Զորակոչի օրերին պատահաբար հանդիպեցի Արա Սմբատյանին, որը վերադարձել էր արտասահմանից եւ ներկայացել զինկոմիսարիատ՝ ծառայության մեկնելու։ 23-ամյա երիտասարդն ապրել է կյանքի իր ոդիսականը։ 15 տարեկան է եղել, երբ ծնողների հետ մեկնել են Հայաստանից։ Ռիտա մայրն այնտեղ մահացել է, քույրը՝ Մարինեն, ամուսնացել, հայրը՝ Յուրան, տեղափոխվել է մեկ այլ երկիր։ Բախտի ու ժամանակի քմահաճույքին մնացած տղան օրվա ապրուստի համար նավերում բեռնակրություն է արել, պլանտացիաներում հավաքել բերքը։

Նախիջեւանի սահմանային հատվածում է այդ աղբյուրը՝ լեռան փեշերին։ Մինչ ազատագրական պայքարը աղբյուրն անուն չուներ. հազարավոր աղբյուրների նման իջնում էր սարերից, գնում թափվում Որոտանը։ Պայքարի առաջին օրերին կոչվեց «Հարս ու փեսայի աղբյուր»։ Այդպես մինչ օրս։

Մակարավանքի բակում նրբահյուս խաչքար-հուշարձանից խնկի բույր էր տարածվել չորսբոլորը։ Խաչքարն ամփոփում է այստեղ հուղարկավորված Հայր Վահանի եւ Աշոտ Մելիքբեկյանի աճյուններից մասունքներ։ Հավաքվել են հարազատները, մարտական ընկերները, համագյուղացիները։ Աշոտի Շարմաղ մայրը դիմելով ներկաներին՝ ասաց.
-Ես որդուս սահման ճանապարհելիս կապում էի զենքերը, հետը հաց դնում։ Մի անգամ էլ մեկնելուց առաջ, տան շեմից հետ դարձավ ու ինձ հարցրեց.
-Մամ, եթե ինձ մի բան պատահի, դու ի՞նչ կանես։
-Կխելագարվեմ, Աշոտ ջան,- պատասխանեցի։ -Այդպես ասացի, սակայն Աշոտիս մահից հետո անցել են տարիներ, ապրում եմ ու չեմ խելագարվում։

-Այդ օրերին ամուսնուն, հարազատին պատերազմ ուղարկած ամեն մի հայ կին ինձ լավ կհասկանա, կզգա իմ ապրածը,- պատմում է Հովսեփ Տերտերյանի (կոմբատ Հոսոյի) կինը՝ տիկին Մարիամը։ -Որոշ ժամանակ անց, երբ արդեն Գարիկն էլ միացավ հորը, ես ծանր ապրումներից անկողին ընկա։ Փառք Աստծո, անցան այդ օրերը։

Գեւորգն իր ընկերների հետ ճեղքեց ազերիների դիմադրությունն ու սեպի նման խրվեց նրանց դիրքերը։ Շրջափակման օղակը գնալով սեղմվեց։ Մի քանի ժամ անց, երբ համալրված ջոկատը նետվեց գրոհի, ազերիները զոհեր տալով՝ նահանջեցին։ Տղաները զոհվածների մեջ փնտրեցին իրենց ընկերներին եւ սարսափից քարացան, երբ տեսան Գեւորգի դին։ Հայ քաջորդին գրեթե անճանաչելի էր դարձել։ Ազերիները դաժան ու անմարդկային էին վարվել։ Հուղարկավորության 7-րդ օրը վրեժով լցված ընկերները գյուղ բերեցին թշնամու մի զինվորի։ Գեւորգի սեւազգեստ մայրը նոր էր եկել գերեզմանատնից։ Աչքերը թաց էին։ Մոտեցավ, երկար, անձայն նայեց գլխահակ գերուն ու դառնալով որդու մարտական ընկերներին՝ արցունքի գլորվող կաթիլների հետ շշնջաց.
-Մեռնիմ ձեզի, թողեք թող էրթա, ինքն էլ մեր կունենա, էրեխեք…

-Գաղթի օրերին տատս մի կերպ հասնում է Գյումրի,- պատմում է փոխգնդապետ Գեւորգ Գրիգորյանը,- մինչեւ մահ որդիներին, թոռներին, ծոռներին պատմում էր իր ծննդավայրից՝ Սուլուխից։ Պատմում էր Անդրանիկից, Գեւորգ Չաուշից, նրանց հերոսական կռիվներից։ Այնպես էր նկարագրում հայրական տունը, որ փակ աչքերով էլ կարելի էր այն գտնել։

Հակոբ Կամարի գյուղում, աղբյուրի մոտ, փոխգնդապետ Գագիկ Մարգարյանի եւ իր մարտական ընկերների հիշատակին կառուցված հուշարձան-խաչքարի բացումն էր։ Ելույթ են ունենում մարտական ընկերները, հարազատները։ Շարքում զինվորների կողքին կանգնած է հերոսի որդին՝ Արմենը, որը հոր հետ կողք կողքի քայլել է այս վայրերում։ Հուզիչ էր գյուղ վերադարձած բնակիչների այցը։ Լիդիա Իսահակյանը, Ժենյա Բաղդասարյանը, Սարավան Չալյանն ու կարմիրավանցի Ռոզա Ավագյանն արցունքն աչքերին, դաշտային մի փունջ ծաղիկներ գրկած, մոտենում են խաչքարին. «Ձեր ցավը տանեմ, դուք հերոսներ եք, հերոսներ, էդ ո՞նց շուն թուրքի հախիցը եկաք»։ Հուշարձան-խաչքարին գրված էր նաեւ Գագիկ Մարգարյանի զինակից ընկեր Լեւոն Ղազարյանի անունը։