ԶԻՆՎՈՐԱԿԱՆ ՀՈՒՄՈՐ
Նորակոչիկ օրապահը առաջին անգամ է վերակարգում: Հուզվում է, անընդհատ ուղղում է գոտին, գլխարկը: Հանկարծ վաշտ է մտնում գնդի հրամանատարը: Օրապահը շփոթվում է, բերանը բաց կանգնում է ու քարանում` կանոնադրությունն իսպառ մոռացած: Փոխգնդապետն ասում է.
– Ի՞նչ ես բերանդ ջուր առած նայում, հը՞, քե՛զ եմ հարցնում: Բղավի՛ր:
– Աաաաաաաա~:
♦♦♦
Երկու շարքային քայլում են զորանոցում: Ընդառաջ է գալիս ավագը: Մի շարքային ասում է մյուսին.
– Վաչո՛, արի սրա գլխին օյին խաղանք:
– Հերիք է. դեկանի գլխին արդեն խաղացինք:
♦♦♦
Ցուցանակ ականադաշտի եզրին. «Ստուգված է: Ական համարյա չկա»:
♦♦♦
Սերժանտը մտնում է զորանոց.
– Զինվո՛ր, կոշիկներդ ինչո՞ւ են կեղտոտ:
– Դա ձեր գործը չէ:
– Ի՞նչ: (Հարված քիթ-բերանին): Կոշիկներդ ինչո՞ւ չես մաքրել:
– Մածուկ չկա:
– Դա իմ գործը չէ:
– Ախր, ես հենց սկզբից դա էլ ասացի:
♦♦♦
Զինվորը գլխիվայր շրջում է գավաթն ու մոտենում ենթասպային.
– Տեսե՞լ եք այսպիսի բաժակ. երկաթից է, իսկ վերևը զոդված է:
– Ա~յ քեզ բան, հատակ էլ չունի:
♦♦♦
Գյուղացի նորակոչիկը նամակ է գրում տուն. «Մայրի՛կ, երանի իմանայիր, թե բանակում ինչ լավ է: Կարելի է անկողնում թավալ գալ մինչև առավոտյան ժամը վեցը»:
♦♦♦
– Մարդը սխալական է…,- զորամասի հրամանատարը հեռվից սկսեց իր խոսակցությունը սակրավորի կնոջ հետ…
♦♦♦
Կայազորային կինոթատրոնում դետեկտիվ ֆիլմ է ցուցադրվում: Բարետես հերոսուհին գնդակահարում է իր դավաճան սիրեկանին ու հիստերիայի մեջ ընկած` բղավում.
– Հիմա ես ի՞նչ անեմ:
Դահլիճը սարսափից քարացել է: Մեկ էլ հետևի շարքերից լսվում է հրամանատարի ձայնը.
– Ինչպե՞ս թե` ինչ: Մաքրել զենքը և վերադառնալ ելման բնագիծ:
♦♦
Զորավարժարանում կրակային պարապմունք է: Լիցքավորողը վազելով մոտենում է գումարտակի հրամանատարին:
– Պարո՛ն մայոր, արկերը վերջացան:
– Ինչ է, լրի՞վ վերջացան:
– Ճիշտ այդպես:
– Դադարեցնե՛լ կրակը:
♦♦♦
Բուժհանձնաժողովը զննում է զորակոչիկին.
– Շրջվե՛ք… Կռացե՛ք… Քայլե՛ք… Էլի կռացեք… Պիտանի չե՛ք:
– Դուք, ինչ է, չէիք կարող դա երեսիս ասել:
♦♦♦
Սունկ հավաքող երկու հոգի մոլորվում են: Ոտքները հազիվ քարշ տալով դուրս են գալիս անտառի եզր, իսկ այնտեղ ենթասպա է կանգնած: Հարցնում են.
– Պարո՛ն զինվորական, մենք ճի՞շտ ենք քայլում դեպի կայան:
– Էդ ո՞րն է ճիշտը. ոտնաթաթը կախ է ընկած, գետնին հարվածը հստակ չէ, և ընդհանրապես, համաքայլ չեք…
♦♦♦
Զորակոչիկը ներկայացել է բուժհանձնաժողովին:
– Ի՞նչ կրթություն ունես:
– Սովորել եմ Բրիստոլում, Լոս Անջելեսում, ավարտել եմ Հարվարդի համալսարանը, տնտեսագիտության բակալավրի կոչում ունեմ:
Հանձնաժողովի նախագահը ձեռքը թափ է տալիս.
– Դե լավ, լավ, հերիք է գլուխդ գովես: Գրեք` զորակոչիկը գրել-կարդալ գիտի:
♦♦♦
Թոռը հարցնում է.
– Պապի՛ ջան, իսկ պատերազմի ժամանակ ո՞նց պարտիզան էիր:
– Մի անգամ, ուրեմն, պպզել եմ թփերի մեջ…
– Ֆաշիստական գնացքի՞ էիր սպասում:
– Դե~… Մեկը մյուսին չի խանգարում:
♦♦♦
Զորակոչային հանձնաժողովում.
– Ի՞նչ ես աշխատում:
– Մեխանիկ:
– Գրեք` տանկիստ: Իսկ դո՞ւ:
– Իրավաբան:
– Գրագիր կլինես: Դո՛ւ ասա:
– Ես կա-կա-կա-զում եմ:
– Գրեք` գնդացրորդ:
Խորագիր՝ #51 (967) 27.12.2012 – 2.01.2013, Հոգևոր-մշակութային