Հայոց ազգային բանակը 20 տարեկան է։ Բանակի օրվան նվիրված տոնական միջոցառումների շքահանդես է ողջ հանրապետությունում։ Երեւանի N 77 դպրոցում բաց դաս է. բանակային թեմաներով երգն ու ասմունքը հաջորդում են միմյանց։ Աշակերտները սիրով եւ ոգեշնչված ներկայացնում են հայկական բանակի անցած դժվարին, կորուստներով լի, բայց պատվաբեր ճանապարհը. «Իրոք, հրաշքի էր նման բանակի ծնունդը («Բանակի ամեն օրը ծնունդ է, մեր բանակը մշտարթուն, ձեռքբերումներով լի, երբեք չհոգնող, չհանգստացող կառույց է»-Վազգեն Սարգսյան)։ Սկզբում, ամենասկզբում սովորական, պարզունակ հրացաններով զինված կամավորական ջոկատներ էին, այսօր արդեն կայացած, հզոր, ռազմական տեխնիկայով հագեցած բանակ, որն ամուր պատվար է մեր անկախության պաշտպանության գործում…»։

Մեր զորամասը իրականացնում է մարտական հերթապահություն` պահպանելով պետական սահմանի որոշակի հատված: Զորամասում մարտական հերթապահության կրումը բաժանվում է մի քանի փուլերի. նախ ընտրվում է անձնակազմը, ապա կատարվում է շարային ստուգատես, որի ժամանակ ստուգվում են զինվորին ամրակցված սպառազինության և տեխնիկայի սարքինությունը, մաքրությունը, զինվորի արտաքին տեսքը, պարտականությունների իմացությունը և այլն, ապա` մեկնում մարտական հերթապահության կրման վայրեր:

Անդրանիկ Օզանյանի անվան զորամասը ՀՀ բանակի 20-րդ տարեդարձն սկսել է նշել հունվարի 26 – ից, տարեդարձի առթիվ զորամասի սպաներն ու սերժանտներն արժանացել են ՀՀ ՊՆ հոբելյանական հուշամեդալների: Տոնի առթիվ զորամաս են այցելում հյուրեր` այդ թվում տարբեր բարձրաստիճան պաշտոնյաներ, ծնողներ, զորամասի նախկին զինծառայողներ: Սպասվում է «Սյունյաց արծիվներ» ՀԿ-ի, ԵԿՄ անդամների այցելությունը:

Արարատ քաղաքում տոնական օրն սկսվեց դրան համահունչ միջոցառմամբ: Հինավուրց քաղաքի Երկաթուղայինների փողոցը վերանվանվեց ՀՀ ազգային հերոս Մովսես Գորգիսյանի անվամբ: Միջոցառմանը ներկա էին հերոսի տիկին Ռուզաննա Գորգիսյանը, որը նաև «Մ. Գորգիսյան» հիմնադրամի ղեկավարն է, ինչպես նաև նրա անունը կրող դպրոցի և Արարատի մանկապարտեզի սաները, երաժշտական և հանրակրթական դպրոցների կոլեկտիվները:

Ես ծնվել եմ զինվորականի ընտանիքում։ Աչք եմ բացել ու զինվորականներ տեսել։ Հայրս՝ Մաթեւոս Ղազարյանը մասնակցել է Սարիղամիշի, Սարդարապատի ճակատամարտերին։ Նոր Բայազետում, Էջմիածնում, Երեւանում որպես զինկոմ է աշխատել։ Հայրենական Մեծ պատերազմի սկզբնական շրջանում Երեւանի քաղաքային պաշտպանության շտաբի պետն էր, աշխարհազորային առաջին գումարտակի հրամանատարը։ Հետո մեկնեց ռազմաճակատ, կռվեց Կերչում։ Ես էլ էի որոշել զինվորական դառնալ եւ հենց այդ ժամանակ սովորում էի Կրասնոդարի ականանետային գնդացրային ուսումնարանում, որտեղից էլ կամավոր մեկնեցի ճակատ։ Կռվել եմ Դոնբասում։

Սահմանամերձ շրջաններից յուրաքանչյուրում պատերազմը սկսվեց յուրովի՝ սպանված հովվի, նրան հաց տանող տղայի, քարկոծված կամ դարանից գնդակոծված մեքենայի վիրավոր ուղևորների տեսքով: Նման դեպքերի հաճախանալուն և սահմաններում զինված հերթապահությանը զուգընթաց շրջանային բուժմիավորումներում ու Երևանի կլինիկական հիվանդանոցներում աստիճանաբար ուրվագծվեց բուժաշխատողների այն շրջանակը, որի հիմքի վրա մեկ երկու տարի անց ձևավորվեց զինվորական բժիշկների կորպուսը:

Ազատամարտիկ կանայք զինադադարից հետո տուն վերադարձան՝ լեռներում թողնելով իրենց սիրտը…
Հիշում եմ՝ 1992թ. սկզբներին ե՛ւ հայերենով, ե՛ւ ռուսերենով գրված մի հայտարարություն կարդացի Ստեփանակերտի նախկին մարզգործկոմի շենքի պատին. «Աղջիկների եւ կանանց կամավորականների ջոկատին անդամագրվել ցանկացողներին խնդրվում է դիմել պաշտպանության կոմիտե (5-րդ սենյակ)»։ Այդ սենյակի դիմաց, ինչ խոսք, խռնված ամբոխ չկար, բայց կամավոր կանանց թիվը կամաց-կամաց մեկ-երկուսից աճել էր՝ հասնելով մի քանի տասնյակի… Դժվարին ու ծանր օրեր էին սպասում հայրենիքի փրկության գործին անդամագրված այդ հայուհիներին. նրանց սպասում էր ռազմի դաշտը, նրանք գնում էին իրենց եղբայրների հետ կռվելու ու հաղթելու։