Վարքագրական աղբյուրների համաձայն` Ստեփանոսը սերում էր Հուդայի թագավորական զարմից, Քրիստոս Աստծո ցեղակիցն ու օրինապահ ծնողների զավակ էր: Հիսուսի մահվան դատավճռի կայացման ժամանակ, դեռ պատանի լինելով, Կայիափա քահանայապետի ծառան էր: Երբ Տիրոջը տուն են տանում, Ստեփանոսն իր գլխի վարշամակը փռում է Երկնավոր Վարդապետի ոտքերի տակ եւ մոտենում նրան` ցույց տալով իր անդավաճան ու անկեղծ սերը:

Մկրտությունը մեր Եկեղեցում կատարվում է ջրով եւ քահանայության աստիճան ունեցող պաշտոնյայի ձեռքով։
Մկրտվողը գալիս է կնքահոր հետ, մկրտիչ քահանան հարցաքննում է կնքահորը, հետո վերցնում փոքրիկին եւ երեք անգամ ընկղմում Ավազանի ջրի մեջ Ամենասուրբ Երրորդության անունով՝ ասելով. «… Ծառայս Յիսուսի Քրիստոսի, եկեալ յերախայութենէ ի Մկրտութիւն, մկրտի յանուն Հօր եւ Որդւոյ եւ Հոգւոյն Սրբոյ. գնեալ Արեամբն Քրիստոսի ի ծառայութենէ մեղաց, ընդունի զորդեգրութիւն Հօրն երկնաւորի՝ լինել ժառանգակից Քրիստոսի եւ տաճար Հոգւոյն Սրբոյ»։

Մկրտություն բառը նշանակում է լվացում, մաքրություն։ Իսկ կրոնական իմաստով նշանակում է այն արարողությունը, որ կատարվում է ջրով՝ սրբելու, մաքրելու համար մկրտվողի մեղքը, որը, ըստ աստվածաբանների, կոչվում է առաջին կամ սկզբնական մեղք։ Մկրտությունը կոչվում է նաեւ վերստին ծնունդ, որովհետեւ մկրտվողը սրբվում է, մաքրվում իր մեղքից եւ նորից ծնվում Ավազանից /Հովհ. Գ/: Այս նոր եւ հոգեւոր ծնունդը մկրտվածին դարձնում է Քրիստոսի Եկեղեցու անդամ։

Խաչիկ Դաշտենցը (Խաչիկ Տոնոյի Տոնոյան) ծնվել է Տարոն աշխարհի Խութ-Բուռնաշեն գավառակի Դաշտադեմ գյուղում։ Եղավ ու մնաց գրականության մշակ, առաքինի մտավորական, բանաստեղծ, արձակագիր, վիպասան, թարգմանիչ, ազգագրագետ, բանահավաք, ասացող, ֆիդայի-ռանչպար, շինական, պատմիչ, ուսուցիչ։ Ամեն մի սերունդ հայոց պատմության իր դասը պիտի քաղի Մեծ հայրենասերի թողած ժառանգությունից, նրա վիպական ասքերից։

Խաչը, որ երկրային ամենահզոր թագավորության՝ Հռոմեական կայսրության մեջ անարգագույն մահվան գործիքներից մեկն էր, ընտրվեց Երկնային Արքայության Տիրակալի կողմից՝ իբրեւ հարության, փրկության ու հավիտենական կյանքի խորհրդանիշ։ Սա է պատճառը, որ յուրաքանչյուր ճշմարիտ քրիստոնյա հարգանքի ու սիրո գերագույն տուրք է մատուցում Ս. Խաչին՝ այն դարձնելով իր կյանքի մշտական ուղեկիցը։ Խաչի նշանով է դրոշմվում նոր ծնված ու մկրտվող երեխան, խաչն է հովանի լինում նորապսակներին, խաչակնքումով է վավերացվում Տիրոջ կենդանի ներկայությունը, խաչի նշանի ներքո է գերեզման մտնում քրիստոնյան՝ հարության ու փրկության հույսով։

ԾԱԳՈՂ ԵՎ ՄԱՅՐ ՄՏՆՈՂ ԱՐԵՎՆԵՐ Մ.թ.ա. 80թ. հռոմեացի բռնապետ Սուլլան երիտասարդ զորավար Գնեոս Պոմպեոսին արգելում է տոնել Աֆրիկայում տարած հաղթանակը։ -Ոչի՛նչ, ծագող արեւն ավելի շատ երկրպագու ունի, քան մայր մտնողը,- ասում Պոմպեոսը։ ԲԱՌԵՐԸ ԿԱՅՍՐԻ ՍՏՐՈՒԿԸ ՉԵՆ Մի անգամ հռոմեացի քերական Մարկոս Մարցելլուսը (1-ին դար) Տիբերիոս կայսրի խոսքում լեզվական սխալ է մատնանշում։ Իրավաբան Կապիտոնուսը պաշտպանում է […]

Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցում սրբապատկերները, առաջին հերթին, այն գեղանկարներն են, որոնք պատկերում են մեր Տիրոջը` Հիսուս Քրիստոսին, Աստվածամորը եւ սրբերին: Այդ սրբապատկերները զարդարում են սուրբ Սեղանը, եկեղեցու դասի, տաճարի եւ գավթի պատերն ու սյուները:
Սրբապատկերը` որպես քրիստոնեական հոգեւոր մշակույթի եւ գեղարվեստական մտածողության արգասիք, զարգացել է պաշտամունքի կանոնին զուգընթաց` համապատասխանելով եկեղեցու վարդապետական ու դավանաբանական ձեւակերպումներին: Համաձայն Եկեղեցու սրբազան ավանդության՝ առաջին սրբապատկերներն են Հիսուսի դաստառակը եւ Աստվածամոր պատկերը, որոնք, ի դեպ, ժամանակին պատկանել են Հայ Եկեղեցուն: