Ուշադրության կենտրոնում
Գաղտնիք չէ, որ հակաօդային պաշտպանության զորքերն այսօր հայոց ազգային բանակի ամենակարևոր և ամենամարտունակ ստորաբաժանումներից են։ Դեռևս Արցախյան ազատամարտի և բանակաշինության առաջին փուլում պարզվեց, որ մենք պարտավոր ենք ունենալու անխոցելի ՀՕՊ համակարգ, որն իր էությամբ գերազանցապես պաշտպանական զորատեսակ է։
Նախկին ԽՍՀՄ բանակի հայ մասնագետ սպաների և զորամասերը համալրող գիտության ու արտադրության ներկայացուցիչների ջանքերով խնդիրը լուծվեց կարճ ժամանակահատվածում։
Պավել Ավետի Գևորգյանը 1941թ. ավարտել է Մոսկվայի պետական համալսարանին կից Արևելագիտության ինստիտուտը: Տիրապետում էր անգլերենին, գերմաներենին, արաբերենին, թուրքերենին, պարսկերենին, ախմարերենին (աշխարհի ամենադժվար լեզուներից մեկը` Եթովպիայի պետական լեզուն): Օժտված էր հաղորդակցական լավ զարգացած ունակություններով, կարող էր արագ և անսխալ վերլուծել արտաքուստ միմյանց հետ կապ չունեցող իրադարձությունները և գտնել դրանց ներքին կապը, որի հիման վրա էլ կանխատեսումներ անել, որոնք մեկ անգամ չէ, որ հաստատվել են:
Գևորգը տասնչորս տարեկանում անդամագրվեց ՀԱԲ-ին, տասնհինգ տարեկանում արդեն դիրքապահ էր, տասնվեցում մարտական առաջին փորձառությունը ստացավ, տասնյոթ տարեկանում իր երկիրը պաշտպանող կամավորական էր, իսկ տասնութում արդեն մարտարվեստի իր գիտելիքներն էր փոխանցում զինակից ընկերներին։
Գևորգ Գևորգյանին անուն-ազգանունով գուցե քչերը ճանաչեն, տեղը չբերեն, թե ում մասին է խոսքը, սակայն բավական է հուշես` ՀԱԲ-ի «ռազվեդկի գիժ» Գևորգին, անմիջապես վրա կտան՝ «դե, ըտենց ասա, էլի, կարգին կռվող է, քաջ ու համարձակ, իսկական խենթ…»:
Աշխարհի շատ բանակներում կանայք ծառայության ոչ մի սահմանափակում չունեն, նրանք օդանավեր են վարում, ծառայում են նավատորմում, հրաձգային, հրետանային, տանկային եւ այլ ստորաբաժանումներում` կոտրելով այն կարծրատիպը, թե բանակը «տղամարդկանց տարածքն է»: Հայկական բանակում ծառայող կանայք եւս բացառություն չեն. նրանց գործառույթները չեն սահմանափակվում վարչական, սպասարկող, սանիտարաբժշկական ոլորտներում:
Որպես 1988 թ. փետրվարից Ղարաբաղյան ազգային-ազատագրական շարժման հետ կապված քաղաքական գործընթացների մասնակից` իմ` քաղաքական գործչի, զինվորական դիվանագետի ու քաղաքագետի պարտքն եմ համարում կարծիքս հայտնելու Ղարաբաղյան ազգային-ազատագրական շարժման փառավոր հոբելյանի մասին, մի շարժման, որը հաղթահարեց ներկայումս իր ժողովրդավարական պետականությունը հաջողությամբ կառուցող արցախահայության իրավունքների և ազատությունների նկատմամբ խորհրդային ու հետխորհրդային Ադրբեջանի գաղութատիրական բռնաճնշումը:
Քանաքեռի բարձունքի հանգստարանից այս էլ քանի տարի Ղազար հայրը հայացքը հառել է Եռաբլուրին, որտեղ ննջում է Գրիգոր որդին, ու հավերժական զրույցի են բռնվել հայր ու որդի։ Այդ զրույցներից, հուշերից պատառիկներ է վերհիշում մայրը՝ տիկին Լիդան ու պատմում-պատգամում ապրողներիս։ Լիդա Աբրահամյան և Ղազար Ղազարյան ամուսինները աշխարհ բերեցին երեք երեխա՝ Արմեն, Գրիգոր, Հռիփսիմե, ունեն չորս աղջիկ թոռ։ Միջնեկ որդին՝ Գրիգորը, քայլեց անմահության ճանապարհով, և ում մասին էլ պատմում է մայրը.