Հայոց աշխարհի հյուսիսարեւելյան սահմանագոտում ենք՝ գնդապետ Վահե Ավագյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասում: Շրջում ենք զորամասում, հետեւում ծառայողական անցուդարձին:

Հրապարակը լեփ-լեցուն էր: Բոլորն անհամբեր սպասում էին: Օդում կախված էր հուզախառն հպարտության զգացողություն, և այդ զգացողությունը համընդհանուր էր. բոլորն էին հուզված, բոլորն էին հպարտ:

Մարտական հերթապահությունը հստակ կանոնակարգված գործընթաց է: Հենակետում յուրաքանչյուրը գիտի իր անելիքը:

Ինչպե՞ս միահյուսել սիրելի մասնագիտությունը՝ հոգեբանությունը, հետաքրքրությունների գլխավոր շրջանակի՝ զինվորական ծառայություն, բանակ, հայրենիք գաղափարներին: Որոշեցի գիտահետազոտական աշխատանքիս թեման՝ «Ապագա սպաների կառավարչական հմտությունների զարգացման հոգեբանական առանձնահատկությունները»:

Ես երբեք չեմ դադարել լինել հայրենիքիս զինվորը, ուստի ձե՛զ եմ դիմում, իմ սիրելի զինակից եղբայրներ, և ուզում եմ ձեզ ներկայացնել մի պարզ ճշմարտություն` «Միայն հացով չի ապրի մարդ, այլ` այն ամէն խօսքով, որ դուրս է գալիս Աստծու բերանից (Մատթէոս, 4:4)»։

Մռավի լեռնաշղթան գերում է իր վեհությամբ և գեղեցկությամբ: Այստեղ եկողը հզորության, անառիկության ու պաշտպանվածության մի անասելի զգացում է ունենում:

Նարեկը երեք տարեկան էր, երբ Ռուշանյանները թողեցին հայրենի Էջմիածինն ու բնակություն հաստատեցին հեռավոր Մեքսիկայի Էնսենադա քաղաքում: Նարեկի մոր՝ տիկին Սիրանուշի համար ամենակարևորը Հայաստանից հազարավոր կիլոմետրեր հեռու իր ընտանիքը հայ պահելն էր: