Մեր սահմաններն անառիկ են՝ ամեն քայլափոխի Դավթի, Նարեկի եւ Արարատի նման սահմանապահ զինվորներ են կանգնած։
-Այս բարձունքներից ողջունում ենք մեր հայրենակիցներին, վստահ եղե՛ք, մենք ի զորու ենք պաշտպանելու ձեզ։
Գնդապետ Ս. Սահակյանի հրամանատարությամբ գործող զորամաս հասանք, երբ օրը դեռ չէր կիսվել։
Գնդապետ Հ. Զաքարյանի ուղեկցությամբ բարձրանում ենք մարտական հենակետեր։ Ոլորապտույտ ճանապարհը տանում է դեպի Մռավի ամենաբարձր գագաթը, որտեղ կանգնած են հայ զինվորները։ Ժամանակին ահեղ մարտեր են եղել այս լեռնագագաթին։ Ճամփեզրի խաչքար-հուշարձանները վկայում են հայ ազատամարտիկների սխրանքները։ Ազատամարտիկներից շատերը այսօր էլ շարունակում են իրենց ծառայությունը։

Ազգային բանակում ավարտվեց ուսումնական տարին։ Այժմ արդյունքների ամփոփման, ստորաբաժանումների համալրման եւ նոր ուսումնական տարվա նախապատրաստության ժամանակաշրջանն է։ Այս օրերին այցելելով տարբեր զորամասեր՝ զգացինք, որ հրամանատարներն ու սպաներն անհամբերությամբ են սպասում վերադաս ստորաբաժանումների գնահատականներին։ Դա վկայում է, որ արդյունքները մշտապես բարելավելու ձգտումը, մրցակցությունը, լավագույնը կամ լավագույնների շարքում լինելը սպաների մեծ մասի համար դարձել է պատվի խնդիր։ Իսկ ամենակարեւորն այն է, որ զորամասերում ճիշտ են գնահատում ռազմաքաղաքական իրավիճակը. Ադրբեջանի կողմից հրադադարի խախտումների հաճախացման միտումը ստիպում է է՛լ ավելի լավ աշխատել, մշտապես պատրաստվել հայրենիքի պաշտպանությանը։

Փոխգնդապետ Լ. Սաֆարյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասի զինվորների մեծ մասը ուսումնական կենտրոնում էր։ Նրանք դուրս էին եկել ճամբարային հավաքի՝ բնակլիմայական բարդ պայմաններում հղկելու մասնագիտական ունակությունները, իսկ հավաքն ավարտվելու էր մարտավարական զորավարժությամբ։
-Ուսումնական գործընթացին զուգահեռ՝ մեր ստորաբաժանումները, միմյանց փոխարինելով, մարտական հերթապահություն են կատարել առաջնագծում եւ օգնել զորամիավորման մյուս զորամասերի ստորաբաժանումներին,- ասաց հրամանատարի տեղակալ մայոր Ա. Հովհաննիսյանը։

Երիտասարդ ռեժիսոր, գրող Արեգ Ազատյանը ծնվել է 1986թ. Երեւանում: Տպագրել է պատմվածքների երեք ժողովածու` «Կյանքը արեւից վերեւ», «Մարդու դատավարությունը», «Զատիկի ոտքից բռնած»: 2000 թ. արժանացել է Ռուբեն Սեւակի անվան գրական մրցանակի, 2004 թ.` գրականության բնագավառում Հայաստանի Հանրապետության նախագահի երիտասարդական մրցանակին:

Ավագ սերժանտ Դավիթ Մեսրոպյանը եւ եֆրեյտոր Նարեկ Շահինյանը ծառայում են նույն զորամասում, մոտոհրաձգային վաշտի կազմում: Հետեւակի մարտական մեքենայի անձնակազմերից մեկն են, Դավիթը ՀՄՄ-2-ի ջոկի հրամանատար է, Նարեկը` նշանառու-օպերատոր: Ծառայության ընթացքում լիարժեք տիրապետել են իրենց զինվորական մասնագիտությանը, գերազանց շահագործում եւ կիրառում են հատկացված զինատեսակը` հստակ գիտակցելով իրենց բաժին պատասխանատվությունն ու առաքելությունը:

Կրթական-ուսումնական բարեփոխումներին զուգահեռ, օրեցօր բարեկարգվում եւ կառուցապատվում է Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտը։ Վերջերս շարք մտավ ինստիտուտի՝ իր տեսակի մեջ եզակի պահակային ավանը, որն ամբողջովին համապատասխանում է ՀՀ ԶՈՒ կայազորային ու պահակային ծառայությունների կանոնագրքի դրույթներին։ Այն անձնակազմին հնարավորություն կտա առավել լիարժեքորեն նախապատրաստվել ծառայությանը։

Ես պիտի տրամադրվեմ զրույցի։ Իսկ դրա համար անհրաժեշտ է, որ հերթական ակնարկիս հերոսի կենսագրության մեջ ինչ-որ հետաքրքիր, առինքնող բան գտնեմ։ Հենց այդ ակնկալիքով ես կարդում եմ նրա կենսագրությունը։ «ՊՆ կենտրոնական հոսպիտալի նեյրովիրաբուժության բաժանմունքի պետ, բժշկագիտության թեկնածու կապիտան Արման Հակոբյանը ծնվել է բժիշկների ընտանիքում։ Ավարտել է Երեւանի պետական բժշկական ինստիտուտը, ապա՝ Սանկտ Պետերբուրգի հետդիպլոմային ուսուցման ակադեմիան։ Մեկ տարի անց պաշտպանել է թեկնածուական թեզը «Հեմոռագիկ ինսուլտների բուժումը» թեմայով…»։