Ազգությամբ եզդի ազատամարտիկ Ասյա Խաթոյանի նախնիները Հայաստան են գաղթել Օսմանյան Թուրքիայի Բոլիսեն քաղաքից: 1918-20-ական թվականներին մասնակցել են Սարդարապատի մարտերին: Տիկին Ասյան երջանիկ է իր հերոս նախնիներով, որոնք հանուն ազատության, հանուն այս հողի զենք են վերցրել և հերոսաբար կռվել:

Երևանում է ապրում Արցախյան պատերազմի վետերան Միքայել Բայաթյանը: Հենակների օգնությամբ է շարժվում. հին վերքերը զգացնել են տալիս, բայց չի տրտնջում, չի բողոքում: Պատերազմի դաժան դպրոցն անցած մարդիկ, որոնք կրծքով են փակել թշնամու ճանապարհը, չունեն հին ու նոր վերքերից տրտնջալու բնավորություն: Նրանք վարժվում են ցավին, ինչպես սպիացած հին վերքերին, ու երբեք չեն բողոքում:

Երեկոյան Մուշեղը ուշ քնեց: Վաղ առավոտյան զարթուցիչը արթնացրեց ամուսիններին: Մուշեղը շտապ վեր կացավ, հագնվեց և սափրվելու պարագաները ուսապարկի մեջ տեղավորելով՝ այն դրեց ննջասենյակի դռան հետևում:
Գլխավորը դեռ առջևում էր. նախ հրաժեշտ տալ ծնողներին, ապա` երեխաներին դպրոցում:
-Բարի լույս,- ասաց հորը:
Որդու ձայնը լսելուն պես շուռ եկավ ու բարևն առավ:

Մայիսի 9-ին լրացավ ամուսնուս` ազատամարտիկ Ավետիս Ալբերտի Օհանյանի ծննդյան 52-ամյակը, իսկ մայիսի 26-ին` զոհվելու 22-րդ տարելիցը: 1995թ. նա հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական խաչ» երկրորդ աստիճանի շքանշանով և 1992թ.` «Արցախի մայրերի երախտագիտություն» հուշամեդալով:
Փորձում եմ թաքցնել աչքերիս արցունքը, ուզում եմ հաշտվել այն մտքի հետ, որ կորցրածս անգին է, մի թանկարժեք ադամանդ, որն այդպես էլ չկարողացա կրել մինչև վերջ:

Երբ Երևանից առաջին անգամ գնացի Լիբանան, 1991 թվականն էր: Պատերազմը նոր էր ավարտվել: Բեյրութում փլատակների մեջ փոքր Փարիզը չտեսա (Բեյրութը հաճախ են համեմատում Փարիզի հետ` անվանելով Արևելքի Փարիզ), բայց ավելի ցնցող բան տեսա` փոքրիկ Հայաստան: Զգացողություններս խառն էին` մանկությունից լսած, բայց չտեսած ազգականներ, անսովոր հայերեն, միայն հայերեն գրված խանութների ցուցանակներ, որ այդ տարիներին և հիմա էլ Հայաստանում այդքան հաճախ չես հանդիպի: Անթիլիասի սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ եկեղեցի մտա, Դեր Զորից բերված ոսկորները սարսափազդու էին, սոսկումով նայում էի, և միայն մի միտք էր ուղեղս մուրճի պես զարկում` ո՞րն է արդարությունը:

Սերգեյ Հովսեփի Ավագյանցը ծնվել է 1957 թ.-ի ապրիլի 6-ին, Երևանում, ԽՍՀՄ ռազմածովային ուժերի սպայի ընտանիքում: Ավարտել է Պ.Ս. Նախիմովի անվան սևծովյան բարձրագույն ռազմածովային վարժարանը, այնուհետև սովորել է ծովակալ Ն. Գ. Կուզնեցովի անվան ռազմածովային ակադեմիայում, որից հետո ուսումը շարունակել է ՌԴ գլխավոր շտաբի ռազմական ակադեմիայում:

«Հիշում ենք եւ հպարտանում» խորագիրն էր կրում ապրիլի 29-ին Երեւանի Մխիթար Հերացու անվան բժշկական համալսարանում կազմակերպված մեծարման ցերեկույթը՝ նվիրված Երկրորդ աշխարհամարտին մասնակցած վետերան բժիշկներին:
Պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը անձնվեր ծառայության համար գերատեսչական մեդալներ հանձնեց Մեծ հայրենականի մասնակից վետերան բժիշկներին: