Զինվորական ծառայությունը յուրաքանչյուր տղամարդու կյանքում անցնում է յուրովի։ Փորձեմ հակիրճ, բայց բովանդակալից ներկայացնել իմ ծառայության երկու տարիները։

Բարեւ, սիրելի զինվոր: Ես քեզ չեմ ճանաչում, չգիտեմ քո անունը, բայց դու այնքան հարազատ ես… Հեշտ չէ ծառայությունդ, երեւի կարոտում ես ծնողներիդ, ընկերներիդ…

Շնորհավորելով Ամանորի և Սուրբ Ծննդյան տոնի առթիվ՝ ամենայն բարիք եմ մաղթում ձեզ ու ձեր հարազատներին: Երախտագիտությամբ նայենք անցյալին, հավատով՝ ապագային, և թող 2019 թվականը դառնա նվիրական երազանքների իրականացման տարի, թե՛ ծառա­յության մեջ, թե՛ անձնական կյանքում բերի մեծ հաղթանակներ, ուրախության ու հպարտության բազում առիթներ:

Թող 2019-ը բարություն, կարեկցանք ու սեր սփռի Հայոց աշխարհում, ու թող այդ սերը որպես անհաղթ զենք, որպես մեր ուժը բազմապատկող վահան, դարեդար փակի ոսոխի ճանապարհը:

Բանակում օրակարգային, առաջնահերթ խնդիրներից է զինծառայողների եւ նրանց ընտանիքի անդամների միջեւ կապի ապահովումը: Դեռեւս 15-20 տարի առաջ, այդ նպատակով զորամասերում տեղադրվել էին տաքսաֆոններ (ընդհանուր օգտագործման հեռախոսային ապարատ), այնուհետեւ պաշտպանության նախարարությունը հատկացրեց հեռախոսներ՝ միակողմանի կապով, բոլորովին վերջերս էլ, զինվորներին թույլատրվել է ունենալ բջջային հեռախոս, իհարկե, որոշակի սահմանափակումներով (բջջային հեռախոսը տեսագրման, ձայնագրման, լուսանկարահանման եւ համացանցին միանալու հնարավորություն չպետք է ունենա):

Զինվորական ամենագնացը մեծ արագությամբ սլանում է դաշտերով, խորդուբորդ ճանապարհներով, իսկ հետևից թողած հողե փոշին բարձրանում է վերև և ձուլվում երկնքին: Մեքենան թեքվում է դեպի մոտակա դիրքը: Գետնատնակի վրա մեծ, սև տառերով գրված է. «ՀԱՅՐԵՆԻՔԸ ՍԿՍՎՈՒՄ Է ՍԱՀՄԱՆԻՑ»:

Ես 10 տարեկան եմ, եղբայրս՝ 12: Մենք էլ եղբայրներով ձեզ նման զինվորներ ենք դառնալու ու պաշտպանելու մեր հողն ու ջուրը: Ձեզ ճանաչում եմ մայրիկիս շնորհիվ, նա ամեն օր պատմում է ձեզնից, նկարներ ցույց տալիս, պատմում ձեր անսահման խիզախության, անքուն գիշերների մասին, որ զենքը ձեռքներիդ զօր ու գիշեր կանգնում եք խրամատում և թույլ չեք տալիս, որ թշնամին ոտք դնի հայոց սահմանին….