար է գերագնահատել։ Ուշացավ զինվորի ճաշը, կամ ժամանակին տեղ չհասան տեխնիկային անհրաժեշտ վառելանյութն ու զինմթերքը, ուրեմն վտանգված է մարտական գործողության հաջողությունը։ Ինչպես ազգային բանակի մյուս զորատեսակները, թիկունքային ծառայությունն էլ սկսեց ձևավորվել Արցախյան ազատամարտի ծանր օրերին, միջոցների, հնարավորությունների, մասնագետ կադրերի գրեթե իսպառ բացակայության պայմաններում։

Հունիսի 21-ին լրացավ Արցախյան պատերազմի մասնակից, «Ազատագրական բանակ» ջոկատի հրամանատար Լեոնիդ Ազգալդյանի մահվան 20-րդ տարելիցը: Այդ առթիվ նրա մարտական ընկերներն ու բարեկամները, պարզապես քաղաքացիներ ծաղկեպսակ դրեցին Երեւանի Խորենացու փողոցի եւ Մաշտոցի պողոտայի անկյունում գտնվող Լեոնիդ Ազգալդյանի հուշարձանին, այցելեցին նրա գերեզմանին, իսկ այնուհետեւ «Մոսկվա» կինոթատրոնի դահլիճում տեղի ունեցավ Լեոնիդ Ազգալդյանի մեծարման երեկոն, ցուցադրվեց նրա հիշատակին նկարահանված «Հողի գույնը» ֆիլմը, որը սկսվում է «Սա Հայաստանն է` իր չափերով այնպիսին, որ կարող եմ հանգիստ տեղավորել սրտումս» խոսքերով:

«Հայոց արծիվներ» հայրենասիրական հասարակական կազմակերպությունը ՀՀ ՊՆ 5-րդ բանակային կորպուսի զորավարժարանում կազմակերպել էր կրակային պատրաստության պարապմունք` նվիրված ՀՀ ԶՈՒ 20-րդ տարեդարձին: Միջոցառմանը, բացի «Հայոց արծիվների» 200 մասնաճյուղերի ու կազմակերպության անդամներից, մասնակցում էին նաեւ զանգվածային լրատվամիջոցների ներկայացուցիչներ: Մասնակիցները բաժանվեցին թիմերի:

Վլադիմիր Հայրապետյանը ծնվել է 1942 թ. հունիսի 25-ին, Սյունիքի մարզի Կապանի տարածաշրջանի Շիշկերտ գյուղում։ Նրա հայրը՝ Ասատուր Ջհանգիրի Հայրապետյանը 1939-1940 թթ. մասնակցել էր խորհրդա-ֆիննական պատերազմին և հաղթանակից հետո վերադարձել տուն։ Երբ սկսվեց Հայրենական մեծ պատերազմը, Ա.Ջ.Հայրապետյանը, որն իրավունք ուներ բանակ չզորակոչվելու, մի քանի անգամ դիմեց շրջանային զինկոմիսարիատ՝ կամավոր ռազմաճակատ մեկնելու խնդրանքով։ Միայն 1942 թ. գարնանը հարգվեց նրա դիմումը։ Այդ ժամանակ ընտանիքում արդեն երեխայի էին սպասում։ Լեյտենանտ Ասատուր Հայրապետյանը մարտական ուղին սկսեց Հարավարևմտյան ռազմաճակատում՝ Խարկովի տակ, ճաշակեց խորհրդային զորքերի համատարած նահանջի դառնությունը, հասավ մինչև Ստալինգրադ և մասնակցեց հերոս քաղաքի պաշտպանությանը։

Իմ փրկարարական գործունեության ընթացքում՝ սկսած 1949 թվականից, մասնակցել եմ տարբեր երկրամասերում (Կովկաս, Պամիր, Տյանշան, Ալպեր) 40-ից ավելի փրկարարական աշխատանքների, հաճախ փրկել ծանր կացության մեջ հայտնված մարդկանց։ Սակայն կան այնպիսի փրկարարական աշխատանքներ, որոնք ցանկացած փրկարար հիշում է տասնյակ տարիներ, գուցե մինչև կյանքի վերջ։ Եվ ցավում, որ որոշ դեպքերում հնարավոր չի եղել ժամանակին փրկել օգնության սպասող այդ մարդկանց։

Թուրքիան քաղաքակրթությունների խաչմերուկում է, և թուրք ժողովրդի սովորույթներում հաճախ են միաձուլվում արևելյան և արևմտյան մշակույթների տարրերը: Այնուամենայնիվ, նրանք ունեն առանձնահատուկ որակներ, որոնք նախևառաջ պայմանավորված են կրոնով: Թուրքերին բնորոշ են ֆանատիզմը և կրոնախևությունը: Պահանջներն ու արգելքները, որոնք ամրագրված են իսլամական օրենսգրքում` Շարիաթում (իսլամի բարոյական և կրոնական նորմերի համախումբ, որը հիմնված է Ղուրանի վրա և իսլամում համարվում է «հավերժ և անփոխարինելի»), ձեւավորում են հավատացյալի ողջ կյանքը` նրան դնելով իսլամի հոգևոր վերահսկողության տակ: Հավատացյալի օրվա ամեն ժամը, ամեն արարքը խիստ կարգավորված է:

Ապրիլի 6-7-ին ադրբեջանական օդուժը երկու անգամ ռմբակոծեց Մարտունի քաղաքը, անհաջող հարձակում ձեռնարկեց Գովշաթլուի և Ղաջարի ուղղությամբ, բայց թողեց դիակներ ու երկու ՀՄՄ, իսկ հայկական ուժերը միջանցքի արևելյան մասում ոչնչացրին Մազութլուի հենակետը: Կուբաթլուից 40 հրթիռ արձակվեց Գորիսի վրա, մեկն ընկավ դպրոցի վրա, և 8 երեխա վիրավորվեց: Հակառակորդը լռեց հեռահար հրետանիով Կուբաթլուին հասցված պատասխան հարվածից հետո: ՌԴ ՊՆ հայտարարեց, որ ՀՀ-ում 7-րդ բանակ չկա, որն, ինչպես Բաքուն էր պնդում, մասնակցեր մարտական գործողություններին: